Temat: Kompuls

Muszę się pożalić :D
Większość z nas ma jakieśtam napady na jedzenie. Ja takowe mam od ponad roku - wracałam na weekend do domu, wchodziłam na wagę, i były dwa wyjścia:
a) schudłam - o, to mogę trochę zjeść, ale tyle, by utrzymać wagę przez weekend;
b) nie schudłam - mam dość odchudzania, chcę jeść, to i tak nie ma sensu.
Nie było strasznie, jak porównuję to chociażby z tym weekendem.
W każdym razie, doszło do obsesji na punkcie jedzenia, postanowiłam dać sobie spokój z dietą na pewien czas. Przytyłam, ale z moją psychiką jest lepiej. Próbuję się odchudzać dalej, IDZIE MI OKROPNIE TRUDNO, ale to już inny temat.

Chodzi o kompulsy. To co było kiedyś, nie nazwałabym kompulsem. To co miałam od piątku - tak. Czułam się jak bezmyślne stworzenie. Nawet nie wiedziałam, czemu to robiłam. Cały czas jadłam, praktycznie bez przerw. W głębi siebie czułam, że potrafię przetrwać bez tego. Potrafię zjeść zgodnie z jakimśtam dietetycznym planem. Potrafię, mogę, chcę, ale... Właśnie, ja nie wiem, nie mam zielonego pojęcia, czemu tak się ze mną dzieję. Jakby ktoś mną sterował. Mama do mnie mówi, żebym przestała, a ja na to, że wiem, że nie mogę, że nie muszę, że już za dużo, a przy tym jem.
Przejadłam się. Tak mocno, że aż mi się rzygać chciało. Brzuch mi wypchało, jakbym była w 19523025937 miesiącu ciąży. I co? Dalej jadłam.

Jest niedziela wieczór, przyjechałam do Białegostoku, tu nie mam za dużo do jedzenia. I nie rzucam się na to, co mam. Czuję, że przyjadę do domu, i dam radę sobie bez tego. Ale wiem, że jest duża szansa, że będzie inaczej.
To chyba przez brak zajęć. A nie! Zajęcia są, to ja jestem tak leniwa.
Jutro wracam do biegania, ćwiczenia, diety. Za niecałe dwa miesiące mam 18, swoją. Nienawidzę się, że odchudzam się od jakiegoś roku, widziałam już 85 na wadze, a wszystko zaprzepaściłam. Czasu nie cofnę, żałuję tego. Muszę wziąć się w garść, nie ma co rozpaczać.

Jakieś słowa otuchy? Kopniaki w tyłek? Motywacje?