Temat: ..i stało się.....Uwięziona w szponach anoreksji

jak chcesz pogadac to pisz na 23335628 gg

ale wiesz 36 g to jest obrzydliwe...:////nie widzisz gwiazd jak pięknie wyglądaja .vitalijek które schudły i utrzymuja figure niewidzisz tego ze kości ci widac???podoba ci sie to??rozbierzesz sie przy chłopaku ????jesli ci sie podoba ok jesli nie musisz cos z tym zrobic...łatwiej jest przytyć gorzej nam schudnać

szkoda mi Ciebi droga anorektyczko, że w takim stopniu zawładnęla Tobą obsesja wychudzongo ciała. Pomyśl o jakimś rarunku dla samej siebie o tym, że rodzina Cię kocha, i zadręczyłąby się gdybyś zniknęła z tego świata, i tak życie jest krótkie więc po je dodatkowo skracać :)

Matko.. smutne jest to co piszesz ! Anoreksja to ciężka i wyniszczajaca psychicznie , fizycznie choroba. Sama sobie z tym nie dasz rady ! Ponoć pierwszym krokiem jest przyznanie się przed sobą, że się ma problem. Ty już zrobiłaś ten pierwszy krok ! SKoro chcesz z tego wyjśc to musisz przyjąć pomoc rodziny, udać się do specjalisty ! Ściskam CIę mocno..

Jakim cudem przy 36 kg i bmi 12,3 nie wyladowałaś w szpitalu? Przecież to skrajne wyniszczenie. Przy takiej wadze się umiera, a Ty piszesz że nie masz siły ćwiczyć.

Mieszkasz z mężem? Masz dzieci? Sama piszesz o rodzinie, dlaczego nie chcesz dla nich żyć?
To strasznie egoistyczne, choć i tak mi tu coś nie pasuje.

Skoro jesteś już w stanie powiedzieć "tak, cierpię na anoreksję"; to następnym krokiem powinien być lekarz. I sama sobie zdajesz z tego sprawę. Albo się weźmiesz albo wiesz co.

my Ci niestety nie pomożemy, musi to zrobić specjalista, ja kiedyś byłam bliska bulimii, jadłam, jadłam, ale później szłam wszystko wymiotować, mama dosyć szybko to dostrzegła, zaczęłam się zdrowo odżywiać i schudłam dużo, przy wzroście 170 cm zeszłam z 78 kg, do 65 w ciągu pól roku, miałam wtedy 14 lat, teraz mam 23 i nie mam nawet połowy tej silnej woli co wtedy, my Cie możemy wspierać itd, ale prawda jest taka, kto tego nie przeszedł nie zrozumie, idź czym prędzej po fachową pomoc, zdajesz sobie sprawę z problemu i to już połowa sukcesu

> Jakim cudem przy 36 kg i bmi 12,3 nie wyladowałaś
> w szpitalu? Przecież to skrajne wyniszczenie. Przy
> takiej wadze się umiera, a Ty piszesz że nie masz
> siły ćwiczyć.Mieszkasz z mężem? Masz dzieci? Sama
> piszesz o rodzinie, dlaczego nie chcesz dla nich
> żyć?To strasznie egoistyczne, choć i tak mi tu coś
> nie pasuje.Skoro jesteś już w stanie powiedzieć
> "tak, cierpię na anoreksję"; to następnym krokiem
> powinien być lekarz. I sama sobie zdajesz z tego
> sprawę. Albo się weźmiesz albo wiesz co.

Nie wylądowałam w szpitalu, nie zasłabłam nawet ani raz, bo mimo wszystko dostarczam do organizmu wiele witamin: warzywa, drób, ryby, białko, odzywki białkowe....u mnie obsesja dotyczy kaloryczności posiłków, a nie ich zbilansowania lub ilości....zwracam ogromną uwage na to, co jem

Trzymam kciuki za dalsze postępy, świadomość to pierwszy krok.
Masz dużą wiedzę - wykorzystaj ją, żeby sobie pomóc, a nie dalej niszczyć.

"czasem po wypiciu coli light mam schizę, że utyję" skoro ważysz tak mało to chyba dobrze, nie?

jakies to dziwne wszystko. niby zdajesz sobie sprawe do czego mozesz doprowadzic, piszesz ze potrzebujesz pomocy ale mam wrazenie ze wcale nie chcesz z niej korzystac.

i mimo wszysto tez sie dziwie, ze majac takie BMI nie lezysz teraz pod kroplowka walczac o zycie...