Temat: ...I po świętach

To mój pierwszy post, miałam tu już kilka kont, ale zapomniałam do nich haseł. W każdym razie... Mam 17 lat i od 2 lat choruję na bulimie. Właściwie bulimia jest zdiagnozowana przez szereg specjalistów, jednak nie mam typowych symptomów bulimiczki. Niemalże codziennie biorę tabletki przeczyszczające, jednak 'reguluję' ich ilość w stosunku do kalorii, które spożyłam. Udało mi się wytrzymać bez żadnego ataku przez 12 dni, więc zadowolona z siebie postanowiłam na wigilię zjeść parę pierogów, ewentualnie kawałek ciasta. Oczywiście skończyło się na tym, że do dnia dzisiejszego zjadam około 2, 3 tysiące kalorii dziennie, oczywiście wszystko pochłaniam wieczorami w małych odstępach czasowych (a raczej ich braku). Nie wymiotuję, nigdy tego nie potrafiłam, obrzydza mnie to. 

Mój wczorajszy dzień wyglądał tak: Zjadłam pasek czekolady (około 3 kostki), było to rano. O godzinie 18 zjadłam tosta (3 kromki chleba, ser, szynka), następnie 3 pierogi, 2 naleśniki z serem i polewą czekoladową, dużą porcję frytek i batona. Jestem obrzydliwa, czuje się z tym źle i to wszystko przez święta. 2 stycznia wracam do szkoły, wiem, że będę się wtedy głodziła, bo zazwyczaj to tak wygląda. Często opuszczałam szkołę ze względu na jedzenie oraz uczucie obrzydzenia do własnego ciała. Odizolowałam się od wszystkich, zerwałam kontakt ze znajomymi. Jestem z tym wszystkim sama. Od paru miesięcy planuję terapię, że znowu się jej podejmę, będę na nią chodziła, ale mam złe doświadczenie. Moja ostatnia terapia jaką miałam polegała głównie na tym, że musiałam przytyć, ważyłam 43kg (marzec tego roku). Dlatego też niechętnie na nią chodziłam, ale ze swojego doświadczenia wiedziałam, że przytyję i tak się stało. Aktualnie ważę 54kg i nienawidzę siebie za to. Mam okropny brzuch, pełno rozstępów i tłuszcz, który trzęsie się jak galareta. Jestem głodna... Nadal jestem głodna po mimo spożytych wczoraj kalorii, a właściwie śmieciowego żarcia. Nikt mi już nie jest w stanie pomóc. Przed chwilą zjadłam serek waniliowy z paskiem mlecznej czekolady... Najgorsze jest to, że widzę jak bardzo marnuje swoje życie, mam problemy w szkole, bo często mnie nie ma, dobrze się uczę, ale zaległości robią swoje. Mam fajnych znajomych, ale nie daję im się do siebie zbliżyć, a w szkole się od wszystkich izoluje. Oni nie wiedzą, że jestem chora i nigdy im tego nie powiem. Brak obecności ojca w moim życiu też jest przyczyną mojego "stanu" zdrowia. Nie mam do niego żalu, chcę go nienawidzieć za to, ale nie potrafię. Boże, jakie to głupie...