Temat: Kompulsywne objadanie się...

Postanowiłam napisać o tym jak poradziłam sobie z kompulsywnym objadaniem się.

Szukając rozwiązania mojego problemu w internecie, mogłam się przekonać ile kobiet walczy z tą przypadłością - i to w większości bez skutku... Jest to smutne bo tylko osoby które walczą/kiedykolwiek walczyły z kompulsami wiedzą jak ta choroba potrafi zabić resztki godności w człowieku. Najpierw starania żeby trzymać prawidłowe odżywianie a potem równia pochyła, masa śmieciowego jedzenia, ból żołądka i dół psychiczny... A jak dochodzą do tego dodatkowe kilogramy to problem się pogłębia.

Na początku myślałam że chodzi tylko o psychikę. Ale z drugiej strony nie zawsze 24/7 myślałam o jedzeniu, ale też nie wiem dokładnie kiedy to się zaczęło. Wizyta u psychologa nie wchodziła w grę bo jestem osobą która nie wierzy że obca osoba potrafi pomóc, odpowiedzi trzeba szukać w sobie, analizując sytuację czy też metodą prób i błędów.

Mimo że nie jestem gruba, raczej szczupła to oczywiście uległam modzie na wieczne odchudzanie się. To także był błąd.

Ale mniejsza z tym, przejdę do konkretów.

Sekretem jest odstawienie śmieciowego jedzenia - zaraz ktoś napisze że gdyby to byłoby takie proste to nie byłoby problemów z kompulsami - owszem, ale to tylko początek, a tak naprawdę wiem po sobie że wystarczy odrobina silnej woli.

Przestawiłam się na zdrowe odżywianie, koniec z odchudzaniem w sensie ograniczania wszystkiego. Już nie interesuje mnie spektakularne chudnięcie 10kg/miesiąc. Mam męża cukrzyka i uwierzcie mi wiem na 100% że nie chciałabym na to zachorować, zresztą "siedząc" w temacie, czytając o tej chorobie zaczęłam rozumieć jak ważne jest zdrowe odżywanie. Nie od dziś wiadomo że "jesteś tym co jesz".

Nie jem cukru w żadnej postaci, zaczęłam używać stewii do słodzenia herbaty. Czytam składy produktów ze sklepowych pułek - po co kupować kukurydzę w puszce do której producent także dodaje cukier? Niby nic ale tego cukru w produktach w których bym się nawet nie spodziewała nazbiera się w ciągu dnia zbyt wiele. Skończyłam z glutaminianem sodu - kiedyś nie smakowała mi zupa bez kostek rosołowych, nadużywałam wegety. Teraz kupuję 100% naturalne przyprawy gdzie nie ma niepotrzebnej chemii. Do zupki daję dużo zieleniny, przypaloną na palniku cebulę, starty czosnek i to co dawały nasze babcie:)

Zamiast makaronów z białej mąki używam pełnoziarnistych, ewentualnie z pszenicy durum. To samo dotyczy chleba - szukam takich na zakwasie bez drożdży. Pierogi, pizze, naleśniki robię też z pełnoziarnistej mąki. Jem dużo kasz, szczególnie naszą niedocenianą jaglaną, ryż tylko brązowy.

Mięsa jem bardzo mało, i raczej drobiowe.

Dzień zaczynam od owsianki z jogurtem naturalnym. Ostatni posiłek 2-3 godziny przed snem i staram się żeby był białkowy. Jem min. 5 posiłów dziennie co 2-3 godziny. Dużo owoców. Planuję obiady i gotuję na 2-3 dni. Codziennie jem zupę. Nie gotuję jej na mięsie a dodaję trochę prawdziwego masła. Masłem także smaruję pieczywo. Do smażenia - smażę rzadko - używam oleju kokosowego.

Moim zdaniem splementacja jest ważna - witaminy i minerały, kwasy omega 3-6-9, probiotyki, biorę też suplementy na włosy i paznokcie. Zapobiega to moim zdaniem sytuacji w której gdy organizmowi czegoś brakuje to zaczyna się wtedy domagać i łapią nas dziwne zachcianki.

Dużo wody niegazowanej i herbatek.

Jak sobie o czymś przypomnę to napiszę. Wierzcie lub nie ale chudnę 1kg miesięcznie jedząc więcej niż na moich dietach. Jestem wreszcie najedzona psychicznie a czuję się lekko fizycznie. Mogę wziąć z paczki garść chipsów i poprzestać na niej. Potrafię zjeść pół batonika, stwierdzając że jest za słodki, odłożyć go! Może osobom które nie wiedzą co to kompulsy wyda się to śmieszne ale dla mnie to osiągnięcie po tym jak po kawałku takiego batonika wcześniej mogłam wyzerować lodówkę i szafkę ze słodyczami, kończąc z bolącym żołądkiem, wyrzutami smienia i myśleniem czy może by tego nie zwymiotować - to był policzek bo w porę się "ogarnęłam" że to krok od bulimii i anoreksji i dopóki zostały mi resztki rozsądku muszę skończyć z tym raz na zawsze...

Wbrew przekonaniom takie zdrowe odżywanie nie jest drogie (a jesli ktoś powie że tak to niech policzy ile kosztują te tony śmieciowego żarcia), pracochłonne - gotuję raz na 2-3 dni. Owsianka rano to 5 min. roboty. Można jeść dobre rzeczy a nie tylko samą "trawę", dzisiaj np. będę lepić pierogi ruskie ale pełnoziarniste, bez tłustej okrasy - nie licze kalorii po po co:)

Cieszy mnie to że czuję się lepiej, jem po to by żyć a nie żyję po to żeby jeść. To już nie jest moja obsesja. W końcu czuję się wolna:) Mam nadzieję że przy odrobinie chęci też się wam uda:)