Temat: kompulsy- grupa wsparcia

oby bo oszaleje ;p oby mama mnie zaczeła pilnowac :D

tez prosilam swoją żeby mnie pilnowała, ale ona sama ma problemy z jedzeniem i wyszło na to że nie pilnowała a jak mówiła żebym nie jadła, a kompuls był już dawno rozpoczetny to się na nia zaczynałam drzeć i stwierdziłam że jak sama sobie z tym nie poradzę to nie wyjdę z tego:|

arkak - dziękuje za wsparcie:) Znam to uczucie, załamanie, eh.... najgorsze jest to ze musimy je same zwalczać. Trzymam za Ciebie kciuki!!
 

lira116 - Też chciałam powiedzieć mamie żeby mnie pilnowałam, ale okazało się że robi dokładnie odwrotnie - uważa że nic nie jem i namawia mnie na zjedzenie obiadu itp. Nie wiem mówić jej o tym że che schudnąć czy nie???
Jeśli nie powiem to się nie dowie, będę musiała trochę oszukiwać ale będę miała spokój.
Jak powiem, może nie zrozumieć i namawiać mnie do jedzenia, dogadywać ze dostane anoreksji itp.
Ale może też się zdarzy że mi pomoże, zachęci...
Sama nie wiem:(

A jak wy myście mówić czy nie??

Julcai, mama i tak się dowie, że odchudzasz się. Ten typ tak ma. Ja z moją mam dokładnie tak, jak Ty. Pilnuje mnie, żebym przypadkiem nie schudła kilogram i chce, żebym jadła domowe obiadki. Ona nigdy nie miała problemów z wagą, więc kompletnie mnie nie rozumie. Skłonność do tycia mam po ojcu tylko, że on tak jak matka nie przejmuje się. Najgorsze są ich te 'troskliwe" uwagi i nieme obserwowanie. Jak ja nie nawidzę takie ciągłej kontroli.

Ja zrobiłam tak- zaczęlam sama przygotowywać sobie obiady i odmawaiam jedzenia tego, co mama zrobiła. Ale to  nie jest chyba dobre wyjście, bo musza widzieć, że jem bo później mam jazdy, ze niby głodzę się, a i tak muszę czasem zjeść dla świętego spokoju z nimi i czasem prowadzi to do takich chrych akcji, jak wcześniej pisałam.hmmm ogólnie to nie wiem. jedzenie to dla mnie problem i chyba nic mądrego nikomu nie doradzę

daphane - dokładnie, najgorsze jak tak obserwują albo coś dogadują mimochodem. U mnie w domu akceptują moje dziwactwa jedzeniowe, a mam ich wiele, przyzwyczaili się do tego ze jem tylko niektóre produkty ( nawet jak są K to niektorych produktow nie rusze - pozostalość po przeszłości to było coś a'la A).
Z mamą moge pogadać o wszystkiem jednak jest to ALE.
Jestem uczulona na temat jedzenia, robie się nerwowa i niemiła gdy w domu pytają o jedzenie...
Nie cierpie jesć przy ludziach, a zwłaszcza przy rodzinie.
Mam takie coś, że gdy wiem że oni są w domu to czuje przymus jedzenia - taki czynnik i mózg mówi "powinnaś zjeść" - już z tym walcze i mi się udaje, bo wiem że to tylko pozostałość w mojej psyhice - taka rana po tych kłótniach o moje niejedzenie daaawne..
U nas w domu sie nie je obiadów.
Gotuje je od 2-3 lat zawsze odzielnie dla siebie i czasem dla rodziny. Zwykle jemy pierś z kurczaka, warzywa do tego... Nie jadam innego mięsa - jesli już to tylko to.
Nie jadam wielu produktow - nie kupuja ich już dla mnie.
Wybrzydzam - i to strasznie.
Gdy ktoś kaze mi zjeść potrawe o niezanym składzie to chce mi sie płakać totalnie:(
Nie lubie zup. Nie urzywam cukru i masła.... <- to tylko niektore z moich "dziwactw" , ktore zaakceptowali.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawe, ze to wszystko nie jest normalne. Wiem, że potrzebuje pomocy.. bo czasami robie zle rzeczy... Ciesze sie że spotkalam Was - osoby ktore to wszystko są w stanie zrozumieć, a nie powiedziec że jestem jakaś nienormalna itp.

U mnie w domu zazwyczaj się nie je obiadów... dla siebie oddzielnie gotuje od 2-3 lat...** Przepraszam za błędy, tamto zdanie nie miało sensu;)

i dupa .....

u mnie K że hej, ale co tam, kiedyś ten ciąg się przerwie. Prawda?





:(

.