Temat: Rodzice, którzy nie kochają...

Dokładnie o to mi chodziło. Jak pisałam nie napisalam wszystkiego. Pieniądze to kwestia drugorzędna, najgorszy był brak wsparcia w każdym aspekcie mojego życia. Ciesze się, że są osoby, które zrozumiały całe przesłanie mojego posta. Dziękuję!

Nadal to nie zmienia faktu, że taki żal będzie zjadał cię od środka jeśli nie pogadasz z psychologiem i nie uporządkujesz swojej przeszłości. Ale w sumie jesteś dorosła, zrobisz co chcesz.

A skąd wiesz jaka była, naprawdę myślisz, ze napisalam wszystko? Nie wiesz co przeżyłam do końca A oceniasz przez pryzmat zalążkowej wypowiedzi na forum...

Naprawdę w tym wszystkim nie ma nic dziwnego, że mój ojciec jest prawnikiem, a ja musiałam w dzieciństwie zebrać od znanomych pieniądze na jedzenie? Czy na podstawie tej wypowiedzi nie potrafisz sobie wyobrazić jakie było moje życie i co tu jest największym dramatem? Jeśli chcesz zapraszam, opiszę Ci moje życie od deski do deski. 

Polecam przeczytanie całego wątku ze zrozumieniem. 

To, że też chcielibyśmy mieć normalne domy, być kochani i akceptowani przez najbliższych tacy jacy jesteśmy jest podstawowym pragnieniem każdego człowieka. Nikt ni jest doskonały, każdy ma jakieś swoje problemy i nie wszystko jest w zakresie naszych możliwości a rodzice są od tego by się dzieckiem zachwycać i kochać za to tylko że jest. Inna sprawa, że oni też tego nie dostali, nikt ich tego nie nauczył, i dopóki nie wzrośnie w nas wszystkich umiejętność kochania tak po prostu wszyscy jesteśmy ofiarami ofiar.

To że dziewczyna tak bardzo chwali się stanem materialnym może wskazywać, że to najważniejsze co dostała w domu. Brak jej empatii, brak wyczucia taktu i bardzo możliwe, ze ma zaniżone poczucie wartości, które ten samochód i pieniądze mają wyrównać, by nie czuła się gorsza. Gorsza  od pani magister, która ma już wykształcenie, ma dobra pracę i pewnie jeszcze kilka wspaniałych rzeczy np.świetnego, wspierającego partnera, którego ona bardzo a to bardzo chciałaby mieć. Pozwól jej błyszczeć tym samochodem, niech sobie ma. Ty osiągnęłaś już w życiu tak wiele że możesz spokojnie praktykować wdzięczność :)

Odpowiem, bo wiele osób porusza ten temat, być może nie doczytało wątku, albo ja wyraziłam się niejasno. Mi nie chodzi głównie o pieniądze, ale o brak "bezpiecznej przystani" - mama zawaliła, zaprzepaściła mieszkanie i cały majątek - ojciec nie stanął na wysokości zadania i nie zaproponował mi mieszkania/meldunku u siebie, nie pytał, czy wszystko ok, czy sobie radzę, czy mam co jeść...

Całe życie byłam zdana głównie na siebie, bo nie otrzymywałam pomocy w nawet najbardziej błahych rzeczach, pierdołach. Podam Wam jeden przykład. Kiedyś musiałam opuścić wynajmowane mieszkanie w czwartek, a nowe miałam dopiero w poniedziałek. Tak się złożyło. Mamy nie było w kraju, a ojciec powiedział, że na te 4 dni absolutnie nie mogę u niego mieszkać, bo jego żona się nie zgodzi. Ba, zadzwonił w poniedziałek 

"- i co przeprowadziłaś się?

- tak.
- no to fajnie". 

Z jednej strony współczuję ci, bo sama mam za sobą traumatyczne doświadczenia. Uwierz, nie jedna dziewczyna udzielająca się tutaj na forum ma nieporównywalnie gorsze doświadczenia niż ty, niejedna jako dziecko chodziła brudna, głodna, była maltretowana do utraty przytomności czy wykorzystywana seksualnie. Wsparcia i zrozumienia od rodziców też nie zaznały, ale miały znacznie gorsze problemy. Różnica jest taka, że ty nie leczysz się - większość ludzi będąc już dorosłym i chociaż częściowo samodzielnym szuka sposobu by pozbyć się swoich demonów, intensywnie pracuje nad tym, bo naprawdę da się. Każda osoba z traumą dzieciństwa, która sobie poradziła i pogodziła się sama ze sobą, nie jest silniejsza od ciebie, a sama, własnym wysiłkiem, postanowiła uzdrowić swoje życie i przepracowały to. Podjęły działanie - to ważne, by nie trwać w swojej próżni i nie szukać rozwiązania sytuacji, którą da się rozwiązać, bo naprawdę można żyć szczęśliwie i bez wspomnień z dzieciństwa. 

Bez przepracowania przeszłości i zrozumienia jej nie pogodzisz się z nią i nie ruszysz z czystą głową do przodu - pozostaniesz jadowitą zgorzkniałą dziewczyną, która nie potrafi cieszyć się szczęściem innych ludzi i życzy im jak najgorzej oraz jest zapatrzona w siebie. Po tym co tu wypisujesz jestem przekonana, że jesteś chora, masz zaburzenia w psychice i powinnaś pracować z terapeutą, który jeśli wyłapałby zaburzenia to pokierowałby twoim leczeniem w sposób prawidłowy, tak byś odzyskała spokój.

Mi bardzo pomogło przeczytanie książki Susan Forward - Toksyczni Rodzice, pdf do ściągnięcia bez problemu znajdziesz na chomiku. Ważne, trzeba wykonać zadania z niej. Po pierwszym orzeczytaniu książki uważałam że to idiotycznie i nie zrobiłam ich, żeby się ,,nie ośmieszyć”. Potem wróciłam do tego, bo pamiętałam ulgę czytając książkę. Wykonałam zadania i poczułam ulgę. Teraz zeyczajnie nie myślę o przeszłości, mam dobre wspomnienia. Poleciłam tą książkę mojemu rodzeństwu, oni też po przeczytaniu jej odnaleźli spokój, więc z całego serca polecam.

Poczytaj też bloga aniamaluje.com, znajdziesz tam - pośród niezbyt wartościowych dla mnie postów z ubraniami i podróżami - bardzo wartościowe przemyślenia, które pomogą ci poprawić twój sposób postrzegania. Te złe emocje które masz w sobie tylko ciebie dotykają i tylko to ie szkodzą, nie łudź się, że to nie wpływa negatywnie na twojego chłopaka, jego też niszczysz wylewając z siebie ten gniew. Gdy założysz rodzinę lepiej nie będzie, więc pora zadziałać. Książka jest naprawdę ciekawa, tak mnie wciągnęła że w nocy spać nie mogłam tylko się zaczytywałam. Liczę, że pogodzisz się ze swoją przeszłością i jeszcze będziesz cieszyła się szczęściem swojej współpracownicy, próbując własnym dzieciom kiedyś stworzyć tak komfortowe warunki jak ma ta dziewczyna.

Nie rozumiem tych komentarzy "inne przezyly to co ty, a nawet mialy gorzej bo byly molestowane - wiec nie uzalaj sie tak nad soba". A osoba, ktora byla molestowana, ma sie cieszyc i nie uzalac, bo nie zostala zgwalcona? A zgwalcona ma sie cieszyc, ze w ogole jeszcze zyje, bo inne zgwalcone zostaly zabite? I taka wyliczanka bedzie, kto ma gorzej? Autorka nie miala udanego dziecinstwa, to jest smutne. Bez porownywania do innych, bo to nie ma sensu.

Wina rodzicow, rozwiedli sie i nie pomysleli o dziecku, tylko o sobie, o dziecku zapomnieli i musialo sobie samo radzic po rozwodzie. Autorko, juz na pierwszej stronie tobie polecilam szczera rozmowe z rodzicami, a jak to nie pomoze, to najlepiej nie kontaktuj sie z nimi i zyj swoim zyciem. Sprobuj nie myslec o przeszlosci i przykrosciach, skup sie na pozytywnych stronach, na tym co sama osiagnelas i ciesz sie zyciem i przyszloscia. Terapia to tez dobry pomysl.

no właśnie, nie rozumiesz więc nie powinnaś się wypowiadać. z zupełnie niepoprawny sposób rozumujesz. po steku bzdur co tu napisałaś to mi osobiście nawet nie chce się tego tłumaczyć, bo nie warto, może kto inny sie na to pokusi. widac ze nie miałaś styczności z ,,niekonwencjonalnymi” rodzicami jeśli myślisz, że rozmową z nimi możesz coś wskórać - nie, nie przeproszą ani nie przyznają się do niczego. to nie są normalni ludzie, ci są chorzy i nie chcą zobaczyć co zrobili źle. odwrócą tylko kota ogonem, zrzucajàc winę na autorke. ona w opozycji do nich na szczęście widzi że coś jest nie tak i szuka rozwiązania, ma wybór - taplać się w tym dalej i zostać taka jak jej rodzice, czy poszukać rozwiązania, pracować nad sobą i znaleźć spokój.

Oczywiscie, ze to co napisalam to glupoty (porownania), ale autorce zycze dobrze. Masz racje, nigdy nie mialam do czynienia z taka rodzina. Dlatego tez juz wczesniej napisalam, ze najlepiej ograniczyc kontakt, pojsc na terapie i ulozyc swoje wlasne zycie, bez rodzicow. Mialam super dziecinstwo, kochajacych rodzicow, ale nie mam mieszkania, czy auta, wiec nie rozumiem tez tej gadki o kasie, przeciez autorce nie chodzi o jakies glupie auto, ktorego nie dostala...

Twoim zdaniem to ja pisze glupoty, a moim zdaniem wiele osob napisalo tu glupie rzeczy typu "mialam gorzej, wiec sie ciesz, a nie uzalaj" - tak, to pewnie autorce bardzo pomoglo, pocieszylo i wsparlo. Ale oczywscie, kazdy moze napisac to co chce, od tego jest forum :P

Edit: do pogrubionego tekstu: i tez juz na pierwszej stronie w moim pierwszym komentarzu napisalam "Watpie, zeby szczera rozmowa z takimi rodzicami cokolwiek dala, ale mozesz sprobowac.", mozesz zobaczyc ;) wiec tak, domyslam sie, ze rozmowa nic nie da. Ale porownywanie autorki, do osob, ktore maja gorzej, tez jej nic nie da.