Temat: Utrzymanki swoich facetów

poza tym niech każdy żyje jak chce i jak mu pasuje 

Sama cenię sobie niezależność finansową, ale myślę, że każde małżeństwo powinno samo decydować jak dzieli/łączy finanse. Zdecydowana większość ma wspólne finanse i jeżeli oboje się w tym dobrze czują to jest ok. Są małżeństwa które mają osobne finanse i ponownie, jeżeli oboje się w tym dobrze czują to jest ok. Nie ma uniwersalnych lub odgórnych związkowo-małżeńskich zasad. Każda para decyduje za siebie. 

Jeżeli chodzi jednak o twój tok rozumowania to jest on błędny (pod względem hmmmm, ekonomicznym ). W momencie kiedy dane małżeństwo decyduje się na podział obowiązków pt. ona zajmuje się dziećmi i domem, gdy on jest w pracy, to jej zajmowanie się dziećmi i domem staje się usługą, która ma jakąś wartość finansową. Gdyby ktoś w tej sytuacji był bardzo skrupulatny, powiedziałby, że mąż powinien za część (połowę?) tego czasu wypłacić jej ekwiwalent. 

Do połowy się z Tobą zgadzam, od połowy mam wrażenie że trochę urwałaś się z choinki. Zgadzam się z tym, że roszczenie sobie praw do majątku na który się nie zapracowało w przypadku rozwodu jest "dziwne". Jeszcze jestem w stanie to zrozumieć kiedy wina jest jednostronna (np. zdrada) - po prostu zemsta, w takiej, a nie w innej formie. Natomiast nie łapię tego kiedy wina leży po obydwu stronach (czyli np. rozwód z serii "wypaliło się"). Wtedy każdy powinien iść w swoją stronę i radzić sobie dalej w życiu sam, a nie mieć mentalność na zasadzie "pójdę w swoją stronę, ale z pieniędzmi męża/żony i będę sobie radził/a dzięki temu, że wyciągnęłam rękę po jego majątek".

Od połowy piszesz tak jakbyś kompletnie nie rozumiała tego, że komuś może najzwyczajniej w świecie pasować taki układ - i to obydwu stronom, nie tylko tej która mniej zarabia. Jeżeli obydwoje chcą mieć wspólne finanse to nie widzę powodu, dla którego mieliby je specjalnie rozdzielać. W momencie, w którym się ustala, że to są wspólne pieniądze nie ma już brania od faceta na swoją zachciankę - bo uznaje się ogół pieniędzy za wspólny. 

Generalnie 70% wątków jakie tu widzę dotyczących spraw damsko - męskich skupia się wokół 3 tematów: 1. Pieniądze i problemy z nimi związane czyli: brak pieniędzy (z różnych względów) , niewłaściwie zarządzanie pieniędzmi itd. 2. Seks i problemy z nim związane czyli: brak seksu (z różnych względów), lub niewłaściwie dopasowanie między partnerami i 3. Dzieci i problemy z nimi związane czyli: brak dzieci (z różnych względów), lub niewłaściwie ich wychowanie. 
Tak jak nie rozumiem jak można z kimś być w związku i nie uprawiać seksu, tak jak nie rozumiem nie ustalania podstawowych rzeczy takich jak czy chcemy mieć dzieci czy nie , tak NAJBARDZIEJ nie rozumiem jak dorosła kobieta, w pełni władz umysłowych, zdrowa, może dobrowolnie zdać się tylko i wyłącznie na drugą osobę w kwestii zarabiania pieniędzy i de facto CAŁKOWICIE od tej drugiej osoby się UZALEŻNIĆ. 
Uznaje to za co najmniej upośledzenie, i jako facet prawdopodobnie nie szanowałabym kobiety która jest ode mnie całkowicie uzależniona i jest na mojej łasce i niełasce. I tak nawet jeśli byłaby matką moich dzieci - to jeszcze bardziej czyni ją zależną. 

ja bym nie potrafiła żyć jako utrzymanka.  Jestem zbyt ambitna i cenię sobie wolność.  

Ja nie rozumiem tych wypowiedzi typu "to nie wychodź za mąż"; "po to jest ślub" itp itd. Ślubu moim zdaniem nie bierze się po to, zeby mieć wspólne pieniadze... 

Moim zdaniem sytuacja z utratą pracy jest czymś zupełnie innym - jeśli jest jakiś kryzys, to się pomaga i wspiera. Tak samo zresztą wsparłabym swoją siostrę czy dobrą przyjaciółkę, na tyle, ile bym mogła. Ale jeśli nie ma takiej sytuacji i wszystko jest ok, to do mnie idea wspólnego wszystkiego nie przemawia. Jestem zdecydowanie za rozwiązaniem, które opisała autorka: wspólne konto na wspólne opłaty a resztę każdy bierze dla siebie. Dlaczego np. osoba, która uczy się by awansować nie mogła samodzielnie decydować o zarobionych dodatkowo pieniądzach? A poza tym co np. z prezentami? Poza tym czym tak naprawde sa te wspolne finanse uzasadnione? każdy z małżonków ma własne potrzeby (które mogą się bardzo między sobą różnić), nie każdy z ich zakupów jest wspólny, dlaczego nie mają ich pokrywać właśnie ze swojej pensji? 

Co do żon niepracujących: szczerze mówiąc to jak dla mnie bardzo niekorzystne rozwiązanie. Dzieciom ogarnicza się kontakt z ojcem, ojciec nie bierze zbyt dużego udziału w ich wychowaniu plus ciąży na nim bardzo duża presja utrzymania całej rodziny. A co w przypadku utraty przez niego pracy lub zdolności do pracy? Aczkolwiek mimo to, muszę zgodzić się  z tym, że jednak praca w domu to też praca - fizyczna i psychiczna i dlatego nie uważam tego, że taka kobieta chce korzystać z pieniedzy meza za taki wyzysk, jaki tu autorka przedstawia.

Bycie czyjąś utrzymanką jest bez sensu jak dla mnie.

hahah czyli jakbys zarabiala 1,5tys a facet 20 chodzilabys ubrana, malowalabys sie, wychodzilabys do knajp za swoja pensje? raczej chore jak jedna osoba zyje na niskim poziomie a druga na poziomie milionera :DDD bawi mnie takie podejscie..

poki sa mlode i ladne, za 20 lat mozliwe, ze nezowi sie odwidzi. 

Gdyby maz zarabial 20000(czyli jest zaradny, ambitny) a zona mialaby tez troszeczke ambicji to moglaby z jego pomoca miec cos swojego. Nie wyobrazam sobie w takiej sytuacji, ze zona klepie najnizsza krajowa..