Temat: Czemu jesteście grube?

Jestes strasznie oderwana od rzeczywistosci i plynie z Twoich wypowiedzi duzy smutek. Jako 6cio letniemu dziecku podali mi sterydy, antybiotyki, zyrteki, co sie dalo. I od tego czasu juz zawsze bylam gruba. Potem jak bylam nastolatka, od 15go roku zycia mieszkalam sama z siostra, bo rodzice pracowali za granica. Przeszlysmy przez chorobe i smierc mojego taty, brak kasy i przekladanie dwoch zlotych czy zakupic chleb czy mleko. Jedynym pocieszycielem bylo jedzenie. Brak umiejetnosci radzenia sobie ze stresem w tak mlodym wieku pchnal mnie do zlych nawykow rozladowywania. Potem wyjazd do USA, ciezka walka o licencje zawodowa, wiele innych rzeczy. Ta sama historia. Przeszlam przez etap glodowek jako nastolatka, bulimii i na koncu kompulsywnego objadania sie. I gwoli scislosci: nie jestem w okropnym zwiazku, mam normalny zwiazek, jestem po slubie 4ry lata, nie mam zadyszki biegajac z dziecmi i od lat regularnie przynajmniej 2 razy e tygodniu trenuje na silowni. Mam lepsza wydolnosc i sile od szczuplych kolezanek. Tak bylo w liceum, na studiach, tak jest i teraz bo zawsze kochalam ruch i pomimo swojej grubej d**y nigdy od niego nie stronilam. Uogolniasz i zajmujesz sie tematami, ktore nigdy Cie nie dotyczyly glownie po to, zeby pojechac sobie po grubasach i podniesc wlasna samoocene.

A ja bylam przez chwile gruba, bo przeplatajac studia dzienne z pelnowymiarowa praca i codziennymi (!) imprezami, nie mialam czasu, ani ochoty na jakies ograniczenia i racjonalne zywienie. Pochlanialam ogromne ilosci niezdrowego zarcia i hektolitry alkoholu. Mialam takze calodobowe Tesco pod blokiem i swiezutki chlebek prosto z ich piekarni o godzinie 18stej

A i ja bardzo lubie jesc duzo. Wole zjesc 1 duzy posilek niz 5 malych, dlatego od 6rano do 17stej jem okolo 800kcal, a na wieczorem okolo 1500kcal. Uwielbiam zjesc duuzo po przyjsciu z pracy, majac czas i wiedzac, ze juz nic nie musze Ogolnie moge pochlonac ogromne ilosci jedzenia, zaburzen odzywiania nigdy nie mialam, jak tu ktos zarzucal.

Ja przytyłam przez.. odchudzanie. I bardzo tego żałuję, że dałam sobie wmówić, że jestem gruba, gdy gruba nie byłam. Jak miałam naście lat (z 18) to oczywiście naczytałam sie/nasłuchałam o odchudzaniu i próbowałam różnych dziwnych diet. Miałam ejszcez chłopaka, który potrafił mi wytknąć każdą najmniejszą fałdkę. No i schudłam, ale wszystko wróciło z jojo. Pozniej znowu to samo. Teraz patrze na swoje foty sprzed tego okresu - płaski brzuch, szczuplutkie rece, dół trochę bardziej rozbudowany, ale kobiecy i nadal szczupły. nie wiem po co ja to robiłam.

A potem poszłam na studia iii jeszcze sobie dołożyłam kg przez moje zamiłowanie do imprez :/ duzo piwa, pizz, chipsów. 

Nie jestem super gruba, mam z 3 kg nadwagi, ale do idealnej figury brakuje mi z 10. I jest mi z tym źle, ale od niedawna znowu z tym walczę.

jestem ci dozgonnie wdzieczna ze wykazujesz zrozumienie dla mnie, osoby grubej od dziecka. Oczywiscie popieram cie rekami nogami i cycami. Coz za bezczelnosc bycie grubym. No jak tak mozna. A tfuj. A tak na serio: wrzuc na luz dziewczyno

Dziewczyny, popłakałam się czytając niektóre wasze historie.. Często nie mamy pojęcia, jak mocno tę otyłą osobę ( siedzącą "na dwóch siedzeniach" w autobusie) skopało i sponiewierało życie i/lub inni ludzie.

U mnie są to: nieprzepracowana wczesnie żałoba po matce, zachowania ojca, niedostępnego emocjonalnie, który wszelkie deficyty/ potrzeby "zapychał" mi w dzieciństwie słodyczami, samotne siedzenie w pustym mieszkaniu jako kilkuletnie dziecko ( ojciec często wyjeżdżał na kilka dni) i późniejsza nawracająca depresja kilka lat po opuszczeniu domu 'rodzinnego'.

Teraz jest już lepiej, coraz mniej się "bujam" w te i we z uczuciami i emocjami i wagą, coraz lepiej radzę sobie z zachowaniami ludzi. 

Ale czytając, słuchając i widząc tę krytykę "grubasów" zaczynam czuć jakieś obrzydzenie do kondycji ludzkiej i braku elementarnego humanizmu w tym prymitywizmie ocen. Do niedawna jeszcze sama ,,lustrowałam" osoby bardzo bardzo otyłe myśląc "Jezu, jak można się doprowadzić do takiego stanu itd.". Teraz wiem, że nie wiem nic o tej osobie obok mnie. 

Ta ignorancja wobec własnej niewiedzy w społeczeństwie i wątła ograniczona wyobraźnia mnie poraża.. Sądzicie (nie rozumiejacy i krytykujacy), że wszyscy mają taki sam scenariusz życia i takie same doświadczenia jak wy?..

Genetyka??

Kocham ruch, jak dwa dni nie pojezdze na rowerze, nie pójde na spacer jestem chora. Zawsze wydawało mi się, że jem dużo, a tymczasem jak idę na obiad do galerii gdzie jest jedzenie na wagę, chude laski obok mnie mają dwa razy większe talerze i jeszcze zupę.
Muszę się bardzo pilnować z kaloriami żeby chudnąć MŻ niż zawsze. Jak idę ze znajomymi na rower oni się zajadają batonami a tymczasem ja zjadam 2300 kcal przez cały dzień mimo spalonych ze 3 tys....No i oczywiście teraz chudnę na 1800-2000, ale biorę tabletki na tarczycę, wcześniej tylko szło w górę.

Ja to rozumiem,że można się roztyć, przez wszystkie wyżej powymieniane powody,ale nigdy nie zrozumiem jak można roztyć się np.do 130 kg? A nie ukrywajmy jest naprawde wiele takich osób.Co sprawiało,że dana osoba nie miała żadnych granic i roztyła się do takich monstrualmych rozmiarów często nadal nie zmieniając nic?

Sprawia to, że od jedzenia też można się uzależnić, a nie da się go odstawić całkowicie jak innych używek.

Mam lekką nadwagę, bo mój organizm ma tendencję do zatrzymywania wody. Nie do końca wiadomo dlaczego. Poza tym uwielbiam słodycze i nie zawsze potrafię się im oprzeć, a na obiad zbyt często jem ziemniaki (które też uwielbiam). Czasem też (zwłaszcza zimą) nie chce mi się wychodzić z domu.

Błagam przenieś się na inne forum z tymi swoimi madrosciami. Mysle ze z 80 % vitali będzie Ci wdzięczne