Temat: Nie lubię ludzi.

Vivixen napisał(a):

Wilena napisał(a):

KrolowaPrzekletych napisał(a):

Wilena napisał(a):

Wilena, to nie jest tak, że jak zawsze reaguję agresją. Ale zdarza mi się często, nie powiem. Tylko że ja nikomu nie robię tym krzywdy, w sensie - duszę to w sobie i ktoś, kto zna mnie choćby i 10 lat niczego nie zauważy. Jestem postrzegana jako zupełnie normalna osoba, zapraszana na imprezy (a jak już na jakiejś się pojawię słyszę zawsze chóralne "Królowaaaaa!!!!" i widzę radość w oczach tych ludzi), pracuję. Ale tak jak napisała Vivixen - ludzie najczęściej zachowują się jak bydło. Siada ktoś obok Ciebie w autobusie/pociągu i rozpieprza się na całe siedzenie tak, że dosłownie wbija Cię w ścianę. Albo siada obok z jakimś kebabem czy innym gównem w łapie (bo nie da się tego zjeść przed wejściem do pojazdu...), chlapie na wszystkie strony i tylko patrzysz, żeby Ci nie uwalił spodni. Naprzeciwko Ciebie siada matka z małym dzieciakiem, który cały czas Cię kopie. Zwracasz uwagę i słyszysz, że "przecież to tylko dziecko!". To nic, że Twoje świeżo wyprane spodnie wyglądają, jakbyś cały dzień spędziła na kolanach...Co do zamykania drzwi. To też kwestia norm obyczajowych. Ja swoje zamykam po cichu, a moi sąsiedzi jak bydło - jebut! i to tak, że dosłownie mi podłoga drży. Moje reakcje nie były takie od zawsze. Kiedyś pewnie sama wyśmiałabym kogoś, kto by się tak zachowywał, ale teraz nie mogę zrozumieć, dlaczego ci ludzie nie szanują siebie nawzajem. Moja sąsiadka łazi na strych w szpilkach DZIEŃ W DZIEŃ , a że mieszkam na ostatnim piętrze, doskonale ją słyszę. Do tego wiecznie przestawia jakieś graty, coś wyciąga, coś tam nosi... Tego się nie da zignorować po pewnym czasie. Jej dzieciaki znalazły tam sobie miejsce do zabawy i ganiają mi się nad głową. Na płytach z dykty i bóg wie czego jeszcze, w każdym razie hałas jest nie do zniesienia. Na zwróconą uwagę co prawda reagują, ale za kilka dni jest to samo. Wszyscy sąsiedzi obrabiają wszystkim dupę. Moje zachowanie nie pochodzi znikąd. Kiedyś nawet wdawałam się w sąsiedzkie pogawędki, ale kiedy sąsiadka A nadawała na sąsiadkę B, wymyślając przy tym jakieś niestworzone historie, a na drugi dzień były najlepszymi przyjaciółkami..? Potem spotykam sąsiadkę B, a ta nadaje na sąsiadkę A? Nie chcę brać w czymś takim udziału, nie interesuje mnie życie innych i nie chcę, żeby ktoś plotkował o moim życiu.Opis na górze być może jest ciut za mocny, ale chodziło mi o to, żeby ktoś nie zignorował problemu myśląc, że przecież nikt nie lubi hałasu. Bo u mnie to coś więcej.A co do zatyczek, to masz rację. Kilka miesięcy temu prawie nie sypiałam.

To zacznij ludziom zwracać uwagę, oczywiście kiedy sytuacja tego wymaga. Jest zakaz jedzenia w komunikacji miejskiej? - jest, to poproś kogoś z kebabem żeby nad Twoimi spodniami nie jadł. Wolno kopać innych ludzi? - nie, to powiedz mamie takiego dziecka, że Cię nie interesuje kto Cię kopie, boli i tak, więc prosić żeby swoje własne dziecko pilnowała. Ktoś Cię przygniata? - to zapytaj czy mógłby się posunąć. Sąsiedzi się obgadują - to nie bierz w tym udziału, ale też nie uciekaj - powiedź po prostu dzień dobry i idź dalej, jak ktoś Cię zaczepi to powiedz, że przepraszasz, ale się spieszysz i tyle, nie musisz dawać wciągać w ploteczki. Co do hałasów to nie rozumiem problemu. Jasne, jak ktoś gra na perkusji, albo się kłóci i wrzeszczy, czy ogląda bardzo głośno telewizor to można się zdenerwować - ale odgłos butów? To co? - ta kobieta po własnym strychu nie może chodzić w butach, która sama sobie wybierze? Tylko sąsiadka jej będzie wybierała obuwie? - tym bardziej, że chyba nie drepcze tam godzinami, tylko wejdzie, weźmie coś i zejdzie. Porozmawiaj z nią jeszcze raz na temat zabaw dzieci, jeżeli to nie pomoże to nie wiem, zgłoś się do administracji i zapytaj w jakim zakresie można korzystać ze strychu. Jak się okaże, że dzieci się tam mogą bawić to zostaw dzieci w spokoju, jak się okaże że nie mogą to poproś o interwencję. No i nie obraź się, ale Anabel ma rację. Wydajesz się bardzo odpychająca - nie mówię tego złośliwie, tylko zastanów się po prostu czy to przypadkiem nie jest tak, że Ty widzisz coś innego, a ludzie coś innego. Rozumiem, że w komunikacji miejskiej zdarzają się niewychowani ludzie - ale chyba nie codziennie ktoś nad Tobą je, kopie, przygniata Cię? Tak samo pisałaś, że nikomu krzywdy nie robisz? - na pewno, może po prostu tego nie zauważasz, a ludzie (z różnych względów) nie zwracają Ci uwagi? Złą energię i taką nienawiść do świata wbrew pozorom bardzo łatwo się wyczuwa. Tak samo ta sytuacja z imprezy, jesteś pewna że "królooowa to coś pozytywnego"? - ja bym tak o kimś powiedziała jakbym chciała go wyśmiać, na zasadzie "o popatrz, zrobiła nam łaskę i przyszła". 

Moim zdaniem kultura wymaga, żeby nie latać po strychu (który notabene nie jest "jej własny", tylko wspólny w buciorach, które robią hałas jak nie przymierzając chodaki wiedząc, że ktoś mieszka pod spodem. I nie, to nie są chwilowe wizyty. Ona i jej bachory potrafią tam siedzieć godzinami, również w niedziele. Tu nie chodzi o zwracanie uwagi, bo nie będę zwracała uwagi całemu światu. To, że ktoś zachowuje się jak bydło po prostu mnie do niego zniechęca i sprawia, że nie mam ochoty wdawać się w żadne dyskusje.Co do reakcji na moje pojawianie się na imprezach. Mieszkam daleko od swoich znajomych (ok. 50 km w jedną stronę), więc są przekonani, że to jest powodem mojej nieobecności. Nie znasz ani ich ani mnie, więc nie wiem na jakiej podstawie wysnuwasz takie dziwne wnioski. Poza tym naprawdę tak trudno stwierdzić, czy jest się lubianym?Poza tym nie wiem, o co w ogóle masz do mnie pretensje :) Ja się chowam ze swoją niechęcią i tak jak napisałam, nie robię tym nikomu krzywdy. Liczyłam raczej na rady jak sobie z tym radzić (a nuż ktoś ma podobny problem) a nie na ataki na moją osobę. Unikanie ludzi nie jest przestępstwem i nie wiem, dlaczego mam się z tego tłumaczyć. Natomiast fakt, że jestem zbyt wyczulona na chamstwo i brak kultury to druga sprawa. Chciałabym się nie przejmować i mieć to gdzieś, ale nie bardzo wiem jak. Ot, cały problem.

Ależ ty sama prezentujesz chamstwo i brak kultury? Jak już pisałam, część Twoich zachowań jest absolutnie normalna - nie każdy musi być ekstrawertyczny, nie każdy musi lubić tłumy, nie każdy musi mieć ochotę na zacieśnianie relacji z ludźmi. Ale nazywanie ich bydłem, albo bachorami? - tylko dlatego, że ktoś korzysta ze strychu? Mówię, masz prawo zwrócić komuś uwagę jeżeli zachowuje się niestosownie, ale jeżeli z tego prawa nie korzystasz to Twój problem, to nie daje Ci możliwości ubliżania innym.Może nie jasno się wyraziłam, pisałam, że zachowujesz się jak Adaś Miauczyński, główna postać z "Dnia świra" - rada jest taka żebyś udała się do psychiatry, poddała się jego diagnozie i w razie potrzeby poddała się odpowiedniemu leczeniu, bo poziom agresji i zachowania które opisujesz zdecydowanie nie są normalne.I nie wysnuwam dziwnych wniosków, po prostu opisuję jedną z możliwości - bo wydajesz się zaskakująco pewna, że wszyscy Cię uwielbiają, nikomu Ty nie wadzisz i nikomu Ty nie działasz na nerwy. Jak już pisałam, najtrudniej ocenić swoje własne zachowanie, więc może po prostu się zastanów nad tym jeszcze raz, bo jak na razie to wszyscy są "bydłem", a Ty jedna aniołem. 

Dla mnie pojawia się tu pewne zasadnicze pytanie: czy ona głośno mówi "jest pani bydłem", czy zachowuje to dla siebie i/lub pisze to tutaj. Sama napisałam, że ludzie w tramwajach często zachowują się jak bydło, ale nie oznacza to, że wpadam do tramwaju i mówię "bydło, ruszać się". Nie widziałam też, by ona podała, że wszyscy ją uwielbiają, nie wadzi nikomu itd., ale że ma swoich znajomych, którzy ją akceptują, ona ich akceptuje i wzajemnie się lubią. Również taką grupę osób mam, która widzi moje wady, drażnię ich niektórymi dziwactwami, ale mnie akceptuje i mimo wad lubi. Oni bez wad nie są, ale są to takie wady, które mi nie przeszkadzają, więc ich lubię. Mogę Cię zapewnić, że osoby miłe, serdeczne, ciepłe, dusze towarzystwa również niektórym wadzą, działając im na nerwy. Ja osobiście nie przepadam za takimi ludźmi, kojarzą mi się z fałszem i unikam ich. Mają iść do psychiatry? Raczej nie. Autorka wyraźnie napisała, że to nie jest tak, że ona się ze swoją niechęcią afiszuje, idę o zakład, że spora część osób naprawdę nie widzi, że ona ma takie a nie inne odczucia i nie jest to powód, by od razu iść do psychiatry i łykać tabletki - zapewniam Cię. Idę o zakład, że Ty również nie raz, nie dwa pomyślałaś o jakimś dziecku per "bachor", bo np. oblał Cię swoim sokiem, albo o jakiejś kobiecie per "stara krowa" (inne), bo np. przywaliła Ci w tramwaju zakupami w nogi tak, że prawie się wywaliłaś. Mówiłaś im to? Nie sądzę. Autorka z tego, co pisała chyba też nie idzie i nie mówi "trzymaj swojego bachora z daleka ode mnie", więc nie rozumiem czemu od razu zakłada się, że ma się leczyć. Nie każdy - za przeproszeniem - rzyga do ludzi tęczą, ale nie oznacza to, że się chodzi, zatruwa im życie, rzuca inwektywami itd. Po prostu niektórzy za ludźmi - w rozumieniu tłumem - nie przepadają i tyle. Ot, cały problem. 

Wilena napisał(a):

Vivixen napisał(a):

Wilena napisał(a):

KrolowaPrzekletych napisał(a):

Wilena napisał(a):

Wilena, to nie jest tak, że jak zawsze reaguję agresją. Ale zdarza mi się często, nie powiem. Tylko że ja nikomu nie robię tym krzywdy, w sensie - duszę to w sobie i ktoś, kto zna mnie choćby i 10 lat niczego nie zauważy. Jestem postrzegana jako zupełnie normalna osoba, zapraszana na imprezy (a jak już na jakiejś się pojawię słyszę zawsze chóralne "Królowaaaaa!!!!" i widzę radość w oczach tych ludzi), pracuję. Ale tak jak napisała Vivixen - ludzie najczęściej zachowują się jak bydło. Siada ktoś obok Ciebie w autobusie/pociągu i rozpieprza się na całe siedzenie tak, że dosłownie wbija Cię w ścianę. Albo siada obok z jakimś kebabem czy innym gównem w łapie (bo nie da się tego zjeść przed wejściem do pojazdu...), chlapie na wszystkie strony i tylko patrzysz, żeby Ci nie uwalił spodni. Naprzeciwko Ciebie siada matka z małym dzieciakiem, który cały czas Cię kopie. Zwracasz uwagę i słyszysz, że "przecież to tylko dziecko!". To nic, że Twoje świeżo wyprane spodnie wyglądają, jakbyś cały dzień spędziła na kolanach...Co do zamykania drzwi. To też kwestia norm obyczajowych. Ja swoje zamykam po cichu, a moi sąsiedzi jak bydło - jebut! i to tak, że dosłownie mi podłoga drży. Moje reakcje nie były takie od zawsze. Kiedyś pewnie sama wyśmiałabym kogoś, kto by się tak zachowywał, ale teraz nie mogę zrozumieć, dlaczego ci ludzie nie szanują siebie nawzajem. Moja sąsiadka łazi na strych w szpilkach DZIEŃ W DZIEŃ , a że mieszkam na ostatnim piętrze, doskonale ją słyszę. Do tego wiecznie przestawia jakieś graty, coś wyciąga, coś tam nosi... Tego się nie da zignorować po pewnym czasie. Jej dzieciaki znalazły tam sobie miejsce do zabawy i ganiają mi się nad głową. Na płytach z dykty i bóg wie czego jeszcze, w każdym razie hałas jest nie do zniesienia. Na zwróconą uwagę co prawda reagują, ale za kilka dni jest to samo. Wszyscy sąsiedzi obrabiają wszystkim dupę. Moje zachowanie nie pochodzi znikąd. Kiedyś nawet wdawałam się w sąsiedzkie pogawędki, ale kiedy sąsiadka A nadawała na sąsiadkę B, wymyślając przy tym jakieś niestworzone historie, a na drugi dzień były najlepszymi przyjaciółkami..? Potem spotykam sąsiadkę B, a ta nadaje na sąsiadkę A? Nie chcę brać w czymś takim udziału, nie interesuje mnie życie innych i nie chcę, żeby ktoś plotkował o moim życiu.Opis na górze być może jest ciut za mocny, ale chodziło mi o to, żeby ktoś nie zignorował problemu myśląc, że przecież nikt nie lubi hałasu. Bo u mnie to coś więcej.A co do zatyczek, to masz rację. Kilka miesięcy temu prawie nie sypiałam.

To zacznij ludziom zwracać uwagę, oczywiście kiedy sytuacja tego wymaga. Jest zakaz jedzenia w komunikacji miejskiej? - jest, to poproś kogoś z kebabem żeby nad Twoimi spodniami nie jadł. Wolno kopać innych ludzi? - nie, to powiedz mamie takiego dziecka, że Cię nie interesuje kto Cię kopie, boli i tak, więc prosić żeby swoje własne dziecko pilnowała. Ktoś Cię przygniata? - to zapytaj czy mógłby się posunąć. Sąsiedzi się obgadują - to nie bierz w tym udziału, ale też nie uciekaj - powiedź po prostu dzień dobry i idź dalej, jak ktoś Cię zaczepi to powiedz, że przepraszasz, ale się spieszysz i tyle, nie musisz dawać wciągać w ploteczki. Co do hałasów to nie rozumiem problemu. Jasne, jak ktoś gra na perkusji, albo się kłóci i wrzeszczy, czy ogląda bardzo głośno telewizor to można się zdenerwować - ale odgłos butów? To co? - ta kobieta po własnym strychu nie może chodzić w butach, która sama sobie wybierze? Tylko sąsiadka jej będzie wybierała obuwie? - tym bardziej, że chyba nie drepcze tam godzinami, tylko wejdzie, weźmie coś i zejdzie. Porozmawiaj z nią jeszcze raz na temat zabaw dzieci, jeżeli to nie pomoże to nie wiem, zgłoś się do administracji i zapytaj w jakim zakresie można korzystać ze strychu. Jak się okaże, że dzieci się tam mogą bawić to zostaw dzieci w spokoju, jak się okaże że nie mogą to poproś o interwencję. No i nie obraź się, ale Anabel ma rację. Wydajesz się bardzo odpychająca - nie mówię tego złośliwie, tylko zastanów się po prostu czy to przypadkiem nie jest tak, że Ty widzisz coś innego, a ludzie coś innego. Rozumiem, że w komunikacji miejskiej zdarzają się niewychowani ludzie - ale chyba nie codziennie ktoś nad Tobą je, kopie, przygniata Cię? Tak samo pisałaś, że nikomu krzywdy nie robisz? - na pewno, może po prostu tego nie zauważasz, a ludzie (z różnych względów) nie zwracają Ci uwagi? Złą energię i taką nienawiść do świata wbrew pozorom bardzo łatwo się wyczuwa. Tak samo ta sytuacja z imprezy, jesteś pewna że "królooowa to coś pozytywnego"? - ja bym tak o kimś powiedziała jakbym chciała go wyśmiać, na zasadzie "o popatrz, zrobiła nam łaskę i przyszła". 

Moim zdaniem kultura wymaga, żeby nie latać po strychu (który notabene nie jest "jej własny", tylko wspólny w buciorach, które robią hałas jak nie przymierzając chodaki wiedząc, że ktoś mieszka pod spodem. I nie, to nie są chwilowe wizyty. Ona i jej bachory potrafią tam siedzieć godzinami, również w niedziele. Tu nie chodzi o zwracanie uwagi, bo nie będę zwracała uwagi całemu światu. To, że ktoś zachowuje się jak bydło po prostu mnie do niego zniechęca i sprawia, że nie mam ochoty wdawać się w żadne dyskusje.Co do reakcji na moje pojawianie się na imprezach. Mieszkam daleko od swoich znajomych (ok. 50 km w jedną stronę), więc są przekonani, że to jest powodem mojej nieobecności. Nie znasz ani ich ani mnie, więc nie wiem na jakiej podstawie wysnuwasz takie dziwne wnioski. Poza tym naprawdę tak trudno stwierdzić, czy jest się lubianym?Poza tym nie wiem, o co w ogóle masz do mnie pretensje :) Ja się chowam ze swoją niechęcią i tak jak napisałam, nie robię tym nikomu krzywdy. Liczyłam raczej na rady jak sobie z tym radzić (a nuż ktoś ma podobny problem) a nie na ataki na moją osobę. Unikanie ludzi nie jest przestępstwem i nie wiem, dlaczego mam się z tego tłumaczyć. Natomiast fakt, że jestem zbyt wyczulona na chamstwo i brak kultury to druga sprawa. Chciałabym się nie przejmować i mieć to gdzieś, ale nie bardzo wiem jak. Ot, cały problem.

Ależ ty sama prezentujesz chamstwo i brak kultury? Jak już pisałam, część Twoich zachowań jest absolutnie normalna - nie każdy musi być ekstrawertyczny, nie każdy musi lubić tłumy, nie każdy musi mieć ochotę na zacieśnianie relacji z ludźmi. Ale nazywanie ich bydłem, albo bachorami? - tylko dlatego, że ktoś korzysta ze strychu? Mówię, masz prawo zwrócić komuś uwagę jeżeli zachowuje się niestosownie, ale jeżeli z tego prawa nie korzystasz to Twój problem, to nie daje Ci możliwości ubliżania innym.Może nie jasno się wyraziłam, pisałam, że zachowujesz się jak Adaś Miauczyński, główna postać z "Dnia świra" - rada jest taka żebyś udała się do psychiatry, poddała się jego diagnozie i w razie potrzeby poddała się odpowiedniemu leczeniu, bo poziom agresji i zachowania które opisujesz zdecydowanie nie są normalne.I nie wysnuwam dziwnych wniosków, po prostu opisuję jedną z możliwości - bo wydajesz się zaskakująco pewna, że wszyscy Cię uwielbiają, nikomu Ty nie wadzisz i nikomu Ty nie działasz na nerwy. Jak już pisałam, najtrudniej ocenić swoje własne zachowanie, więc może po prostu się zastanów nad tym jeszcze raz, bo jak na razie to wszyscy są "bydłem", a Ty jedna aniołem. 

Dla mnie pojawia się tu pewne zasadnicze pytanie: czy ona głośno mówi "jest pani bydłem", czy zachowuje to dla siebie i/lub pisze to tutaj. Sama napisałam, że ludzie w tramwajach często zachowują się jak bydło, ale nie oznacza to, że wpadam do tramwaju i mówię "bydło, ruszać się". Nie widziałam też, by ona podała, że wszyscy ją uwielbiają, nie wadzi nikomu itd., ale że ma swoich znajomych, którzy ją akceptują, ona ich akceptuje i wzajemnie się lubią. Również taką grupę osób mam, która widzi moje wady, drażnię ich niektórymi dziwactwami, ale mnie akceptuje i mimo wad lubi. Oni bez wad nie są, ale są to takie wady, które mi nie przeszkadzają, więc ich lubię. Mogę Cię zapewnić, że osoby miłe, serdeczne, ciepłe, dusze towarzystwa również niektórym wadzą, działając im na nerwy. Ja osobiście nie przepadam za takimi ludźmi, kojarzą mi się z fałszem i unikam ich. Mają iść do psychiatry? Raczej nie. Autorka wyraźnie napisała, że to nie jest tak, że ona się ze swoją niechęcią afiszuje, idę o zakład, że spora część osób naprawdę nie widzi, że ona ma takie a nie inne odczucia i nie jest to powód, by od razu iść do psychiatry i łykać tabletki - zapewniam Cię. Idę o zakład, że Ty również nie raz, nie dwa pomyślałaś o jakimś dziecku per "bachor", bo np. oblał Cię swoim sokiem, albo o jakiejś kobiecie per "stara krowa" (inne), bo np. przywaliła Ci w tramwaju zakupami w nogi tak, że prawie się wywaliłaś. Mówiłaś im to? Nie sądzę. Autorka z tego, co pisała chyba też nie idzie i nie mówi "trzymaj swojego bachora z daleka ode mnie", więc nie rozumiem czemu od razu zakłada się, że ma się leczyć. Nie każdy - za przeproszeniem - rzyga do ludzi tęczą, ale nie oznacza to, że się chodzi, zatruwa im życie, rzuca inwektywami itd. Po prostu niektórzy za ludźmi - w rozumieniu tłumem - nie przepadają i tyle. Ot, cały problem. 

Ale teraz bydło padło pod adresem rodziny, która korzysta ze wspólnego strychu. A hasło bachor pod adresem bawiących się dzieci. Jasne, jak ktoś w tramwaju się rozpycha, brudzi innych jedzeniem i kopie to zachowuje się skrajnie niekulturalnie, ale cóż takiego strasznego robią ludzie, którzy korzystają ze strychu? - pytanie na ile rzeczywiście są niekulturalni, a na ile autorka przesadza. Mam zabronić dzieciom sąsiadów bawić się w ich własnym ogródku, bo akurat moje okno na niego wychodzi i słyszę jak dzieci się śmieją, gadają i wołają nawzajem? Zdarzało mi się iść z prośbą czy mogliby być ciszej (bo np. ktoś był w domu chory i chciał pospać sobie w dzień), ale nie zawracam ludziom głowy co kilka dni i nie mam pretensji, że wykonują normalne, codzienne czynności (przestawianie rzeczy - skandal!, chodzenie w butach - obraza! dziecko się bawi - furia! - tak wynika z wpisów autorki). Napisała wprost, że nikomu nie robi krzywdy swoją agresją, a ludzie którzy znają ją po 10 lat nie są w stanie jej dostrzec - to poddałam w wątpliwość. Ciężko mi uwierzyć, że autentycznie nikomu nie robi się krzywdy kiedy aż kipi się agresją i na każdym kroku nazywa ludzi bydłem i bachorami. A powodem do wizyty u psychiatry powinno być sprawdzenie czy nie ma się nerwicy natręctw. Lekarzem nie jestem, więc oczywiście diagnozy nie wydaję - ale z opisu wynika, że część zachowań nie jest normalna i pokrywa się z opisem właśnie takich nerwicowych zaburzeń. Odpowiadając na pytanie, czy powiedziałam komuś żeby "trzymał bachora z dala ode mnie", albo "się nie pchał, bo jest starą krową"? - nie, zresztą nie rozumiem używania określenia bachor w odniesieniu do dzieci, nie ponoszą winy za błędy wychowawcze swoich rodziców, ani nie traktuję wieku jako obelgi. Natomiast tak, zdarzało mi się poprosić, żeby ktoś pilnował swojego dziecka, bo kopie, czy spytać czy ktoś mógłby przesunąć siatki, bo mnie nimi uderzył. Nie trzeba przecież kogoś obrażać, żeby mu zwrócić uwagę chyba? I mówię, ja rozumiem nie przepadanie za tłumem, sama mam sporo introwertycznych znajomych i staram się szanować ich potrzeby, to że nie zawsze muszą "rzygać tęczą" i chcieć brnąć w największy tłum. Tylko introwersja nie usprawiedliwia ziania nienawiścią, uciekania przed ludźmi (w dosłownym rozumieniu), gotowania się od środka kiedy ktoś "ośmieli" się usiąść obok, czy skorzystać ze strychu - to już wykracza poza ramy takiej normalnej introwersji. 

yuratka napisał(a):

Pokieruj swoim życiem tak, aby zycie zawodowe jak najbardziej polegało na indywidualnych zajęciach (pisz kasiążki?, zostan laborantem?)  i odiedlij sie na totalnym zadupiu.Moim zdaniem jesteś całkiem normalna. Ja w ogóle nie znosze komunikacji miejskiej i wszelkich miejsc publicznych. obrzydza mnie brud i syf takich miejsc oraz smród smierdzących ludzi. nie cierpię tłumów, kolejek i biegajacych, piszczacych bachorów. No chyba.ze obie nadajemy sie na leczenie:)