Temat: Napady kompulsywnego obżarstwa wynikające z braku umiejętności radzenia sobie ze stresem - jak temu zaradzić?

Przeczytaj książkę "Ja. jak zmienić siebie" Niwińskiego, czyta się ją w jeden wieczór, a pomoże Ci jeśli przyswoisz to co autor chciał przekazać. Może nie masz wpływu na sytuację w rodzinie, ale masz wpływ na to co w związku z tym czujesz, nie musisz się stresować i nie musisz jeść, tylko uwierz w siebie i w to, że ty decydujesz. 

Chyba najważniejsza jest akceptacja, że stało się i że mamy na kompulsywne jedzenie wpływ. 

Tak, to też bardzo ważne, by wierzyć, że samemu ma się wpływ na kompulsywne jedzenie. Gorzej, jeśli się myśli pesymistycznie i typu, że nigdy się z tego nie wyjdzie. To nieprawda, tylko wymaga pracy nad sobą i akceptacji, że raz na jakiś czas wpadka może się zdarzyć. Jesteśmy tylko ludźmi.

Super napisane :) Zgadzam się w 100% :)

To jest PRAWDA! :) jak wyżej ktoś napisał :)

Wszystko czego potrzebujesz , czego pragniesz masz ...to.....TY. Nikt inny

Obżerasz się . Zapytaj po co? Nie dlaczego ale - po co?   Stresujesz się ? Po co? Czy ta sprawa dotyczy całkowicie tylko Ciebie? Jeśli tak - najpierw zapytaj - po co? Jeśli musisz racjonalizować odpowiedź - to sprawa nie dotyczy tylko Ciebie. A jeśli nie dotyczy Ciebie to PO CO SIĘ TYM STRESOWAĆ?       Na Twoje życie masz wpływ tylko Ty. Nie mama , która się rozwiodła z Twoim ojcem. Nie ojciec, który rozwiódł się z Twoją mamą. 

TYLKO TY

Na świat nie masz wpływu. Na siebie - owszem.

Jedyne czego Ci potrzeba to....... TY ;) Nikt Ci w tym nie pomoże ;)

Powiedz dietetyczce o tym co się wydarzyło. Powiedzenie na głos czegoś trudnego osobie, której ufasz, to pierwszy krok na pozytywne rozwiązanie sprawy. Chcesz walczyć z kompulsami i to jest super. Kompulsy pewnie od razu nie znikną i "wpadki" pewnie się zdarzą. Ale o każdej rozmawiaj z dietetyczką. Pamiętaj, nie dostaniesz od niej ochrzanu, tylko wsparcie, które mimo wszystko pomoże iść Ci do przodu. Jeżeli masz możliwość pójścia do psychologa to pójdź - to myślę, że byłoby najlepsze wsparcie, tym bardziej, że jak sama napisałaś, masz problemy z panowaniem nad własnymi emocjami. A tak przy okazji: płacz to normalny i zdrowy sposób na odreagowanie emocji - bardzo szkoda, że Twoje otoczenie tępiło ten płacz u Ciebie, bo wmówili Ci, że płacz to coś złego (krew mnie zalewa jak słyszę co czasem rodzice robią swoim dzieciom ://). Myślę, że możesz próbować u siebie "odczarować" to przekonanie, że płacz jest zły - z tego co napisałaś to płacz zastąpiłaś obżarstwem. Może teraz spróbuj na odwrót: zastąp obżarstwo zdrowym płaczem.

Dokładnie tak, jak napisała Gibby

Bardzo polecam wsparcie psychoterapeuty - u mnie sytuacja wyglądała bardzo podobnie. Przez tłumienie i wypieranie złości (u nas w domu nie było prawa do złoszczenia się - bo to nie ma sensu, niepotrzebnie marnuje energię i nic się nie zyskuje. Co może i brzmi fajnie, ale jest to gówno prawda:-P), a płacz też był potępiany (podobnie - nie ma sensu, trzeba wstać i iść dalej). Rozładowywanie emocji/napięć przez jedzenie to objaw zaburzeń odżywiania (jeżeli to stała praktyka, a u Ciebie tak jest - nie jesz dlatego, że "ooo... ale bym zjadła taką kanapkę albo takie ciastkooo..." tylko jesz, żeby jeść, żeby napięcie zniknęło - tak jak wsunęłaś te suche bułki. Robiłam tak samo. Nieważne, co jadłam - czy to było dobre, niedobre, świeże, nieświeże, dogotowane, niedogotowane - wszystko jedno, byle to wpieprzyć.I tak chorowałam, rozwinęła się u mnie bulimia, na którą zmarnowałam 9 lat. 

Twoje zachowania względem jedzenie nie wynikają ze "słabej woli" albo "takiego charakteru". Wynikają z głębokiego problemu, z którym pomóc może terapia, czasem też leki. 

DietetyczkA na twoj problem wiele nie poradzi, bo zachowania kompulsywne siedza w psychice, moze ci poleci terapie kognitywna? Z wlasnego doswiadczenia wiem, ze to nie jest kwestia silnej woli, bo po prostu jestes uzalezniona od objadania sie, ja zreszta tez, to nawyk jak wiele  innych, ale ty na szczescie jestes mlodziutka i dasz rade go pokonac. Najlepiej jest znalezc inny sposob rozladowywania stresu. Ja zaczelam 3 razy w tygodniu intensywnie cwiczyc (zajecia grupowe, gdzie trener krzyczy na wszystkich, bo inaczej sama bym sie nie zmotywowala). Schudlam, mam lepsza kondycje, czuje sie spokojniejsza, silniejsza,, I fizycznie I psychicznie. Normalnie po zajeciach jestem tak wykonczona ze padam na twarz I nie mysle o jedzeniu, a na drugi dzien mysle sobie, ze zbyt ciezko wczoraj pracowalam, zeby dzis sie objesc I to zmarnowac. Objadam sie teraz tylko wtedy, gdy nie moge cwiczyc, np. jak mam okres. Za duzo wolengo czasu, czlowiek za duzo mysli I sie stresuje, no I objada, po prostu trzeba sobie zapelnic odpowiednio dzien.

Wannabelean, wiesz w sumie zazdroszcze ci troche twojego ograniczonego rozumku. Chyba latwiej sie zyje, jak wszystko jest takie czarnobiale...