Temat: Hobbit - film - dziecko 7 letnie

Ja pamiętam jak pierwszy raz leciał w tv władca pierścieni to dla mnie było to nie do ogarnięcia i nie chciałam oglądać - po pierwsze te filmy sa dość skomplikowane dla młodych widzów. po drugie sporo przemocy. Więc jak dla mnie zdecydowanie nie

Chociaż ja jak byłam na Władcy to nie byłam wiele starsza - miałam jakieś 9-10lat i byłam zachwycona, zresztą pamiętam jak jeszcze przed wejściem do kina mama się mnie pytała czy na pewno nadążę za czytaniem czy ma mi czytać a ja się na nią obraziłam, że zadaje takie głupie pytania ;D Więc naprawdę nie wiem, nie sądzę, że rodzice mi jakąś krzywdę robili pokazując takie rzeczy.

w sumie bardzo łatwo jest spojrzeć na sprawę tak - przemoc, nie dla dzieci - ale to straszne uproszczenie.

temperament i instynkt mamy w naturze, dzieci też, nawet tym bardziej bo nie są jeszcze "zepsute" socjalizacją, ale w Hobbicie przekaz jest dośc prosty i zrozumiały, są dobrzy i źli, dobrzy wygrywają, źli przegrywają, potencjalne wartości w sposób jak najbardziej spolecznie pożądany zostają potwierdzone, nic nie ma prawa tego zniszczyć, nawet sceny walki.

zawsze zastanawiałam się dlaczego nikt nie ma pretensji do Andersena, przecież to jak on traktuje wiekszość swoich bohaterów wykazuje charakter lekko psychopatyczny. Nie tyle nawet, ze wiekszośc z nich usmierca, on im najcześciej w ogóle nie daje żadnego wyboru. Weźmy pierwszą z brzegu "dziewczynkę z zapałkami", tam sie przez cały czas toczy swoista psychiczna tortura, na przemian dawanie i odbieranie nadziei, dzieciak konczy jak kończy, jaki więc przekaz płynie z tego dla małych dzieci? czy lepsze jest pokazywanie bezradności i sromotnego końca, czy nawet troche brutalnej walki o dobro?

ja wszelkie bajki cenzuruje, a moje dzieci o dziewczynce z zapałkami mogą zapomnieć - moja córka chybaby się zapłakała.  

był też niedawno film animowany o dinozaurach ( w kinie ) i mój mąż poszedł z córką ( uwielbia ), a obok nich siedziała matka z 4 latkiem, który płakał ze strachu przez caly film i mówił, że chce iść, bo się boi - matka twardo siedziała...

Nie czytałam moim baśni Andersena. Przewinęły się jako lektura w którejś klasie gimnazjum i wtedy oczywiście czytali sami. Najbardziej przypadł im chyba do gustu "Mały Klaus, duży Klaus".  Tam to dopiero trup ściele się gęsto. 

i o to Mati chodzi. Jesteśmy matkami, i każda z nas znając własne dziecko, decyduje z czym mu pozwolić się zetknąć a z czym nie. Jako że mój syn nie jest strachliwy, wyobraźnia mu życia nie utrudnia, a testosteron potrafi trzymac na wodzy ;), ja mu cenzuruję treści w odniesieniu właśnie do tego, o co warto walczyć (niekoniecznie zbrojnie) i jakie wartości wyznawać. Ale czytania Mikołajka też mu nie zabronie. Za to absolutnie unikam dramatów wiejących beznadzieją, jakich jest w dziecięcej literaturze bardzo wiele.