Temat: jestem przegranym zerem.

jeeezu, to tylko studia. rok więcej czy dwa czym są wobec całego życia?

Jak dla mnie sama sobie kładziesz kłody pod nogi i wmawiasz sobie, że nie możesz. (jak z tym prawkiem do którego nie podeszłaś - bo nie)

kochana, zyje sie zawsze od teraz do przyszlosci... :)

warto ponaprawiac wszelkie sprawy, klamstwa, niedomowienia, zeby nie zaprzataly Ci glowy i nie wisialy za uszami, skupic sie na mozliwosciach i podjac pare prob, az stwierdzisz ze to jest to... malo kto trafia za pierwszym, czy nawet drugim razem... proby, to nie porazki... :)

Sądzę, że najbardziej męczy Cię ta stworzona otoczka, delikatnie mówiąc "zagiętej rzeczywistości". Sądzę też, że chyba nie masz w domu wsparcia bo nie dokańczasz spraw. A nie dokańczanie ukrywasz. 

Czasu nie cofniesz, więc nie ma co się użalać nad sobą. Dokończ studia, zrób to co sobie zaplanowałaś, a te niepowodzenia potraktuj jako nauczkę na przyszłość. Powodzenia ! ;)

slonce.... badz ze soba sczera i kieruj sie swoim rozumem. Ojciec Cie nie zabije, on na pewno Cie kocha, jezeli Ci sie nie udalo tzn ze mialas swoje problemy, nie jestesmy maszynami. Wg mnie powinnas byc szczera z rodzicami i chlopakiem, widzisz po jakism czasie to na pewno wyjdzie, jezeli Twoj chlopak to nie osoba z ktora chcesz zostac a on widzi Cie jako swoja zone na cale zycie to powinnas o tym mu powiedziec, nie wiem jaka jest wasza sytuacja, ale nie oklamuj siebie ani rodzicow i chlopaka, zycie bedzie dla Ciebie latwiejsze jak wszystko uregulujesz :) glowa do gory, nie jestes nieudacznikiem! kazdy ma dolk wpadki upadki ale tez sa mile i udane chwile wiec nie zalamuj sie, jezeli Ci sie cos nie podoba to tylko Ty mozesz to zmienic :*

nie jestes zerem tylko kobieta ktora moze ma chwile slabosci, nie mow o sobie przykrych rzeczy pozdrawiam

Wszystkie życiowe porażki jakie znam, są strasznie zawistne, ubliżają ludziom by się dowartościować, więc nie żal mi takich osób. 

Przyznam że nie bardzo rozumiem Twą wypowiedź. Co to ma wspólnego z tematem autorki? Po jej wypowiedziach jakoś nie widać by komuś ubliżała i chciala sie dowartościować. Czuc skruchę i żal za życiowe błedy nawet przez monitor. Kazdemu zdarzy sie popelnic jakies glupstwo.

Aż się zalogowałam, żeby odpisać tak mnie wkurzyło to, co napisałaś. Nie żałosne, jak sama zauważyłaś, wywody o tym jaka z Ciebie sierota, ale to co napisałaś o swoim facecie. Sama chyba nie jesteś partnerką ze snów, bo nikt nie marzy o d****wołowej, co nie potrafi własnego życia zebrać do kupy, a masz czelność pisać o kolesiu, który Cię kocha, że w sumie to nie jest on spełnieniem Twoich marzeń.

Nie marnuj jego czasu i się z nim rozstań, bo z pewnością zasłużył na coś innego niż bycie "wróblem w garści", którym trochę gardzisz.

To tyle z niemiłych rzeczy, ale na pocieszenie - nie, nie jesteś zerem, bo masz kłopot ze studiami. Wszystko da się odkręcić. Pisz odwołania, prośbę o reaktywację. Uzasadnij trudną sytuacją, że musisz pracować i dojeżdżać. Zepnij się i skończ te studia. Jesteś w stanie to zrobić, tylko przestań sama nakręcać spiralę własnej nieporadności przez wmawianie sobie jej i użalanie się. Samobiczowaniem nie osiągniesz sukcesu.

Zbierz się na odwagę i powiedz prawdę swoim bliskim, bo jesteś im to zwyczajnie winna.

Pozdro i powodzenia

Dziewczyno, studia właśnie takie są! Oblewanie semestrów, przedmioty w plecy, samopodpalenia przed dziekanatem... nie Ty jedna jesteś taką "ofiarą losu". Nie miej z tego powodu kompleksów. Oceny w indeksie nie określają tego, jakim jesteś człowiekiem. Rodzicom się nie spowiadaj, bo i po co? Dawniej studia wyglądały całkiem inaczej, nawet jeśli sami coś pokończyli, to i tak nie skumają. Zadbaj o to, żeby mieć jakieś pieniądze i kończ powoli, bo papierek zawsze się przyda. Głowa do góry!