Temat: zerowa samoocena. - brak pewności siebie.

nie wiem jak ci pomóc, możesz pomyśl jak dużo osiągasz i że masz o wiele lepiej niż inni, ja przez niską samoocenę nie mam chłopaka, nie miałam i z każdego większego zaangażowania od razu sie wycofuje, nie moge dostać się na studia(nie z braku wiedzy, a właśnie przez nieśmiałość) dla najbliższych jestem oschła i bardzo zdystansowana, przez co straciłam już wszystkich przyjaciół. Nawet egazamin na prawo jazdy zdawałam 5 razy! Trzymaj się ciepło i dużo się uśmiechaj :) 

ja mialam mega niska samoocene jak chorowalam na anoreksje. czulam sie doslownie jak gowno, przez co nie przywiazywalam zbyt duzej wagi do mojego wygladu .. na szczescie anoreksja to juz tylko przeszlosc i w tej chwili mam najwyzsza samoocene jaka kiedykolwiek mialam. jestem pewna siebie i kocham swoje cialo ;))

Ty również trzymaj się ciepło kochana! :* Wierzę, że wszystko się ułoży również w Twoim życiu jak najlepiej :)

@Jablkowa jak sobie z tym poradziłaś? Od kogo miałaś wsparcie, w jaki sposób podniosłaś swoją samoocenę?

Podziwiam! naprawdę :))  możesz coś o tym konkretniej opowiedzieć? a dokładniej, jak podniosłaś samoocenę/pewność siebie?

W moim przypadku samoocenę podniosły efekty odchudzania, sporo mi jeszcze zostało do zrzucenia a już jestem mega zadowolona. Podejrzewam, że sport ma na to duży wpływ. Podczas wysiłku fizycznego uwalniają się endorfiny, świat wydaje się być lepszy :) Nie wyszukuję już u siebie wad a cieszę się po prostu z postępów, wszystko odkąd zaczęłam ćwiczyć.

u mnie to ma zwiazek z wyjsciem z tego bagna, w ktorym troche czasu tkwilam .. w czasie trwania anoreksji nie podobalam sie sobie - widzlalam, ze jestem za chuda, jednak tak trudno bylo mi sie przemoc i przytyc .. staralam sie ukryc moja chudosc pod luznymi ciuchami, jednak nic to nie dawalo. i tak bylo widac na pierwszy rzut oka co mi jest .. w wychodzeniu z choroby wspierala mnie moja rodzina, przyjaciele. sama tez bardzo chcialam cos zmienic w moim zyciu, nie podobalo mi sie ono, nie tak chcialam zyc. mialam dosc tkwienia w chorobie i tracenia mojej mlodosci. wzielam sie w garsc. zaczelam wychodzic do ludzi, znalazlam prace, rozpoczelam studia. powoli zaczynalam wygladac jak czlowiek. zaczelam sie sobie podobac taka jaka jestem. przywiazywalam wieksza wage do mojego wygladu. lubie o siebie zadbac, staram sie zawsze wygladac jak milion dolcow ;d podobam sie sobie. moze to nieskromne, ale jeszcze nigdy nie bylam tak zadowolona ze swojego wygladu ;)