Temat: życiowi "nieudacznicy"

Mam "dopiero"23lata, kończę licencjat, robię podyplomówkę, marzę o dostaniu się na magisterkę. Jestem na dobrej państwowej uczelni. Na utrzymaniu rodziców, bo z powodu dużej ilości nauki poza korepetycjami nie jestem w stanie pracować jakoś konkretniej, czyli, jakbytu rzec: klepię studencką biedę i trochę pogrążam moich rodziców. Tyle o mnie.
Ostatnio  obróciłam sie wokoło i zauważyłam, że 3/4 moich znajomych ma już stałą pracę, ukończone studia (ja miałam rok poślizgu, bo przez rok studiowałam co innego), ewentualnie zakładają rodziny, otwierają własne intratne biznesy i... "trzepią kasę".
  zawsze sądziłam, że to inwestycja w dobre wykształcenie jest ważna. A oni w dużej mierze studiują lub ukończyli poślednie prywatne uczelnie, na licencjacie. Nie zazdorszczę im, tylko mam wrażenie, że gdzieś dokonałam złego wyboru, że już powinnam się usamodzielnić i odnosić sukces, zakladac własną firmę, być kreatywna, obrotna i przebojowa. A ja taka nie jestem. Czuję sie jak życiowy nieudacznik patrząc na moich rówieśników. Mam niecałe 23 lata, sądziłam, że to wiek, z jakiego mniej się dopiero startuje, ale widocznie byłam w błędzie...
Co robić? Jak to jest u Was? Jasne, że chcialabym dobrze zarabiac i odnieść sukces, ale nie umiem być obrotna ani egoistyczna, ani agresywna...
i co ma zrobić z zyciem taka dziewczyna jak ja, która całe życie sądziła, że to wartości i edukacja są najważniejsze i obudziła się dzisiaj z przysłowiową ręką w nocniku...?