Temat: Bez wyższego wykształcenia.

U mnie też rodzice robili nacisk żebym poszła.A jeszcze jestem z rocznika wyżu demograficznego i ciężko się było dostać gdzielolwiek.Więc poszłam tam gdzie mi sie udało.

Sukces nie jest ściśle zależny od wykształcenia. Liczy się spryt, przedsiębiorczość, pracowitość no i.... szczęście:) Nie segregowałabym ludzi na inteligentnych - po studiach i głupich - po maturze. W dzisiejszych czasach skończenie szkoły nie ma nic z tym wspólnego. Zresztą, w ogóle nie oceniałabym ludzi, każdy robi co chce.

ja studiuję dziennie i aktualnie szukam nowej pracy dorywczej/pół etatu. mogę aplikować co najwyżej na kelnerkę, a z doświadczenia wiem, że i tak nie jest łatwo dograć godziny żeby pogodzić pracę i studia na codzień. za pół roku będę miała dyplom inżyniera i zero doświadczenia oprócz obsługi klienta. gdybym chociaż poszła na zaoczne mogłabym od pierwszego roku równolegle pracować i stopniowo zdobywać jakieś kierunkowe doświadczenie, a tak to w sumie będę miała papier i nic poza tym... tak jak mówicie - dobrze mieć fach w ręku. ja nie mam, więc będę musiała kombinować :)

Z takim nastawieniem to i z i bez studiów będziesz mieć ciężko w życiu.
A imprezowanie i naukę przez te 5 lat można ze sobą pogodzić.
Wiesz, studiowałam dwuetapowo, na studiach spędziłam 7 lat, potem przez parę lat pracowałam na tej uczelni i teraz już wiem, że same studia nie uczą wiele. Liżesz po troszku każdego tematu, bo program leci jak szalony nie dając ci możliwości wgryzienia się w tematykę.
Studia jednak uczę czegoś niewymiernego. Uczą myśleć, uczą samodzielności, uczą podejmowania decyzji i uczą poruszania się wśród dorosłych bezsprzecznie bardzo inteligentnych ludzi. Pisze tu o wykładowcach, z którymi "trzeba coś załatwić", trzeba umieć rozmawiać na odpowiednim poziomie, żeby nie wylecieć za drzwi, trzeba być pokornym i radzić sobie w stresogennych sytuacjach.
W liceum nauczyciele traktują uczniów jeszcze jak dzieci, po za tym poziom ich wykształcenia i wiedzy niekiedy jest dość ubogi (nie wszystkich oczywiście).
Na studiach jesteś już dorosłym i tak cię traktują. Mamusia Ci nie pomoże w problemie - musisz sam stawiać czoło problemom. Czasami jednocześnie już pracując i ucząc się. Poznajesz środowisko i albo ci się uda, albo po studiach wylądujesz na kasie w Tesco.
Studia to niezła szkoła przetrwania.

Ja jestem po LO i maturze. W planach były studia, ale zamiast tego podjęłam moim zdaniem lepszą decyzję - wyprowadziłam się od rodziców. Mieszkam teraz w innym kraju, zarabiam na siebie i powodzi mi się świetnie. Pracuję, jako szef kuchni, co bardzo mi się podoba, ale oczywiście, jako że nie mam wykształcenia w tym kierunku, zaczynałam na zmywaku, a dopiero potem przełożeni odkryli moje zdolności :) Jestem 3 lata po maturze, planuję popracować jeszcze rok, a później chcę łączyć pracę ze studiami ;]

Gratuluję. Mam kolegę, który nawet liceum nie zaczął a jest dużo bardziej oczytaną i inteligentną osobą niż niejeden matoł po studiach -.-

chociaz patrząc na niektórych moich znajomych z politechniki, to tez mają problemy ze znalezieniem pracy. Ogólnie droga do kariery w przypadku młodego czlowieka z niewielkim doswiadczeniem jest bardzo trudna. W przypadku mojej pierwszej pracy, na jedno "głupie" stanowisko aplikowalo kilkaset osób, a rekrutacje robią co najmniej jak na stanowisko menedżerskie...Trzy rozmowy rekrutacyjne, testy analityczne, Assessment Center...Takie są niestety realia rekrutacji do dużych firm. Jeszcze 10 lat temu, jak moj kuzyn skonczyl studia, z otwartymi rękami przyjęli go do dużej firmy za dobre pieniądze. A teraz firma się szczyci, że niby zatrudnia młodych, robiąc programy dla osób po studiach, 10 etapów rekrutacji a finalnie przyjmuje jedną osobę....

Bo to trzeba mieć szczęście i/lub znajomości.

Mam znajomego co Gimnazjum nie skończył, cymbał taki... ale 1200 zarabia :D