Temat: Bajki z dzieciństwa - silne emocje

nie chce mi sie czytac tej bajki

na krolu Lwie nadal bym mogla plakac;(

też uważam, że nie każda bajka powinna mieć dobre zakończenie. W życiu nie wszystko kończy się dobrze. Dzieci nie należy uczyć, że cokolwiek się nie stanie to jakoś tam się ułoży. Myślę, że stąd fascynacja w późniejszym wieku przemocą w filmach i grach.
A co do mnie, to Pinokia też nie lubię (strasznie depresyjny... biedny Dżeppetto).
Czerwony Kapturek był dla mnie obrzydliwy - szczególnie, że wyobrażałam sobie, że jak wychodzą z tego brzucha to są cali w glutach.

wienia - ty się ciesz, że ci po opowiedzeniu bajki nie podawali pieczonego kurczaka na obiad :).

Ja ogromnie przerzywalam "Jak przyjaciel to przyjaciel" o Sloniku i Prosiaczku,udawanej przyjazni :)  Teraz czytam ja mojej corci.

pamiętam ją!!!!!

a ja w dzieciństwie mięsa nie jadałam - ciekawe dlaczego Teraz moja córka nie chce jeść, czyżby babcia się nie posłuchała

W zasadzie jest taka teoria ze tam, gdzie si ewzruszalismy, tam mamy jakies braki emocjonalne lub jestesmy szczegolnie uwrazliwieni na jakas krzywde. Na ten przyklad, dla mnie pinoki nie byl straszny, ani ta rozlaka, ani to, ze Pinokia porwali, ale ze Giuseppe jego Papa byl taki biedny i smutny i stary. W dalszym zyciu tez zawsze bylo mi smutno i pörzykro, jak patrzylam na osoby starsze lub te z problemami, a okazuje sie ze tak reaguje z powodu braku dostatecznej milosci ojca alkoholika. Wiec sensu tych wszytskich wzruszen nalezy szukac w sobie.

ja też się zgadzam - bajka obrazowo pokazuje, że "obcy" mogą być niebezpieczni. może i jest brutalna, ale to przestroga.

mnie wzruszała strasznie mała syrenka, ale nie w wersji disneyowskiej, tylko andersenowskiej - jak zamieniła się w pianę na końcu... :-(. a najbardziej chyba płakałam na "braciach lwie serce", chociaż kończą się dobrze. (szybko nauczyłam się czytać sama i tak sobie chlipałam wieczorami w poduszkę jak dorwałam jakąś poruszającą).

Ja zawsze najbardziej przejmowałam się losem "czarnych charakterów" - strasznie szkoda mi było tego wilka, któremu rozpruli brzuch żeby uwolnić Czerwonego Kapturka, albo płakałam nad losem wszystkich tych pozabijanych smoków itd.

Jednak najbardziej zdruzgotana i rozbita psychicznie byłam po przeczytaniu "O psie, który jeździł koleją". Straszne.

o boże.. przypomniałaś mi tę bajkę.. tak mi było strasznie smutno po niej zawsze.. całkiem zapomniałam o niej..