Temat: Problem z własnym wizerunkiem PO schudnięciu

Cześć, tak się właśnie zastanawiam... Czy też tak macie/miałyście, że trudno było Wam przyzwyczaić się do zmian, wynikających z odchudzania? To, co teraz opiszę, nie dotyczy tego dnia, tylko moich wcześniejszych doświadczeń, bo teraz za mało zrzuciłam. Otóż: błyskawicznie zmienia mi się twarz, to pierwsza rzecz, która mi chudnie w widoczny sposób, wyglądam zupełnie inaczej niż zazwyczaj. Gniotą mnie kości, niewygodnie siedzi mi się na krzesłach, śpiąc na boku inaczej niż zwykle muszę układać nogi, bo z powodu twardszych kolan w zwykłej pozycji jest mi niewygodnie. Zupełnie inaczej "steruje się" szczuplejszym ciałem, inaczej czuje się siebie - np. siedząc inaczej układa mi się brzuch, bo wcześniej miałam fałdki, a teraz mam dołek pod żebrami. W lustrze widzę zupełnie inną osobę i nie wiem, czy mi to odpowiada... Zawsze po schudnięciu bardziej podobało mi się moje ciało, ale "nie czuję się w nim".
Teraz się zastanawiam, czy nie to właśnie było przyczyną tego, że nigdy nie schudłam trwale, pomijając jeden mój wyskok z ekstremalnie wysoką wagą, kiedy zeszłam do mojej normy. Poza tym wypadkiem dość szybko wracałam do "standardowej" wagi, nie dbając o dietę stabilizującą i nigdy nie rozpaczałam z tego powodu. Nie wiem, ile teraz ważę, ale przez 4 tygodnie mogłam schudnąć max. 4kg od wagi startowej na pasku i już wyglądam zupełnie inaczej, mam chudszą twarz, a przez to większy nos, luźniejszą skórę... Niestety, kiedy jestem szczuplejsza (nawet o 4 kilo!!!) zaczynam po prostu wyglądać... marnie, bo mam nieładną cerę (o ogóle, taką ziemistą) i z zapadniętymi policzkami tworzy to wrażenie choroby.

Wiem, że wymyślam... Mam chyba po prostu wizję siebie przy kości, a to nie licuje z tym, co po schudnięciu widzę w lustrze i nie mam poczucia tożsamości z własnym wizerunkiem. Teraz jeszcze nie jest źle, ale wiem, że za parę kilo znów będę czuła się tak samo.
Też tak macie? Czy dla Was schudnięcie jest jednoznacznie radosne? Co czują dziewczyny, które w rok tracą kilkadziesiąt kilo? Przyzwyczaję się, czy po prostu zostaje mi bycie grubawą, żeby mieć "łączność" sama ze sobą? Możecie powiedzieć, że w takim razie pewnie w 100% akceptuję siebie grubszą i że nie powinnam się odchudzać, ale tak nie jest - nienawidzę np. kupowania ubrań, zawsze mnie to przytłacza, że w niczym nie wyglądam dobrze.