Temat: Odchudzanie sensem życia

Mnie się udało mając 50 lat... Od nastoletnich czasów wiecznie się "odchudzałam", tzn nigdy nie miałam nadwagi, momentami byłam mocno chuda, a potem latami moja waga zmieniała się o maks 4 kg w obie strony. A ja mentalnie wciąż się odchudzałam.

"Jak się nie odchudzam, moje życie traci tak jakby sens. Codziennie wchodzę na wagę , a jak na nią nie wchodzę to jestem rozdrażniona" - to mogły być moje słowa. I były. A nie daj bosz 200 gr w górę, dzień zepsuty.

Na twoim miejscu przepracowałabym to z psychologiem, bo po co niszczyć sobie tym życie. Ja byłam na kilku terapiach związanych z czymś zupełnie innym i nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby się pochylić akurat nad tym, bo to było częścią mojego życia tak bardzo, że nawet nie sądziłam, że to jest problem. Żałuję, że zmarnowałam tyle lat nigdy nie będąc z siebie do końca zadowoloną, a obiektywnie mam i miałam świetną figurę (a poza tym, przecież to nie jest kluczowa rzecz w życiu, na litość boską).

Aaaa jak z tego wyszłam? Nie mam pojęcia, chyba w tym wieku zaczęłam mieć to już w d..., a poza tym zajęłam się sportem niejako zawodowo. Zostałam instruktorką formatów body and mind i obiecałam sobie, że w życiu na moich zajęciach żadna kobieta nie usłyszy ani słowa o wadze, boczkach, brzuchu i innych g... tego typu. Tylko o zdrowym ciele, mocnych mięśniach i spokoju ducha ;) I wreszcie zaczęłam siebie traktować tak, jak traktuję swoje klientki - z miłością i wyrozumiałością. 

Jakbym czytała o sobie. Ważę w normie i kiedyś bym dała się pokroić za ta wagę która mam dziś. A w głowie wciąż te same myśli, stare schematy powtarzane od lat: ze jakaś dietę by trzeba zacząć, ze jak tak dalej pójdzie to przytyje, może odstawić cukier, może keto, może dukan…  wyrzuty sumienia po jedzeniu, rozmyślanie co dziś powinnam zjesv aby było dobrze, bezsensowne planowanie. Czasem mam serio dość swojej głowy. Znam pare fajnych technik na kontrole myśli ale ciężko to wdrożyć na stałe w życie. Są lepsze i gorsze okresy. Ale trzeba pamiętać ze myśli to tylko myśli i ze nie zawsze są prawdą. Trzeba uświadamiać sobie ze to po prostu nawyk utarty w głowie przez lata myślenia w ten sposób. Można tez pisać afirmacje, ćwiczyć samoakceptacje. Aby przeprogramować umysł na nowe myślenie. Ja wiele afirmacji wzięłam z książki „jedyna dieta jaka jest”, gdzie właśnie autorka mówi Np o tym ze nie ma złego i dobrego jedzenia tylko my nadajemy temu sens, ze trzeba ufać swojemu ciału i kochać je jakie jest itp. Ja tez lubię czytać właśnie o kontroli swoich myśli . Medytacja tez jest super narzędziem aby oddzielić się od swoich myśli i zobaczyć z dystansem jak są absurdalne. Książka „atomowe nawyki” tez może być pomocna jeśli potraktować to niechciane myślenie jako nawyk do przeprogramowania.

A gdyby mnie było stać tez bym szła na terapie, bo to taki problem który choć może blachy potrafi uprzykrzyć życie do tego ciągnie się latami i daje takie poczucie, ze ciagle jest coś nie tak… na pewno to oszczędzi kolejnych lat rozterek, przyspieszy i ułatwi proces.

CHętnie poczytałabym jakieś poradniki, książki w tym temacie, przyznam że mieszkam trochę na za*upiu i każda wyprawa do psychologa wiązałaby się z braniem dnia wolnego, dojazdem...

tez zdecydowałabym się na psychoterapię, sesje są możliwe online . Mi taka forma leczenia bardzo pomaga, co prawda mam inne problemy (choć motyw wagi też się tam przewija), niestety żadne książki nie potrafiły zastąpić mi kontaktu z psychoterapeuta.

takie książki mogą zadziałać jak terapia ale trzeba szperać, dużo czytać i w końcu się trafia coś co do nas przemawia, z tym ze ja szybko zapominam i stary schemat wraca, ale przy większej uważności i samozaparciu da się stosować do tych różnych technik bo gdy miałam bardziej poukładane życie wokół to tez mi było łatwiej być czujną i nie wchodzić w to mentalne bagno. Także powodzenia, samemu tez da się dużo zdziałać 

A jak często są takie sesje i ile kosztują? 

standardowo raz w tyg - choć to zależy od problemu, z jakim przychodzisz na psychoterapię, może być rzadziej lub częściej. Ja płacę 180zl za sesję, wiadomo ceny też mogą być różne.

Mam w sumie podobnie. Też kręcę się w kółko. Nawet jak pozornie nie myślę o odchudzaniu, to i tak z tyłu głowy mam "tego nie", "tamtego nie", jakieś wyrzuty sumienia. Co ciekawe najwięcej w życiu schudłam w momencie gdy nie myślałam o odchudzaniu, tylko miałam taki czas w życiu że stres gonił stres. Potem poszłam do pracy, gdzie byłam w ruchu 9 godzin. Mogłam jeść wszystko i byłam szczupła bo spalałam jak głupia nawet nie ćwicząc. Teraz jest trochę inaczej bo mam bardziej stacjonarny tryb życia a ćwiczyć dla ćwiczeń nie lubię, więc głównie staram się ogarniać dietą. Z tym że raz idzie fajnie a raz idzie gorzej i właśnie tak jak mówisz, tu spadnie 2 kg, tam wpadnie 1, potem tu spanie 1 a wpadnie 2 i tak w kółko niestety. Po ciążach dorobiłam się insulinooporności i Hashimoto, a one niestety mi nie pomagają a wręcz przeszkadzają. Dużo bardziej muszę się pilnować z jedzeniem niż 10-15 lat temu. Jakbym wtedy jadła tak jak teraz to bym była już dawno laska ;) Z plusów abstrahujących od wagi - sporo udało mi się na przestrzeni wielu lat wypracować lepszych nawyków żywieniowych. Mega zmieniłam swoje menu na bardziej zdrowe produkty niż dawniej. Wiem na co zwracać uwagę na zakupach, czego unikać. Niestety ponieważ moje ciało się zmieniło i doszły choroby, to to nie wystarcza. Kiedyś by wystarczyło z palcem w nosie :) Ale cóż...mam co mam ;)