Temat: Łączy nas tylko dziecko

KiedysBedeMama napisał(a):

sorry,ale chyba by mnie szlag trafił jakby mój mężus sobie wychodził dwa razy do znajomych i na to miał czas ,a dla mnie nie.  Wiadomo małe dziecko dużo zmienia,wiem bo jestem na tym etapie i nie zawsze kolorowo jest ,dochodzi zmęczenie, nie przespane noce ,frustracja,ale siedzimy w tym razem ,bo to NASZE dziecko. Nie dziwię Ci się, zw jesteś wkurzona,też bym była. Powinien być Ci wdzięczny, że pomimo dziecka chcesz spędzać z nim czas,bo ja mam mniej czasu dla męża i On ubolewa nad tym.

yagama napisał(a):

Wspólnych znajomych, wieczorami nie przychodzą, bo nasze dziecko łatwo obudzić rozmowami. Wpadają czasem po południu. Nie chodzę do niego bo na co dzień nie rozmawiamy, a i on nie wykazuje chęci poprawy. Nie chcę mi się tego ratować znów, jak i jemu raczej, chyba teraz zdałam sobie z tego sprawę.Nie wiem. Chyba to macierzyństwo nas przerosło. Kochamy nasze dziecko bardzo, ale nie widzę już tego związku. Wieczne pretensje, jak nie z mojej strony, to z jego, kłótnie, jakieś uciekanie od siebie. Mam tego dość już po prostu..[/quote 

sorry ale po cholerę widywać się tak często że znajomymi?

W życiu bym na coś takiego nie pozwoliła zresztą mój mąż też nie. Teraz jest ciezko nsm o jskies wspolne wyjscia bo nie mamy tu rodziny żadnej wiec wucjodximy np na obiad czy zakupu czy spacer z małą.  To tez jskby randka:) 

Marisca napisał(a):

Cllio napisał(a):

Marisca napisał(a):

Cllio napisał(a):

Marisca napisał(a):

Nic nie robić, nie frustrować się,  dać sobie czas na ułożenie swoich ról od początku. Dziecko się zmienia i za chwilę wasza rodzina/małżeństwo też  się zmieni. Do roku, dwóch po urodzeniu dziecka w wielu małżeństwach tak jest. Jest to czas gdzie dziecko bardzo absorbuje  oraz jest nowością w życiu rodziców. Będzie lepiej jak dziecko zacznie stabilnie chodzić i sensownie mówić. Poza tym przyzwyczaj się, że odkąd jesteście rodzicami i macie małe dziecko, które nie może zostać bez opieki wasz wspólny czas będzie bardzo ograniczony przez kilka lat. Nie wiem, czy pracujesz już, czy nie, ale jak jeszcze dojdzie praca to tym bardziej nie będzie czasu, czy po prostu chęci/siły. Musisz sama też wewnątrz przetrawić, że już nie będzie jak dawniej i pogodzić się z tym. To nie oznacza, że w ogóle macie nie spędzać razem czasu, ale oznacza, że musisz swoje oczekiwania zmienić w stosunku do życia przed dzieckiem. To Ci pozwoli na trochę dystansu  i mniej nerwów. Ja mam 4,5 letnie dziecko, oboje pracujemy, w tym mąż na zmiany  i jak dziecko jest chore (nagminnie) to często do pracy idziemy na zakładkę, więc i nawet czasem widzę go może z 1h dziennie gdzie on się wtedy kąpie, czy coś je, a co tu mówić o randce i wyjściu buhehehehe. Nie wiem nie narzekam, my nadrabiamy jak dziecko jest zdrowe, albo w weekend. Nawet nie tyle wychodzimy co razem spędzam czas w domu np. jak już dziecko uśnie, albo samo się bawi, bo ma już swoje zabawy zastrzeżone dla rodziców. Poza tym być razem można też z dzieckiem w sensie w coś wspólnie się bawić, albo razem wyjechać. To też fajnie zbliża małżonków i całą rodzinę. Buduje bliskość, która potem jest wstępem do intymności. 

Samo się nie zmieni. A pasywne oczekiwanie na zmianę może prowadzić do tego, że ne będzie się miało co zmieniać bo małżeństwa już nie będzie. Rad nie mam, bo tematu sama nie przerabiałam i nie chcę się wymądrzać teoretyzując. Jedyne co mogę powiedzieć, że "jak dbasz, tak masz". Ale to dotyczy obu małżonków.

A jednak teoretyzujesz :P Próbować na siłę i frustrować się zamiast puścić wolno i dać sobie czas na odnalezienie się w swojej roli jest znacznie gorsze. Poza tym jak 2 strona nie będzie chciała, a autorka będzie sama ciągłe ten wózek to slogan pt. "jak dbasz tak masz" nie sprawdzi się i małżeństwa nie naprawi. Takie dbanie na siłę jeszcze bardziej oddala. Czasem naprawdę trzeba puścić wolno zwłaszcza jak cały świat staje do góry nogami , a tak się dzieje, kiedy do pary dołącza dziecko. 

Nie. Ja mam dziecko, miałam kiedyś nawet męża Ale takiego poporodowego kryzysu nie przechodziliśmy więc to tylko w ratowaniu sytuacji aż tak napiętej nie mam doświadczenia. U nas było tak, że staraliśmy się oboje od pierwszego dnia pojawienia się malucha nie puścić z rąk łączącej nas nici. I to się udało. Staraliśmy się oboje pamiętać, że poza  byciem rodzicami jesteśmy również partnerami. Nie oddaliliśmy się od siebie. Dlatego w udzielaniu rad jak gasić pożar sprawdzać się nie mogę. I nie wiem co masz na myśli mówiąc "na siłę". My mieliśmy inne podejście.

Właśnie to Ty, a jak widać autorka kładzie duży nacisk na wspólny czas, a jej mąż jakby "ucieka", więc w tym znaczeniu na siłę. Co innego, kiedy ona proponuje i jest jedyną inicjatorką, a on z chęcią to przyjmuje. 

yagama napisał(a):

Jak spędzać czas? Być ze sobą po prostu. Nawet leżąc na kanapie, ogladajac film, przytulając się. W weekend kino, spacer z małym, cokolwiek byle być razem. Tak było na samym początku  A teraz to po prostu nie ma racji bytu, bo na codzien zachowujemy się jak obcy. Nie mam nawet ochoty udawać że jest ok, skoro nie jest. 

yagama napisał(a):

Jak spędzać czas? Być ze sobą po prostu. Nawet leżąc na kanapie, ogladajac film, przytulając się. W weekend kino, spacer z małym, cokolwiek byle być razem. Tak było na samym początku  A teraz to po prostu nie ma racji bytu, bo na codzien zachowujemy się jak obcy. Nie mam nawet ochoty udawać że jest ok, skoro nie jest. 

yagama napisał(a):

Matisca masz racje. Przez dłuższy czas było tak, że jak tylko wstawałam od dziecka, ono się budziło. I nic go nie moglo uspokoic. To był przejsciowy okres i teraz nie powinno tak być. Uznalam to za normalne że już zostaje z dzieckiem, tkwiąc w gniewie do męża. Spróbuję podejść do niego wieczorem i pomilczec. Szkoda że nie dzisiaj. Bo dziś wychodzi ..

.Asha. napisał(a):

yagama napisał(a):

Matisca masz racje. Przez dłuższy czas było tak, że jak tylko wstawałam od dziecka, ono się budziło. I nic go nie moglo uspokoic. To był przejsciowy okres i teraz nie powinno tak być. Uznalam to za normalne że już zostaje z dzieckiem, tkwiąc w gniewie do męża. Spróbuję podejść do niego wieczorem i pomilczec. Szkoda że nie dzisiaj. Bo dziś wychodzi ..

A nie moglabys zapytac go czy akurat dzis moglby zostac z Toba? Moze sie zdziwi, ze chcesz..

InOslo napisał(a):

.Asha. napisał(a):

yagama napisał(a):

Matisca masz racje. Przez dłuższy czas było tak, że jak tylko wstawałam od dziecka, ono się budziło. I nic go nie moglo uspokoic. To był przejsciowy okres i teraz nie powinno tak być. Uznalam to za normalne że już zostaje z dzieckiem, tkwiąc w gniewie do męża. Spróbuję podejść do niego wieczorem i pomilczec. Szkoda że nie dzisiaj. Bo dziś wychodzi ..

A nie moglabys zapytac go czy akurat dzis moglby zostac z Toba? Moze sie zdziwi, ze chcesz..

Ja bym zaproponował żeby został może jakiś film obejrzyjcie .Mąż nie wstawał do dziecka,Nie karmi? Nie musisz brać na siebie wszystkich obowiązków co do dziecka,daj mężowi też się wykazać