Temat: dlaczego tak mam?

Ważąc 86 kg, będąc grubsza od siostry (mamy obie 180cm i wówczas ona była ode mnie 5kg lżejsza) nie czułam się jakoś strasznie, bo i nie było tego jakoś specjalnie widać. Ja miałam większe sadło i szczuplejsze nogi, a ona zgrabną talię i brzuszek, ale dosyć masywne uda, jakoś to się równoważyło. Zawsze uważałam, że jest ładna, zgrabna i kobieca. Umie się pomalować, ubrać... Ale od kiedy schudłam 20kg wszystko się zmieniło. Patrzę na nią jakoś innym okiem. Zresztą nie tylko na nią. Na większość osób, które mają czegoś więcej tu czy tam patrzę inaczej. Oczywiście nie nabijam się i nie krzyczę do innych tekstów typu "gruba krowa", ale nabrałam jakiegoś takiego nawyku obgadywania. Kiedy rozmawiam z koleżanką to mówimy, że ona przytyła, albo jest gruba, albo ma wielkie łydy. Są to w większości rzeczy, które wszyscy widzą, ale zachowują dla siebie, ale ja zaczęłam to mówić na głos! Nie bezpośrednio do tych osób, ale to prawie to samo... Czuję się z tym źle. Dziś na przykład patrzyłam na siostrę, która miała na sobie spódniczkę przed kolano, koszulkę, sweterek i buty na obcasie. Wyglądała ślicznie, ale mi w tej głupiej głowie zaczęło się pojawiać jakieś współczucie dla niej, że nie wygląda do końca dobrze. To po prostu straszne!!! NIENAWIDZĘ SIEBIE ZA TO! Wyglądała bardzo modnie i zgrabnie, a ja bezczelnie patrzyłam na jej nogi i myślałam sobie, że są takie masywne. Mam wrażenie, że w każdym szukam ideału. A jak już znajdę kogoś takiego, to jestem zazdrosna i też obgaduję tą osobę, bo sama bym chciała tak wyglądać. Wiem, że jest to napisane nieskładnie, ale jest może jakaś duszyczka, która mnie zrozumie? Dziś postanowiłam się ogarnąć i jak tylko przyjdzie mi takie coś na myśl, to mam się gryźć w język i zastanowić się nad wielką głupotą tych myśli, bo to co miałam w głowie praktycznie przed chwilą było straszne. Jak sobie z tym poradzić?