Temat: nazwisko swoje i męża?

no i co z tego? co za różnica czy po ojcu, ciotce, sasiadce czy po psie? wazne że od urodzenia jedno i to samo, urodziłam się jako xy i umre jako xy, jakos wzdraga mnie na myśl że mialabym zmienić nazwisko na facetowe, mialabym poczucie że pozbywam sie częsci swojej tozsamosci, tego kim jestem, i dla mnie ma znaczenie symbolika, jaka stoi za przyjmowaniem nazwiska męża

Ja mam po mezu. Moje bylo dlugie i zawsze ktos przekrecil. Teraz mam spokoj. Dla mnie to bylo normalne, ze przyjme nazwisko meza.  Te dwu-czlonowe nazwiska mnie smiesza i zawsze jest problem z mailami.  

Wzięłam męża.

Dwuczłonowe źle mi się kojarzą, może bezpodstawnie, ale odnoszę często wrażenie, że ktoś wziął dwa nazwiska, żeby być bardziej "światowym".

Wzięłam męża bo chciałam mieć takie samo nazwisko jak mój syn i mąż. Nie czuję potrzeby akcentowania, że kiedyś nazywałam się inaczej.

edit; i nie bardzo widzę w tej kwestii związek pomiędzy zależnością, a niezależnością. Co ma nazwisko do tego? Można być niezależną Kowalską i ubezwłasnowolnioną Tomaczewską- Władysładysławską.

Pomijam już kwestię, że czasami dwa nazwiska brzmią wręcz śmiesznie i nigdy nie rozumiem co autor miał na myśli, żeby się nazywać jak moja Pani od Wosu Kiełbasa-Kaczmarek.

Jaka tam symbolika. Zwykłe formalności. Rodzinę się tworzy uczuciem, bliskością, nie trzeba do tego żadnych wspólnych nazwisk. Mi do stworzenia z mężem rodziny nie były potrzebne papiery. Papiery są dla uregulowania spraw dziedziczenia, bo tego wymaga państwo. W przypadku nazwiska każdy ma wybór.

Dla mnie nie ma znaczenia czy mam nazwisko po ojcu czy po matce. Znaczenie ma, że z takim się urodziłam, do tej pory żyłam z tym nazwiskiem, do tej pory tak się nazywałam i dlaczego teraz mam się nazywać inaczej jak tylko podpisuję papier regulujący dziedziczenie w moim związku.

Znam kobiety, które całe życie żałowały swojego pięknego nazwiska, a przyjmowały niechętnie i wbrew sobie pospolite nazwiska mężów, bo tak wypadało. Teraz już nie trzeba.

wolałabym wyłącznie swoje

Ja zostałam przy swoim i mąż przy swoim.

Niedługo wychodzę za mąż i będę miała podwójne. Mimo tego, ze moje imię i nasze nazwiska są długie.

Ale moje nazwisko jest „moje” a jednocześnie chce mieć wspólne z mezem i dziećmi ;) nie jest to kwestia mody bo moja mama tak ma i zawsze tak chciałam ;)

Bo tak naprawdę to drugie nazwisko najczęściej  służy zaspokojeniu EGO. Jest zaledwie garstka kobiet których nazwisko jest rozpoznawalne w świecie i potrzebna jest im ciągłość dorobku. Reszta spokojnie mogłaby żyć z jednym nazwiskiem. Potem tylko kłopot z pisaniem podwójnego, a jednak nie chcą tylko panieńskiego bo przecież są mężatkami. Ludzie mówią na nie z nazwiska męża bo w mowie nikt nie używa dwóch, piszą się z panieńskiego - pomieszanie z poplątaniem.

moja znajoma zostawila swoje plus meza, bo meza brzmi nieciekawie, gdyby bylo samo (Pędrak) a chciala to nazwisko jednak tez nosic.