Temat: Postrzeganie siebie

Post pewnie nienależący do kategorii "NAJMĄDRZEJSZE PYTANIA", ale jednak ciekawa jestem Waszych odpowiedzi. Ostatnimi czasy zaczęła mnie pewna rzecz zastanawiać. Nie zwykłam się tak uzewnętrzniać, zwłaszcza na  forum publicznym, ale wstydzę się porozmawiać o tym z osobami, które mnie znają, bo odpowiedź będzie tylko jedna.
Schudłam 7-10kg (siedem na pewno, choć podejrzewam, iż w okresie, w którym się nie ważyłam znacznie więcej kilogramów ze sobą nosiłam). Przed odchudzaniem BMI miałam w normie, ale w jej górnej granicy. Obecnie przesunęło się ono na dolną granicę. Zmieniłam spodnie z XL na M (biust na szczęście nie spadł za bardzo, więc w bluzkę "M" za Chiny się nie wcisnę). Jednak jak patrzę na swoje odbicie w lustrze czy na zdjęciach, dużej różnicy nie widzę. Kiedy oglądam zdjęcia Vitalijek, to zawsze wydaje mi się, iż wyglądam podobnie do dziewczyn ważących 15-20 kg więcej (przy tym samym wzroście). Dużo osób z otoczenia mówi mi, że nie powinnam się odchudzać, że teraz jest idealnie i że mam zaburzony obraz własnej osoby. Zaznaczyć jednak pragnę, iż żadną anorektyczką nie jestem- BMI  w normie, jem normalnie, nie liczę kalorii (będzie koło 1500-1800, czyli dieta MŻ+DR, choć trudno tu mówić o diecie- raczej zmianie żywienia, którą chcę już do końca życia stosować).
Tu pojawia się moje pytanie- czy to faktycznie możliwe, bym widziała w lustrze kogoś innego, niż widzą inni ludzie? Zawsze wydawało mi się, że takie coś tylko wychudzone anorektyczki przeżywają, nie zaś osoby, które zdrowo się odżywiają. Trochę nie bardzo mi się chce wierzyć w to, bo w końcu oczy mi się od tego odchudzania nie popsuły. Mam za to wrażenie, że idealnie wcale nie wyglądam, a osoby z otoczenia mają tego świadomość, ale tylko tak mówią, bym się nie nabawila zaburzeń żywieniowych. Jak to jest?