Temat: na ratunek kompulsywnemu żarełku

Więc tak, "dzień stracony" no tak, znam, sama tak mówiłam.. ale przez takie gadanie to my sobie rok tracimy, a nie dzień..
myślałam, dziś już przegrane to jeszcze coś zjem czego potem nie będę mogła, jadłam, wieczorem wyrzucałam do kosza to czego nie dałam rady.. a rano, nie mogłam wytrzymać, mówiłam do jutra.. i kupowałam na nowo..
U mnie takie dni jedzenia 'bez opamiętania' jak patrzę na swoje życie występowały od czasów gimnazjalnych, ale wtedy było to bardzo nie groźne i nieświadome.. Na poważnie zaczęło się kilka miesięcy po tym jak schudłam 20kilo. W tym okresie miałam wiele problemów i pierwsze poważne epizody zjadania po kilkatysięcy kalori pojawiły się w 2009r w listopadzie..
zdarzały się raz na 2 tyg, potem raz na tydzień.. potem próbowałam z tym walczyć.. ale nie wytrzymywałam dłużej niż 16 dni ostrej diety i znów.. chudłam 2 kilo, tyłam 3.. najpierw objadałam się 1 dzień, potem 2.. 3.. aż czasem i tydzień..
aż w końcu latem ponad miesiąc.. przytyłam przez ten okres ze 30 kilo..

Wierzcie mi, że moment pierwszego opanowania się to jedna z najtrudniejszych rzeczy jakie mnie do tej pory w życiu spotkało..
pomogło mi trochę zapalenie oskrzeli.. po prostu nie byłam w stanie dotrzeć do sklepu.. a wysoka gorączka zmiejszała też apetyt..
Dzięki chorobie wytrzymałam 2 tygodnie, ale prawdziwy koszmar zaczął się jak wstałam z łóżka..
Jednak powiedziałam sobie- to ostatnia próba wygrania z tym samej, jak nie wyjdzie to szukam lekarza i mówię rodzicom (przyznanie się to dla mnie największa masakra..) no i założyłam się z wujkiem o 100zł, że schudnę więcej niż on do lata..
i wytrzymałam 3 tygodnie. Dla mnie - liczba wręcz niemożliwa do osiągnięcia przez zeszły rok.. w między czasie odmówiłam sobie pączków- dla mnie coś czego NIGDY nie byłam w stanie sobie odmówić.. i gdy kilka dni po tym znów przyszło załamanie, mówię sobie- cholera trzeba było zjeść te pączki a nie teraz zapchać się byle czym i wytrzymałam..
Zaczęłam chudnąć, pracuję nad swoją psychiką i widzę postępy..
Czy wygrałam? Jeszcze nie. Walczę..
Co się zmieniło? kiedyś z moim głodem zaczynałam polemizować, aż w końcu mu ulegałam.
Teraz cierpię nadal (nie zawsze oczywiście, są też tygodnie bez głodu) ale już z nim nie dyskutuję, odwracam uwagę..

powodzenia dziewczyny, wierzę, żę wam się uda.. tak samo jak wierzę, że i mnie się uda
trzymajmy się razem :)

http://vitalia.pl/forum11,93796,0_Historia_ku_przestrodze.html

Motywujecie. Czytając Wasze historie, ma się ochotę rzucić to całe jedzenie i rozpocząć walkę teraz, w tej chwili. Swoim przykładem możecie dać dowód na to, że mobilizując się odpowiednio, można to przezwyciężyć. Chociaż częściowo.

 

a tu moja historia: http://vitalia.pl/forum11,93943,0_Ku_przestrodze_i_nadzieji_historia_nr_2__kompuls-_bed.html#post_3844170

WASZE historie są bardzo POMOCNE!
gdy je sie czyta, są watki gdyż mysle ze to JA

Cieszę się że pomaga.