Temat: W sidłach "odchudzania"

Hej. Z góry przepraszam, jeśli post będzie długi i chaotyczny, ale chcę to po prostu z siebie wszystko wyrzucić.

Zacznę od tego, że ja NIGDY nie byłam gruba. Nie miałam nadwagi. Od podstawówki byłam wręcz bardzo szczupła, żeby nie powiedzieć chuda (jak byłam młodsza, miałam nawet na tym punkcie kompleksy).

Cała "przygoda" zaczęła się w 3 klasie gimnazjum, po powrocie z wycieczki z Hiszpanii. Wtedy to z jakiegoś powodu postanowiłam się zważyć. Ważyłam 56 kg i kalkulator BMI dla nastolatek pokazał mi, że jestem "normalna", a ja chciałam, żeby na pasku było "szczupła". Więc postanowiłam schudnąć 2 kg. Skończyło się na tym, że spadłam w pewnym momencie do 49 kg. Na początku głupia, nieświadoma młoda ja postanowiła wypróbować "super dietę 500 kcal". Ale na szczęście szybko poszłam po rozum do głowy i się doedukowalam, że tak nie można. Policzyłam cpm i ppm i od tej pory starałam się, żeby nigdy poniżej PPM nie spadać. No i od tej 3 klasy gimnazjum do teraz (2 rok studiów) moja waga była zawsze praktycznie taka sama, z małymi wahaniami. Taka "naturalna" waga, kiedy jem co chcę i ile chcę, to 55 kg przy 173 cm wzrostu.

Ja jadłam, nie glodziłam się, nie odmawiałam wyjść z przyjaciółmi na fast foody czy na lody, wcinalam babcine obiadki. Ale to "chore" myślenie cały czas we mnie jest. Nie potrafię przestać liczyć kalorii. I to nie jest tak, że jak coś ma dużo kalorii, to ja tego NA PEWNO NIE ZJEM. Często zjem, ale kalorie i tak policzę. No nie mogę się powstrzymać. I CAŁY CZAS myślę o swoim wyglądzie, kompleksach, wadze, jedzeniu. Z jednej strony ja WIEM, że jestem szczupła. Z drugiej mam ciągle w głowie, że chce być szczuplejsza. WIEM, że już mam niedowagę, ale wręcz mnie to cieszy a to już jest niepokojące. I ja nie potrafię się tego wyzbyć. Myślę o tym, co zjem jutro, liczę, ile to wyjdzie kalorii. Żałuję, że kiedykolwiek zaczęłam je liczyć szczerze mówiąc. Bo nie potrzebowałam tego.

Ostatnio wróciłam na weekend do domu. Pierwsze, co usłyszałam, to to, że schudłam. Nieco się zdziwiłam, ale faktycznie. Nagle ważyłam 52-3 kg. To pewnie skutek niejedzenia słodyczy i codziennych spacerów na uczelnię. Bo naprawdę jadłam normalnie. Zwykle w granicach 1500-2000. Jadłam lody, pizze, pierogi. Śniadanie, obiad i kolację. Naprawdę wszystko.

Mama uznała, że powinnam przytyć. Ja UDAWAŁAM przy niej, że też się martwię, że mam niedowagę i że może faktycznie przytyję. A w rzeczywistość się CIESZYŁAM jak głupia. Sam fakt schudnięcia mnie cieszył.

Myślę, że mogę też cierpieć na kompulsywne objadanie się. Odkąd studiuję w innym mieście jest lepiej. Ale czasem mam tak, że postanawiam jest zdrowo, normalnie. Trzymam się tego jakiś czas po czym "zdarzy się gorszy dzień" i już potrafię wpaść "w letarg" i objadać się parę dni. I to tak naprawdę objadać. Dla czystej satysfakcji. Taka zasada "wszystko albo nic", wynikająca chyba z mojego perfekcjonizmu. Żeby uprzedzić pytania, nigdy nie wymiotowałam i nigdy nie będę.

Czasem mam wrażenie, że moja psychika jest pod tym względem dziwna. Z jednej strony WIEM, że jestem szczupła. Wiem, że już mam niedowagę. Wiem, że nie muszę schudnąć. Pilnuje się, żeby nigdy nie jeść poniżej PPM. Nie odmawiam sobie tak naprawdę niczego. Potrafię naprawdę dużo zjeść. Wiem, że mam dobry metabolizm. Ale z drugiej strony CAŁY CZAS obsesyjnie myślę o moim ciele, o wadze, o jedzeniu....Już mnie to powoli wykańcza. Cały czas porównuje się do celebrytek w Internecie, do aktorek, modelek. Cały czas wydaje mi się, że "może być lepiej". Tu mi nie pasują łydki, tu brzuch....Przed mamą udaję, że w ogóle nie przejmuje się wyglądem. Wręcz popisuję się przed nią, jak dużo jem. Ale o swoich "problemach" nigdy jej nie powiedziałam.

Jestem bardzo wrażliwa na punkcie wagi i tematu ciała, wyglądu. Raz się rozpłakałam, jak młodszy brat nazwał mnie "grubasem", mimo że dobrze wiem, że jestem szczupła, a on robi mi po prostu na złość.

Teraz ważę około 53 kg. Może 52 a może 54. Nie wiem, bo nie mam wagi w mieszkaniu studenckim. Jem minimum 1500 kcal. Czasem zjem 1300, czasem 2500. Codziennie około godzinę spaceruje z i na uczelnię. Ćwiczę też mięśnie brzucha, pupy i nóg ( ale delikatnie, pół godziny dywanowek. Tak na wakacje do bikini). Mam niedowagę, ale nie potrafię się zmusić, żeby jeść więcej, żeby może przytyć, żeby przestać "podświadomie" dążyć do schudnięcia JESZCZE WIĘCEJ. Bo wiem, że jedząc 1500 kcal i żyjąc jak żyje, jest duża szansa, że po prostu ciągle będę chudnąć. Ale mimo to nie potrafię się przestawić na inne myślenie. To pilnowanie kalorii stało się już dla mnie "rutyną", tak samo jak to głupie "dążenie do perfekcji".

Czasem już sama siebie nie rozumiem i po prostu nie mam siły. Zastanawiałam się, czy nie pójść do psychologa, ale nie sądzę, żeby mógł mi tu specjalnie pomoc szczerze mówiąc.

Czy ktoś miał podobną sytuację? Czy może przesadzam i wyolbrzmiam?