Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Trochę lepszy dzień

Dziesiątki rozesłanych CV przyniosło efekty - w środę zaczynam nową pracę, nieźle płatną, a jutro mogę skorzystać z dwóch dodatkowych opcji w postaci rozmów kwalifikacyjnych. Nic wielkiego, przyznaję, ale bez konkretniejszych kwalifikacji nie ma się co dziwić :). Od paru dni coraz intensywniej myślę o przyszłości, o tych kwalifikacjach i edukacji. Jakie studia, gdzie? Czy dam radę pociągnąć jeden kierunek dzienny u siebie w mieście i jeden zaoczny - w innym? Czy to nie zrujnuje moich finansów i nie wyzuje z sił? Czy chcę po studiach zostać tutaj... czy wyjechać? Z jednej strony marzę o Skandynawii, ale z drugiej są rzeczy, które mnie tu trzymają. No, dobrze... Osoby, które mnie tu trzymają. Nie mam komu o tym powiedzieć, a w każdym razie, boję się to zrobić. Nie przez brak zaufania - bo przyjaciółce poznanej jeszcze w szkole średniej ufam bezgranicznie - ale... Kurczę, ciężko stwierdzić. Może to kwestia wstydu. Albo nie chcę zapeszyć? A może zwyczajnie boję się, że jeśli powiem to na głos, nic z tego nie będzie? Z drugiej strony w obliczu ostatnich kłopotów z pracą i jeszcze gwałtowniejszym spadkiem nastroju, coraz trudniej pewne rzeczy jest w sobie dusić. Inna sprawa, że jeden z nowszych tematów na naszym forum ponownie skierował mi myśli w kierunku, który mnie jednocześnie uszczęśliwia, ale także niepokoi. W czym rzecz?

Jestem zakochana w przyjacielu, o czym on nie wie.

I... Nie wiem czy chcę, by się dowiedział. Znamy się prawie pięć lat, a więc nie jest to znajomość przelotna. Jakoś tak wyszło. Dołączyłam do grupki jego znajomych zajmujących się hobbystycznie fantastyką (gry, konwenty itd.) i wsiąkłam. Fajni ludzie, fajne tematy, fajne wydarzenia. Mnie to trochę otworzyło na świat i poszerzyło horyzonty. Z (tak go nazwijmy) zdobył moją sympatię od razu. Nie, nie była to miłość od pierwszego wejrzenia :D Ale sympatia, taka szczera radość z przebywania obok drugiej osoby. Ujął mnie swoim nietuzinkowym poczuciem humoru i otwartością - po tym spotkaniu byłam zdecydowana dobrze czuć się w jego towarzystwie :) 

Czas jakoś sobie mijał, a z Zetem czasem widywaliśmy się tylko we dwójkę, a czasem większą grupę, zawsze na stopie koleżeńskiej. Uwielbiałam ten jego szeroki uśmiech na mój widok i szeroko rozłożone ramiona, gdy chciał mnie uściskać na przywitanie. Nie mam bladego pojęcia kiedy, ale w którymś momencie zorientowałam się, że coraz częściej wypatruję tych naszych spotkań i tych uścisków. Był moim dobrym kolegą, wprawiającym mnie w lepszy nastrój w sposób niedostępny dla innych. Lubiłam go, a potem... Jakoś, nie wiem jak, to się zmieniło. Uczucie urosło i przekształcilo się w coś poważniejszego. Z jego strony... Ciężko powiedzieć. Wydaje mi się, że nigdy nie było czegoś więcej. Niby bardzo chciałam, by było inaczej, ale ani w to nie wierzyłam, ani nie potrafiłam pozbyć się strachu, że zawsze zostanę "tylko koleżanką". "Tylko koleżanka"... ile z nas to słyszało w swoim życiu? Ja słyszałam naprawdę wiele, za każdym razem czując się jak śmieć. Nigdy wystarczająco dobry. Wystarczająco ładny, mądry, zabawny. Praktycznie za każdym razem dostawałam kosza. Może to mój wygląd (choć do stanu, w jakim się znajduję, doprowadziłam się dopiero po mniej więcej dwudziestym roku życia), może charakter. Grunt, że nie chciałam, by z Zetem było to samo. No bo co - powiem mu, ile dla mnie znaczy, a on albo da mi kosza i się odetnie, albo da mi kosza i będzie udawał, że nic nie zaszło? Żadna z tych opcji nie była dobra, a innej pod uwagę nie brałam. Nadal nie wydaje mi się, że coś z tego kiedykolwiek będzie. Że zasługuję na niego. Chyba nie bardzo potrafię uwierzyć, że mogłabym się spodobać komukolwiek. Bądźmy szczerzy. Co ja mam mu do zaoferowania? Zabawny, inteligentny, życzliwy, można na nim polegać, do tego przystojny i wykształcony. 

Gdzieś po paru pierwszych miesiącach naszej znajomości stracił głowę dla wspólnej koleżanki, E. Ubpdło mnie to wtedy, bardzo. E była i nadal jest bardzo ładna, przyciąga bez problemu męską uwagę. Można powiedzieć, że ma do tego talent. I ta dziewczyna, która w facetach przebierała jak w ciuchach w galerii handlowej, ta dziewczyna uznała, że z Zetem w sumietym też spróbuje. Tak jak E bardzo lubiłam, tak wtedy ją niemal znienawidziłam. Czemu nie mogła sobie upatrzyć kogoś innego? Trzeba jej oddać tę sprawiedliwość, że nie wiedziała o moim sentymencie, nikt nie wiedział. A gdy zaczęli się nawzajem wokół siebie kręcić, czułam, że jest już za późno... Ale zanim cokolwiek oficjalnego czy choćby półoficjalnego z tego wyszło, ich flirt jakoś tak się rozmył. Nadal byłam zwykłym tchórzem i nie miałam zamiaru zdradzić się z uczuciami względem Zeta, ale ulżyło mi, że przynajmniej nie ma przy nim kogoś innego. Wiem, głupie z mojej strony.

I tak jakoś minęło tę parę lat. A ja tkwię w stanie zawieszenia, z jednej strony chcąc podzielić się sekretem chociaż z kimś z naszej paczki, by mnie jakoś wsparł, a z drugiej pragnąc zabunkrować się ma jakimś pustkowiu i odciąć od tych wszystkich dylematów. 

Dziś Z, ku mojemu zdumieniu i radości, zadzwonił. Chciał wyjść na spacer, najlepiej z dala od swojej rodziny. Co mogę powiedzieć - ja ze swoją nie rozmawiam, więc zupełnie go w temacie ciężkich relacji z krewnymi rozumiem. Było miło. Więcej, było cudownie. Pogoda dopisywała, a i humor Zeta dość szybko z ponurego przeszedł w typowy dla niego, zabawno-sarkastyczny nastrój. Jak dobrze było tak po prostu obok siebie iść, trudno mi wyrazić słowami. I te żarty :D Z naprawdę ma niepowtarzalne poczucie humoru. Z ręką na sercu, przy nikim nie czułam się tak wspaniale. Tak naturalnie i bezpiecznie. Wiecie... Jakby tu było moje miejsce.