Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chcieć to móc.

Druga noc bez morfiny, druga nieprzespana, przepocona, przepełniona ogromnym bólem noc. Uzależniony organizm, który użytkował przez pewien czas morfinę jest nieznośny. Mam problemy ze snem, zmiany skórne, nadmierną potliwość, nagły spadek apetytu, problemy z toaletą i jestem ciągle znużona. Ruszam się jak otumaniony pies, obijając się o ściany, ciągając leniwie za sobą nogi. Co oni najlepszego narobili w tym cholernym szpitalu? Czuję się jak psia kupa na trawniku. Zjadłam dwa jabłka, jestem pełna i nie mam ochoty nic jeść. Mama ugotowała bigos, zapach piękny, wygląda apetycznie... a moja obojętność mnie przeraża. Ręka boli, szwy rwą, głowa jest ciężka, noga drętwieje. Wiem, narzekam. I co z tego, przecież mam do tego całkowite prawo. Jak to możliwe że będąc 8 dni na morfinie, stałam się tak bardzo od niej zależna? Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, z ciekawości zajrzałam na temat 'leczenie nowotworów morfiną' i wszystko stało się jakby jaśniejsze. Mam nadzieję że ten stan nie utrzyma się na tyle długo, by rozpieprzyć mi święta. Z resztą... co to za święta.