Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Przy mazurku

Nie wiem, nie orientuję się, może wielkanoc i śnieg za oknem to nie takie znowu hallo, w końcu kwiecień plecień. Cóż fakty są niezbite, wczoraj wiosna, dzisiaj zima, na jutro zapowiadają lato a już pojutrze jesień. I jak mówią najstarsi górale piekną zimę mamy tej wiosny, czyli jeszcze jeden kamyczek dorzucony do koszyczka z napisem  POWRÓT.  Co za tym idzie, bądz nie,  mój metabolizm świąteczny zwariował i pomimo iz miałam do czynienia z dwoma mazurkami oraz sernikiem jak również jajem w czekoladzie, moja waga spadła ! Nie zaszalelismy ze spozywką w tym roku, owszem były mięsa dla mięsożercy i słodkości dla mnie ale bez przesady. By tradycji stało się zadość odwaliliśmy też świąteczny spacer, który zaowocował wyłamanym zamkiem w drzwiach, bo gdy okazało się, że mimo słońca niezły chłodek i Tomasz wrócił po rękawiczki i czapkę a klucze zatrzaśnięte, ja rzucająca mięsiwem a Tomek z lekko podkulonym ogonem. Przejście z balkonu sasiadów na nasz surowo wzbronione. Telefon z nr do właściciela mieszkania zostawiony na stole. Na szczęście zaproszony na ciasto i zylca Miećka, z zawodu stolarz z łatwym dostępem do narzędzi, rozprawił się z zamkiem w kilka sekund. Dzięki niemu nie popadliśmy w koszta i małżeńską awanturę, bo już gotowa byłam toczyć ciężkie działa...  

W święta przeglądałam również własny pamietnik w ramach wspomnień i doszłam do szokującego odkrycia. Otóż moja obietnica złożona w zamian za rzucenie palenia przez Tomka, to nie zadne 68 kg jak sobie wydumałam i oznaczyłam na pasku, ale 62 kg!!!  co poniekąd wskazuje na moją niepoczytalnść gdyż ja raczej nigdy tyle nie ważyłam. Nooo może raz, zaraz po urodzeniu.