Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Po co się obżeramy?

Serio pytam. Od soboty jestem na Nowej Smacznie Dopasowanej, znów zaczęłam gotować sobie obiady, przygotowuję posiłki (notabene, bardzo mi wszystko smakuje). Czuję się dobrze, wręcz rewelacyjnie, mam dużo energii i na oko już jakieś tam dekagramy spadły (ważenie w piątek).

 I teraz porównam to z sytuacją sprzed tygodnia: nie chce mi się gotować dla jednej osoby (mały je w przedszkolu), więc wracam po pracy (do pracy nie biorę śniadania, więc kupuję jakąś drożdżówkę albo inne gówno) głodna. Wpycham w siebie 4-5 kanapek albo pizzę mrożoną kupioną po drodze. Wieczorem coś by się zjadło do książki, więc 3 paczki słonecznika solonego, każda po 80g, do tego coś słodkiego (np. jakieś zachomikowane Kinderki małego z braku laku), potem jeszcze trochę Camemberta (albo cały), wszystko podlane winem. Czuję się ciężka, obrzmiała, spuchnięta. Kilogramy idą w górę (do obecnych 91). Źle śpię. Powieki mi latają w dzień, bo piję dużo kawy, a przy takiej diecie nie mam wcale magnezu. Cera - tragiczna: pryszcze, worki pod oczami, zmarszczki. Wyglądam okropnie, czuję się jeszcze gorzej.

Zapytam więc jeszcze raz: dlaczego tak trudno nam wytrzymać na diecie? Serio, czy te sesje obżarstwa komukolwiek sprawiają przyjemność?

To już za mną. Chciałabym obiecać, że już nigdy się nie złamię, nie najem słodyczy / czipsów / pizzy / słonecznika / czegokolwiek. Ale wiadomo jak to jest z nami, grubasami. Można tylko mieć nadzieję...