Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
no i dalej

Trochę czasu minęło . No i trza teraz nadrobie.

 Umówiłam się z Sezamkiem na całe moje wakacje . Ona miała nauczyć sie jeździć  a ja.....................Bardzo podstępnie miałam nadzieję ,że mi pomoże wkoncu ruszyć z  miejsca moją wagę.

No i przyjechała.

Pierwszy raz w życiu miałam wrażenie ,że znamy się od zawsze. W końcu obca osoba, razem w pokoju i do tego mój pies. i co ................i nic. Tylko usłuszałam taki cichutktki trzask ..................to zaskoczyła taka zapadka i ...już wszystko pasowało. jak ulał.

No jeździć to się trudno ją uczyło , gdybym nie miała tylu lat doswiadczeń to nie wiem. i wcale się nie chwalę.............. . Nawet jak Sezamek sie darł , że to co jej każę robić ,  to bez sensu , to i tak wiedziałam ,że tak ma być. I jestem pewna , że naprawdę dobrze będzie sobie radzić.

Inna sprawa ,że w stajni to zachowywala sie  jak stara koniara.

No i darła sie na mnie w kwestii ćwiczeń. i jej też się udało . Ruszyła mnie z miejsca.

I naprawdę to jest wyczyn.

Bo ja wiedziałam ,że ją nauczę. To  był pewnik i żaden - dla mnie - wysiłek. Można by rzec ....normalka . Nie takie zołzy uczyłam i dawałam radę

, ale to co ona zrobiła dla mnie to kwalifikuje sie do nagrody Nobla.

I tu nawet nie chodzi o to że schudłam te 10 kg.

Nie .nie o to. Sezamek sprawił ,że uwierzyłam , że warto ciągle jeszcze chcieć ..............żyć, patrzeć, oddychać.

Te 10 kg to start , to dzieki niej też nie palę . A jesli waga sie pobuja, to trudno . Nigdy wiecej 4 za 1. teraz to juz tylko w dół. nawet jak zrobie krok do tyłu , to i tak pojde znowu parę kroków do przodu 

I za to będe jej wdzięczna na zawsze