Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wróciłam... podwójnie.

Wróciłam... Wróciłam na Vitalię i wróciłam do zgubionych kilogramów... Nie było mnie 3 lata... 

Czuję porażkę... I tak w ogóle to nie wiem, czy powrót tutaj ma jakiś sens? Zmieni to cokolwiek? Uda się znowu na chwilę?

Czasami sobie tak marzę. Zamykam oczy i widzę siebie... Szczupłą, w sukience... takiej zwiewnej... Buty na obcasie.... Figura nienaganna... I faceci się oglądają... No i paznokcie u stóp pięknie pomalowane na krwisty czerwony albo cudowny turkus... No i sama je pomalowałam i mogła nogętak wygiąć, żę nawet sobie je sama podmuchałam, żeby szybciej wyschły hahahaha. 

I taka marzy mi się sesja fotograficzna... Zwiewnie, zmysłowo i pięknie... 

Tak będzie.... Już za rok!!! 

Motyla noga - jak nie ja to kto??? Nikt za mnie 30 kg nie zrzuci, nikt za mnie nie wypoci, nikt za mnie nie wyćwiczy. 

I ten komfort kupowania... Wchodzę do sklepu i wybieram to, co mi się spodoba a nie to, co akurat pasuje na mnie... a nie koniecznie pasuje do reszty mojej garderoby... Aha no i cel mega ważny - BIKINI!!! Chyba nigdy nie nosiłam bikini... Może jako dziecko jakiś strój dwuczęściowy, ale kiedy to było... 

W szafie czeka 14 par spodni. Nie wyrzuciłam. Leżą cierpliwie... Już ja was kiedyś założę! Jeszcze się znosicie, wytrzecie i będziecie nadawały do wyrzucenia!!!

No i tak można do znudzenia. Więc dlaczego się nie udaje? Mam pewne przypuszczenia. Jutro samoanaliza osobowości (rachunek sumienia wzlotów i upadków)