Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Dzień 47

Czuję ze jestem w martwym punkcie i w ogóle jakbym przezywała <deja vu> dokładnie w październiku poprzedniego roku było identycznie,waga 53,7kg,do tego zastój,wahania wagi  i co i dupa poddałam się i do świąt utuczyłam się do 60,5 kg.Za nic nie chcę do tego wracać ale coś wczoraj we mnie pękło zjadłam dwa naleśniki,wiem,ze to nie dużo  i ze nie o te cholerne naleśniki chodzi ale o moje takie symboliczne wewnętrzne pękniecie,poddanie się.Bo jak naleśniki to i kajzerka można zjeść i racuchy i kabanosa i ... i.... mogłabym tak wymieniać.

Długo wczoraj nie mogłam zasnąć- rozmyślałam i do wielu wniosków doszłam takich niby oczywistych!Zadałam sobie zasadnicze pytanie po co mi ta dieta,po co tyle poświecenia i zachodu.?Po co to wszystko było?Przciesz ja to robię dla siebie,ja nie mogę się do tego zmuszać,ja muszę najnormalniej w świecie tego zapragnąć,poczuć,ze jest mi to niezbędne do życia i funkcjonowania(niczym powietrze dokładnie jak  1 stycznia kiedy zaczynałam dietkowanie).

I wiecie co -nie poddam się,będę walczyć dalej aż do jasnej cholery osiągnę to moje 50kg,a zobaczycie że osiągnę,muszę to sobie udowodnić,zrobię to tylko i wyłącznie dla siebie.koniec biadolenia i zabieram się do roboty.

Dziś się obudziłam i poczułam w sobie przypływ bardzo pozytywnej energii,wiem,ze każde moje marzenie i postanowienie jest możliwe jeśli tylko sama w to uwiężę,a ja niczego nie pragnę bardziej,jak właśnie te moje marzenia realizować;-]