Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Spadeeeek!!!!!:)

Gratuluję! :) 53,5 jak to ładnie wygląda... :)

Dziękuję Kochana:* Wam jest o tyle łatwiej, że jesteście bogatsze w doświadczenia, ja z moim nawet nie mieszkałam jeszcze, a to był mój pierwszy facet. Na początku w ogóle byłam zupełnie uległa, myślę, że i tak jest zmiana, ale żyję chyba jeszcze typowym dla bab "niech się domyśli";)

O, a mi gdzieś umknęła twoja notka jak przeglądałam wszystkie, wydaje się to niemożliwe, a jednak, bo szybko przeglądałam wpisy :) Bardzo sie cieszę,że ten kg u Ciebie spadł :) i trzymam mocno kciuki żeby do lutego udało Ci sie zgubić te 5,5 kg, a nwet jeśli do lutego tyle nie spadnie to wierzę,że do maja spokojnie Ci się uda i do przymiarki sukni będziesz jeszcze szczuplejsza i piękniejsza ; ))) a więc, postanowienie na święta jest, musimy się tego trzymać i mam nadzieję,że święta przetrwamy bez większego szwanku ;p ;))

czasami mam ochotę rzucić to wszystko w cholerę i być sama, ale co mi to da? nadal będę tęsknić z tym, że wtedy będę sama ...

No powinnam być z siebie dumna... powinnam ale jakoś nie wiem, źle mi.. po prostu siedzę i płaczę , próbowałam walczyć z łzami ale w końcu się poddałam.. normalnie dzisiaj bym się z nim spotkała...

To cudownie u mnie waga już hamuje bo zbliża się @ ehh niby jestem tego świadoma a jednak trochę mi to doskwiera ;/

No wspiera, wspiera... ale tęsknię za nim, a to jeszcze 15 długich dni ... już 10 minęło.. można powiedzieć , że zbliżam się do połowy, może troszkę się jeszcze zmienię do spotkania z nim :)

aha:) moze też znajdę jakieś cwiczonka które polubię i będę mogła robić przed tv:)

No kochana Gratuluję :)

Tyle już za Tobą! Gratuluję wagi i wytrwałości :)* muszę wziasc z Ciebie przykład!!!!! I te zdjęcie tych dupeczek!!!! Bosskie :) mwahhh :***

super!! kurcze ważysz już 53KG:) Kochana jak ja bym chciała być juz w tym samym miejscu, no ale przez własne lenistwo nie jestem:) ale bardzo się cieszę żeTobie się udało:) już niedługo zobaczysz 50KG:) To też mój cichy cel:) dobrze że się nie poddałaś przez ten zastuj:) bo to bardzo demotywujący moment:) jesteś swietną motywacją dla mnie, dzięki Tobie wierzę że mi też się uda bo wkońcu mamy tyle samo wzrostu i ten sam cel:)

Wiesz, śmieszne jest to, że ja zdaję sobie sprawę z błahości tego problemu, ale on zwycięża nie wiadomo dlaczego... Tak to jest, jak człowiek za bardzo się w tym zatraci. No ale tak jak mówię, uczę się żyć normalnie. Długa droga przede mną, ale... mam siłę, wiem, że mam dla kogo się starać i walczyć o szczęśliwe życie.

Ale się cieszę... Za to ja boję się wyjść na wagę, wiesz to dziwne uczucie... Po prostu boję się, że mimo tego, że uważam na to co jem (ba! nawet nieraz nie mam czasu jeść, ciągłe zabieganie, jeszcze w ostatnim czasie taki młyn na uczelni), mniej więcej liczę kalorie i rzadko przekraczam 1500 kcal, sporo chodzę to na wadze zobaczę więcej, dużo więcej. Hm chyba napiszę o tym, może mi doradzicie... Ach ta moja psychika. W każdym razie ogromnie się cieszę, że Tobie świetnie idzie :)