Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Zamulająco/depresyjnie...Potrzebuję Waszej pomocy.

Ten wpis będzie składał się z dwóch części. 1 to odchudzanie i 2 to private. Najpierw napiszę o odchudzaniu, bo może kogoś nie interesują moje prywatne rozterki więc nie będzie musiał czytać dalej:) ale tak jak w tytule, nie będzie wesoło i kolorowo, potrzebuję też waszych rad.
Dietowo jest tragedia. Niby kontroluję to wszystko, ale przez te upały to mi się cały plan jedzeniowy rozstroił. Jak zjem śniadanie koło 7-8 to później do 13 nie jestem głodna, chociaż rano się nie napycham bo zazwyczaj jem owsiankę. A czasami jak o 13 zacznę jeść to nie potrafię się najeść. I w ten sposób popełniam błędy młodości. Czy potraficie uwierzyć, że jako nastolatka (teraz jestem starą 24latką:)) nie jadałam 2 śniadań?! Ponieważ zawsze miałam trochę za dużo ciała, albo przez moją figurę i rozkładanie tłuszczu tak wyglądałam, nie jadłam w szkole, nie ważne czy byłam w niej do 12,13,14, po prostu nie jadłam, wstydziłam się, że ktoś powie, że jestem gruba i jem. Ale za to jak przychodziłam po szkole do domu i zaczynałam jeść to tak jakbym nie wiedziała kiedy przestać, im dłużej jadłam tym bardziej czułam się nienasycona.Teraz popełniam ten sam błąd. nie potrafię zjeść np. jogurtu czy jakiegoś owocu, tylko taka przekąska uwalnia w moim żołądku lawinę głodu. Ale to nie jest najgorsze. Wróciła ochota na słodycze! A motywacja do ćwiczeń jest równa 0. Nawet już do Mel B nie mam serca, ostatnio ziewałam podczas treningu. Martwię się i jestem tym sfrustrowana, bo pewnie jak nie zmienię tego to kg zaczną wracać, a przecież już coś osiągnęłam. Wiem, że dla kogoś te 6kg, które zgubiłam to pikuś w porównaniu z 20kg innych osób, którym się udało. Ale dla mnie jest to mały sukces, który teraz może zostać zniweczony przez brak chęci, lenistwo i brak motywacji. Czuję się tak jakbym nadal ważyła te 61 kg i nic nie osiągnęła. Mentalnie nie schudłam, nadal ważę 61 kg. To tyle odnośnie tematu odchudzania.
Jeśli kogoś nie interesuje moje życie osobiste to nie zmuszam do czytania, i tak już wpis jest długi.
Od czego by tu zacząć, może najpierw dom. Mieszkamy z mężem u moich rodziców, a ponieważ ja narazie nie pracuję to zajmuję się domem. I tak właśnie wygląda mój dzień, pranie, sprzątanie gotowanie, jakieś prace wokół domu. Teraz jest sezon na robienie przetworów, jeśli ktoś robi to wie co to oznacza, całe dnie stania przy garach. Wszystko jest na mojej głowie, mimo tego, że mam młodszą siostrę, która ma 15 lat i potrafi już coś zrobić. Teraz jest godzina 13.30, piszę do Was, a w kuchni czeka na mnie 2 komory zmywania, zamiatanie, gotowanie obiadu i dżem porzeczkowy w garnku. Od rana nie było zmywane, bo ja byłam na zakupach a później zrywałam tą porzeczkę. Myślicie, że moja siostra coś zrobiła? Nic a nic, bo ona jedzie na kolonie dzisiaj i musi się spakować. Dosłownie czuję się jak służąca. Niby podzieliłyśmy się zmywaniem, miały być dyżury, wyszło tylko przez tydzień. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że mój mąż uważa, że ja całymi dniami nic nie robię! Nikt tego nie docenia, co ja robię. Nie chodzi o to, żeby codziennie każdy z osobna mi dziękował za to co robię, ale czasami przydałoby się jakieś miłe słowo. Już mam taki kryzys, że skończy się to płaczem. Dlatego jestem taka znerwicowana i się na wszystkich wyżywam. Jak mam nie być? Powiedzcie mi jak?! I teraz na koniec kwestia mojego małżeństwa. Nie potrafię cieszyć się z tego co mam. Niejedna dziewczyna na moim miejscu byłaby zadowolona: niedługo przeprowadzimy się do swojego własnego domu, nie muszę martwić się o pieniądze bo A. jest taki, że żadnej pracy się nie boi, ale ja nie potrafię się tym cieszyć, bardziej zwracam uwagę na to czego nie mam niż na te dobre rzeczy. Ale dla siebie nie mamy w ogóle czasu. Jeszcze w tym roku nie byłam nad wodą, dzień przed moją obroną pracy gruntowałam ściany na klatce schodowej! I tak zaczynamy powoli żyć obok siebie, dla niego najważniejsza na świecie jest budowa i ten dom, a ja chciałabym żebyśmy coś skorzystali z życia, gdzieś pojechali, nawet nie na zagraniczne wakacje, tylko właśnie nad wodę, gdzieś pospacerować, przecież w każdej okolicy jest tyle interesujących rzeczy do zobaczenia. On nigdy nie ma czasu, albo jest zmęczony, albo nie ma pogody, albo trzeba gdzieś jechać do rodziny bo akurat jest jakaś uroczystość, zawsze znajdzie 100 tysięcy wymówek. Jak ja mam żyć i nie zwariować????????? Czy można docenić to co się w życiu już ma a nie zwracać uwagi na te braki? Przecież podobno nie można mieć w życiu wszystkiego.
Pomóżcie mi proszę bo jestem tak przytłoczona tym wszystkim, że brak mi sił. Ja zawsze chętnie komentuję wasze pamiętniki, teraz potrzebuję od was pomocy, rady.
Pozdrawiam, Karolina