Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chyba wszystkich wycałuję:)

Nie będzie dietowo, ćwiczeniowo tylko ogólnie. Dzisiejszy dzień jest mega pozytywny, czuję się taka radosna, że ciągle się uśmiecham i mogłabym skakać. Ale po kolei. Wybrałam dziś na zajęcia spódnicę przed kolano i naprawdę nie mogłam napatrzeć się na moje nogi. Jak stałam przy przejściu dla pieszych to miałam wrażenie, że wszyscy patrzą na moje nogi:D ( tak wiem obsesja :)). W ogóle to ciągle się dziś przeglądam w lusterku i szczęka mi opada, że nie jest źle:)
Po zajęciach poszłam z koleżanką zjeść i tu poległam. Najbardziej dietetyczne wydało mi się risotto, ale nie było papryki i nie mogłam go zamówić. Więc padło na shoarmę, tak się objadłam, że od godziny 12,30 nic jeszcze nie zjadłam i nie mam zamiaru. Ciągle czuję pełny brzuch. :) ale nie martwię się tym wcale, bo jutro dodatkowo, wieczorem wybieram się pobiegać:). Takie spotkanie było mi potrzebne, porozmawiałyśmy sobie, miło spędziłyśmy czas.
A teraz najważniejsze. Nigdy o tym Wam nie pisałam, ale mój tata choruję na raka. W sumie jest to potwierdzone od końca stycznia.Nie wygląda to dobrze, bo miał powiększone węzły w śródpiersiu i trzy małe ogniska w móżdżku, płacie skroniowym i jeszcze w jednym miejscu w głowie. Dziś właśnie pojechał na IV cykl chemioterapii, a w tamtym tygodniu robione były badania, tomograf klatki piersiowej + w dół i rezonans głowy. I wiecie co? Chyba stał się cud. W głowie badanie nie wykryło żadnych podejrzanych zmian, węzły się cofnęły lub zmniejszyły i guz na płucu też się zmniejszył. Dlatego jestem dziś taka szczęśliwa, bo ta choroba to dla mnie duży stres. Mam nadzieję, że u Was też dziś pozytywnie i wiecie co? Nigdy się nie poddawajcie i nie przestawajcie wierzyć, że może być lepiej. Nie wolno tracić nadziei.