Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Ja zmotywowałam jego, a to on stał się motywacją
dla mnie :)

Ja znów przed treningiem zaglądam i z kawką. Na razie bez tabelek i pomiarów. Chyba poczekam z tym do końca miesiąca, bo teraz nie ma sensu ludzi straszyć . ładnie jem i ładnie sobie wszystko notuję. Myślałam, że te notatki to głupota, ale jednak okazuje się, że wcale nie. Kupiłam sobie w "Biedronce" taki zwykły cienki A4 kalendarz za grosze, ale mam tydzień na dwóch stronach i powiem szczerze, że taka opcja jest bardzo fajna, bo kiedy spojrzę, to tak trochę kompleksowo widzę jak się prowadziłam  przez cały tydzień. Robię sobie bilanse kaloryczne. I wszystko jest ładnie i przejrzyście. Mogę obserwować co jest nie tak, z czego powinnam zrezygnować. Już nie wspominam, że jeszcze mi się zmieściły tam inne rzeczy, które sobie mogłam zaplanować jak sprawy typu kiedy peeling, czy maseczka i...uważam, że to był genialny pomysł. Planuję jeszcze wklejać tam zdjęcia. Ach! I jeszcze sobie wymyśliłam, że będę sobie robić zdjęcie co tydzień. I taką maszkarę będę kolekcjonować, żeby mieć później ku przestrodze.

- : - : - : -

A teraz jeszcze jedna rzecz. Kiedy byłam w swoim odchudzaniu bardzo sumienna, cały czas obserwował mnie mąż. Ale oczywiście nie przyłączał się. Mój mąż jest szczupły, np. spodnie dresiki nosi w rozmiarze L, więc można wywnioskować łatwo, że dupkę ma małą. To typ sylwetki sportowej, ale.... ciut mu urósł brzuszek. Co ciekawe jego brzuszek, to raczej taki bąbelek zwarty, a nie jakaś tłusta galareta i kiedy stoi przodem, to nawet go za bardzo nie widać. Problem jest, gdy stanie bokiem , wtedy to już mały brzuszek ciążowy . I wyobraźcie sobie, że kiedy ja nieco spuściłam z tonu on zdecydował, że chce zrzucić ten brzuszek i uwaga...poprosił o radę w sprawie ćwiczeń i diety. No i zaczęło się, bo on by chciał dietę, ale nie za bardzo rygorystyczna, bo on nie jest królikiem. Udało się przeforsować regularność w posiłkach i mniejsze ilości oraz z wielkim bólem- wodę. Udało się też namówić go, żeby nie jadł w nocy, co uskuteczniał z wielką pasją. Rzadko je smażone i pływające w tłuszczu rzeczy. Słodyczy raczej nie lubi ( tak  są tacy ludzie hahahahaha ) i codziennie sumiennie ćwiczy. Nie jest to jakiś mega trening, ale zajmuje mu godzinę. I... tak jak ja się stałam motywacją dla niego i on nie odpuszcza, a efekty są widoczne ( ja widzę, on- bo bluzy luźniejsze i koszulki, koledzy widzą w pracy) tak teraz od kilku dni obserwuję go i myślę sobie "cholera, jaki on uparty i to daje efekty". Teraz to on stał się motywacją dla mnie. A kiedy od nowa zaczęłam walczyć wspieramy się wzajemnie. ja mu przypominam o wodzie, on kontroluje moje zakupy i mówi stanowcze "nie" kiedy idę rozmarzona wśród półeczek z łakociami. Kurczę, fajnie mieć motywację. Najzabawniejsze, że bardziej na mnie podziałało to, że on tak w tym wszystkim trwa, małymi kroczkami osiąga cele i się nie spina niż to, kiedy ciągle mnie gonił do ćwiczeń i wypominał, że znów nie jeździłam :)