Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Chce schudnąć- pomóż mi, proszę...

Tak zaczęłam ostatnio rozmowę z mężczyzną mojego życia. Aż się popłakałam...poważnie. Bo ja naprawdę bardzo chcę, ale moja odporność na pokusy ma swoje granice. Kiedy zjem swój posiłek, a on za pół godziny przynosi do pokoju stertę pachnących kanapeczek, albo jakieś gorące danie i zaczyna z przyjemnością konsumpcję tegoż, zachwycając się jakie dobre, mmmm....itp. to siłą rzeczy, nawet jeśli nie jestem głodna to wszystko mi pachnie, i choć organizm nie jest głodny, to umysł podpowiada smaki...i robię się głodna. Tak mnie to drażni...Poprosiłam, żeby tego nie robił, nie przynosił dodatkowego jedzenia i nie jadł przy mnie między posiłkami. Zrozumiał. Aż dwa dni stosował się Teraz kiedy go poproszę, wynosi się do kuchni, ale burczenie w brzuchu zostaje ze mną, niestety...

Ćwiczę... codziennie. Nie ma zmiłuj. jak nie daję rady, chwile odpoczywam i włażę na ten rower ponownie. Brzuszki i całe to zamieszanie wykonuję codziennie i wkurza mnie, kiedy czasem napomknę, że nie mam siły a słyszę "To odpuść dziś sobie" . A ja zdecydowanie wolałabym, żeby kopnąć mnie w tyłek, a nie pobłażać i pielęgnować moje lenistwo razem ze mną. To dotarło- do roboty zawsze mnie umie pogonić

Tak naprawdę wsparcie daje bardzo dużo. Albo chociaż nieutrudnianie sprawy hahahaha.

A za chwilkę dopiję kawę i na rower.