Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Nie tylko chorobą człowiek żyje

Obok Jaśkowej choroby życie tyczy się dalej -1
Rodzina siostry musiała się zreorganizować, więcej polegać na krewnych, wymagać tej pomocy. Sami rodzice nie dali by rady, wypaliliby się fizycznie zbyt szybko. Więc wciąż i cały czas ktoś przy dziecku jest, sprawny dziadek też może posiedzieć przy wnuku w czasie kolejnego toczenia krwi. Starszy brat, wujek, ciocia . . . może nie są tak dobrzy jak mama czy tata, ale we wszystkim pomogą.
Tylko że . . .  mam wrażenie, że Jasiek się bezpieczny czuje tylko przy mamie. Te krótkie momenty, gdy przez pół dnia nieobecna  mama pokazuje się w drzwiach! Ten nagły uśmiech na twarzy dziecka i prośby, by jak najszybciej dotknęła, przytuliła, pogłaskała! Oczywiście w chwilę później zaczyna kaprysić, ale ten pierwszy moment!. . .
Wciąż lepiej i lepiej. Obwód spuchniętego brzucha jest z dnia na dzień coraz mniejszy, bywa, że półtora centymetra w dobę się zmniejszy. Przynajmniej na guzki w brzuchu chemia dobrze działa. Bo na ten guz pierwotny w miednicy to średnio, już nie jest napięty, nabrzmiały, ale niestety, wciąż rośnie. Jasiek wciąż dostaje morfinę.
Po zmianie antybiotyku zniknęła prawie całkowicie gorączka. Rośnie już tylko pod koniec toczenia krwi i po zakończeniu toczenia.
Jeszcze tydzień do następnej chemii.


Obok Jaśkowej choroby życie tyczy się dalej - 2
Krew płynie. Może nie strumieniem, ale strumyczkiem, ciągłym.
Z Konina, ze Świnoujścia. Ktoś podjechał i oddał bezpośrednio w Centrum Zdrowia Dziecka. W stacji Krwiodawstwa na Saskiej już kolejna osoba mogła zaznaczyć w rejestracji, że oddaje krew dla Jaśka Eleryka i panie nie robiły problemu.
Wszystko skrzętnie zapisuję.
I z każdym mailem czy esemesem wilgotnieją mi oczy.
Synalek też rozesłał wici na swoim FiBi i liście mailingowej, stamtąd też są zgłoszenia, że już oddają.


Obok Jaśkowej choroby życie tyczy się dalej - 3
To nie jest tak, że się chorobie siostrzeńca i opiece nad rodziną siostry poświęcam w każdej wolne chwili. Na to jestem zbyt dużą egoistką.
Mam swoje bziki.
Brałam (w czwartek chyba) udział w społecznych konsultacjach nad "Programem rozwoju tras rowerowych Warszawy do 2020 r". Urząd Miasta przeprowadza. Spotkania maniaków rowerowych z urzędnikami instytucji, które wytyczają, projektują i budują ścieżki i pasy rowerowe. Pozwoliliśmy naszym chceniom rowerowym wyartykułować się. Na wielkiej mapie korowymi mazakami kreśliliśmy drogi rowerowych marzeń.Pod koniec padło pytanie, z której z omawianych tras byśmy ZREZYGNOWALI, gdyby finanse zmusiły. Na dłuższa chwilę zapadła osłupiała i niedowierzająca cisza? Jak to - ZREZYGNOWAĆ ???


W sobotę rano przejazd rowerowy z dyplomatami w ramach konferencji CIOP19. Wolontariusze Masy zabezpieczają. Trzech ambasadorów, z dziesięcu sekretarzy ambasad, pracownicy ataszatów, ambasad i konsulatów, wojewoda, wiceprezydent. Jazda niedaleka, od Ratusza do Koszyka Narodowego, gdzie była konferencja prasowa i czekał bus, żeby to całe dyplomatyczne towarzystwo zawieźć na oglądanie Czajki. To oczyszczalnia, podobno obecnie najnowocześniejsza w Europie.
Na przejazd oczywiście mogli się załapać wszyscy chętni. Miasto rozdawało napoje gorące, torby z rowerowymi gadżetami. Ach jaki mam teraz mięciutki kremowy szaliczek! Z racji obecności dyplomatów zabezpieczenie medyczne było takie, że oczy w słup stawały. Nie dość że nasi Masowi Ratownicy, to jeszcze Ratownicy Na Motorach, 2 karetki…. A rowerzystów w sumie ze 300. 1 ratownik na 10-15 osób!!
A jak mamy normalne, ponadtysięczne Masy to tylko czasem jeden ambulans jest.
Ehhhhh

tyłem, przed tunelem W-Z


na moście Śląsko-Dąbrowskim


W sobotę popołudniem Masa zabezpieczała (razem z policjantami) przemarsz ekologów i alterglobalistów spod Pałacu Kultury, przez Centrum, mostem koło Stadionu, gdzie ta konferencja klimatyczna trwa, prawie od moimi oknami, do muszli koncertowej w Skaryszaku. Niby niemęczące, niby powolne tempo, ale do domu wróciłam wypompowana. Emocjami. Za mało nas na rowerach było jak na tak roztańczony, rozkrzyczany i naładowany energią pochód.
Nie znalazłam siebie na ani jednej prasowej fotce. Nic dziwnego - ja byłam w obsłudze, tacy zawsze pozostają nieistotnym tłem. Ale do palmy jechałam koło toczonych wielkich globusów, a potem zamykałam przemarsz, za ostatnim transparentem, a przed szpalerem policji.



A teraz idę na rowery ze Staśkiem. Może pokarmimy wiewiórki w Skaryszaku.