Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
nic ciekawego . . tylko że waga . . i foto . . i
rozważania o motywacji

naprawdę NIC ciekawego się nie dzieje

skrupulatnie liczę każdą jedną pochłonięta kalorię
odejmuję od tego kcale spalone na codziennym rowerze
wyniki mogłyby być lepsze, znaczy niby mogłabym mniej jeść a więcej jeździć
ale przecież nie zamierzam się katować, tylko kontrolować

nie, nie zwariowałam z tym liczeniem każdej kalorii!!
położenie kromki alpejskiego chlebka czy pulchnej kajzerki na kuchennej wadze unaocznia mi tylko, ile to gramów i ile to kilokalorii, to samo z morelami, szynką konserwową, jajkami, piersią kurzęcą w sosiku czy łyżką śmietany pożartą żywcem - ja sobie nie odmawiam! ja uwielbiam jeść!! ja uwielbiam jeść pyszne jedzonko!
ale WIEDZA skutecznie mnie powstrzymuje przed pożarciem drugiej pulchnej i pachnącej kajzerki czy pójściem do budy po następne pół kilo moreli albo wyjedzeniem całego pojemniczka śmietany

wczoraj na rowerze Pan i Władca zaciągnął mnie na lody do Bliklego, czemu nie? dobre tam są, choć wolę Grycana
ale po powrocie wrzuciłam te dwie kulki do liczydła jako deser poobiedni - hehe, żeby spalić dwie kulki lodów czekoladowo-kawowych to trzeba by przejechać ponad 12 km tempem co najmniej 17 km/h

a szklana waga? - jak to moja waga, konsekwentna istota
gdy skutecznie kontroluję dostarczanie paliwa - to jest grzeczna, przyjazna, a nawet pokazuje zachęcające widoki
sobota 57,3 kg
niedziela 57,2 kg
poniedziałek 56,8 kg
no!!! cóż za ślicznie zachęcający widok!
teraz tylko utrzymać trend, utrzymać ten trend!!!

dziewczątka młode w vitaliowych pamiętnikach zamieszczają wyfotoszopowane fotki wychudzonych i powyginanych w chińskie paragrafy laś i laseczek jako "motywacje"
one jeszcze nie wiedzą, że największą motywacją może być tylko WŁASNE OSIĄGNIĘCIE


z innej beczki
miniony tydzień był takim piątym w tym roku, gdy na rowerze przekroczyłam 200 km, a dokładniej to przejechałam ich 212
bardzo jestem z siebie dumna, codzienna jazda, nawet gdy deszcz, choćby kilka kilometrów - to też jest walka z własnymi słabościami, z leniem, z wygodnictwem, z tą ociężałą sybarytką, co drzemie we mnie i co jakiś się budzi

to fotki z ostatniego rowerowego tygodnia

nie wiem, z jakiej okazji on tego wieczora był niebieski, ale bardzo mi się spodobał


prawie zawsze przystaję rowerem na moście Siekierkowskim, i się wgapiam z westchnieniem rozkoszy w roztaczający się widok, bo to jedna z moich ulubionych miejskich panoram


w Skaryszaku, na jednym ze stawów, pływa takie cudo



tu zupełnie odmienny klimat, to walka technologii z rzeczywistością
już wielokrotnie pisałam, że ja nie wierzę w to, że samoloty latają
owszem, latałam wielokrotnie i wiem to, ale nie wierzę i już!
przecież widać, że on się mozolnie wspina po niewidzialnych stopniach



ach, ostatnie jazdy po budowanej Południowej Obwodnicy miasta i po łączeniach jej z Jerozolimskimi albo z Krakowską albo z Węzłem Marynarska odkryły przede mną nadzwyczaj ciekawe zakątki, w życiu ich jeszcze nie widziałam, ukryte do tej pory miedzy opuszczonymi działkami, na starych parcelach wojskowych, na międzytorzach . . cuda-wianki
to jeden z nich, 5 km od centrum miast

to Fort Zbarż

ps
zamierzam jeździć w zabezpieczeniu Warszawskiej Rowerowej Masy Krytycznej, w czwartek mam tak-jakby kwalifikacje .. i zaczynam wpadać w panikę....