Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
jak ufoludek

Mam wrażenie, że to moje jedzenie co 3 godziny to nie żaden krok w stronę wyleczenia, tylko wprost przeciwnie: sposób żeby zapchać na chwilę paszczękę Demonowi Głodomorzrze, który i tak cały czas jest aktywny i tylko czeka na moje potknięcie. Tyle że po prostu nie ma czasu urosnąć w siłę i zadowala się małymi kąskami. Ale on tu jest, ciągle jest.... Ciągle czuję, że mam ochotę jeść. Niby panuję nad tym co jem, ale ciągle coś od środka mnie szarpie... Niby jakoś sobie radzę, niby potrafię wytrzymać, niby się nie przejadam... No niby sukces... Ale to coś w środku... Ciągle... Ta pustka...

I tak mi jeszcze do głowy przyszło, że z ludźmi wyleczonymi z zaburzeń odżywiania to jest jak z ufoludkami: ktoś kiedyś podobno słyszał jak ktoś mówił że znajomy znajomego zna gościa który podobno rozmawiał z kimś kto twierdzi, że takowego chyba widział... w TV...

Chce mi się wyć...