Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Obwinienie siebie o wszystko

W nawiązaniu do kilku poprzednich notek…


Zamartwiam się że jestem złą córką i kiepskim pracownikiem. Uważam że ja jako ja jestem beznadziejna a nawet nabeznadziejniejsza na świecie. I jako taka nie mam prawa do szczęścia. Zwłaszcza, kiedy tatuś się przeze mnie złości. I uważam że nie zasługuję na relaks, kiedy wychodząc z pracy ” tylko” dwadzieścia minut po czasie zostawiam szefa z tyloma niezałatwionymi sprawami. Zastanawiam się, jak by tu się poprawić, nagiąć siebie do czyichś potrzeb i być idealna (czyt. Grzeczna Dziewczynka), byle tylko oni wszyscy byli ze mnie zadowoleni.  
Ze zgryzoty zajadam problem.

Ale zaraz zaraz… a co z drugą stroną tych relacji?!?!


Mój tata.
Ostatnio poinformowałam go, że nie będę mu się tłumaczyć dokąd wychodzę i kiedy wrócę ani że akurat wynoszę śmieci. Mam w końcu trzydzieści dziewięć lat, jestem dorosła i nie mam obowiązku (nawet moralnego) się tłumaczyć. Uważam, że postąpiłam uczciwie. Poinformowałam o swoich zamiarach. Krzywdy mu przecież nie robię. Tatuś wziął był się zdenerwował, nazwał mnie głupią, użył paru brzydkich wyrazów, powiedział że już nie jestem jego córką i nie odzywa się od dziesięciu dni. Poczułam się winna jego złości.
Tymczasem psychologia uczy, że każdy sam odpowiada za swoje emocje i swoje słowa. Nie denerwowałam go złośliwie. Wyznaczałam tylko swoje granice. Nie jestem odpowiedzialna za jego złość i jego złe samopoczucie spowodowane tym, że nie daję się kontrolować i manipulować. To jego wybór że się złości i tą złością próbuje mnie wmanewrować w poczucie winy i dostosowanie do jego potrzeb. Ja tylko broniłam swoich granic. I fakt, że odważyłam się to zrobić jest moim sukcesem. Jego złość jest po jego stronie.
Ufff. Lepiej mi z taką interpretacją. Nie ja jestem winna całemu złu.


Mój pracodawca.
Nie spełniam wymagań mojego nowego szefa. Nie wyrabiam tempa pracy jakie mi narzuca. W natłoku zadań robię pięć rzeczy na raz, w tym cztery zrobię źle a o sześciu innych zapomnę. Uważam że jestem beznadziejnym pracownikiem. Obwiniam siebie o ociężałość umysłową.
Ale chwila, chwila.. Popatrzmy na drugą stronę tej historii… To mój obecny szef prosił mnie, żebym przyszła do jego firmy. Nie na odwrót. Na rozmowie wstępnej od razu zgodził się na moją propozycję finansową. Nie negocjował podanej przeze mnie stawki. Jeszcze kilka razy potwierdzałam tę kwotę w rozmowie telefonicznej i na gadu-gadu, za każdym razem dodając, że to kwota netto albo na rękę. Przyszły szef każdorazowo potwierdzał te ustalenia.

Tymczasem od stycznia dostałam umowę na kwotę stanowiącą… niecałe 79% uzgodnionej stawki.  O grudzień nawet nie pytajcie. Dobrze że gospodarna jestem i trochę oszczędności miałam. Za każdym razem szefowa zapewnia mnie, że „przy kolejnej umowie otrzyma pani tyle, ile chciała”. I ja już dwa razy dałam się okłamać. Paranoja. Podpisałam, bo nie chciałam zostać w ogóle bez pracy.
Patrząc na tę sprawę w ten sposób, nareszcie przestałam obwiniać siebie za nieradzenie sobie w pracy, a wkurwiłam się na nieuczciwego pracodawcę, który (nazwijmy sprawę po imieniu) perfidnie mnie okłamał. I wierzcie mi, z takim wkurzeniem mi łatwiej, niż kiedy obwiniam samą siebie.


Spojrzałam na te dwie sprawy w innym świetle. Kiedy przestałam obwiniać tylko siebie, kiedy dopuściłam do świadomości to, co próbowałam wytłumić (złość na innych), poczułam się lepiej. Sprawy wydały się prostsze, a ja przestałam się czuć jak dziecko błądzące we mgle. Przestałam się martwić jak sprawić, żeby dwaj wyżej wymienieni panowie byli ze mnie zadowoleni i czuli się bardziej komfortowo, a zaczynam myśleć, czego JA potrzebuję.




Za pomoc w przewartościowaniu spraw dziękuję J.