Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Wreszcie chyba udało mi się tu dotrzeć, pokonać te
wszystkie etapy

 Uff! To może wreszcie zacznę tu być, bo od kilku dni próbuję założyć ten pamiętnik, zaistnieć, być pomiędzy Wami, żeby pogadać z ludźmi,żebyście byli moją motywacją, chociaż wierzę,że tym razem to będę miała motywację, żeby  zmienić styl życia, styl odżywiania, ukrócić, ograniczyć, coś wyrzucić, czegoś nie jeść, i wogóle rzadziej jeść i mniej . Bo to nie sztuka tylko wiedzieć co jeść, czego odstawić, bo ma dużo kalorii, jeszcze trzeba mieć motywację. Jednak ja myślę,że w końcu każdy sam ze sobą mógłby sobie poradzić i zbudować tą motywację, tylko trzeba dać sobie sporo czasu,żeby to w człowieku tak urosło, narosło, spotężniało. Zbudować w sobie nowy wzorzec myślowy, powtarzając wielokrotnie. No dobra, nie będę się wymądrzać, przynajmniej na początek, co nie znaczy,że potem będę się wymądrzać i że potem jest wolno. Nieee - ale narazie wystarczy. Tak naprawdę, to chyba do tego odchudzania jeszcze się porządnie nigdy nie zabrałam, od kiedy tak mi przybyło. A przybyło -  i to już z 7 lat. Tak po pięćdziesiątce, to jak piorun strzelił w rabarbar, przyszło, narosło i zostało. I to tak jak gdyby była moja odpowiedź na to co przed laty sama sobie i w sobie zakodowałam. Powiedziałam przed trzydziestu pięciu laty, że chcę zawsze tak ważyć,że do pięćdziesiątki chcę tak wyglądać i ważyć 72 - 75 kilogramów, bo tyle ważyłam w wieku około 20 - stu lat. I całe życie do 50- tki tyle ważyłam i było mi z tym dobrze, przy mojej budowie, niezbyt kruchej. A tak wogóle cieszę się,że nie będę sama, mam nadzieję,że będzie tu do mnie parę przyjaznych osób, a może więcej niż parę. Na dziś wystarczy, trzeba pójść spać, mimo,że rano wstawać nie muszę, bo mam swojego offa, czyli wolny dzień od pracy. -   serdecznie Was pozdrawiam, łączę się z Wami w tej wspólnej sprawie - kocham Was -  pa , pa Irena K