Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Upadła wracam z uniżonym czołem............

Przygnębienie osiąga szczyt, miałam chudnąć a tymczasem mam 27 kg balastu i nienawidzę go.
dwa lata minęły odkąd pierwszy raz zawitałam na vitalii a ty z 70 zrobiło się 82 nie sadziłam że kiedykolwiek zobaczę dwójkę z przodu. A najgorsze jest to że nie mam pojęcia jak się zmobilizować, mnie nadal się wydaje że jestem normalnych rozmiarów że nie jestem gruba nawet jak patrze w lustro. Gdy nie mieszczę się w ubrania w głowie mi siedzi coś co mi mówi że one nigdy nie pasowały że nic się nie zmieniło? Ja chyba jestem chora psychicznie! Nawet wieczne pytania ludzi czy jestem w ciąży nie robią na mnie wrażenia bomyslę sobie że przecież wystarczą ze dwa dni na warzywach gotowany i brzuszka mieć nie będę jak na zawołanie, tylko że to nie jest już brzuszek tylko przuszysko. Mój mężczyzna zaczął już mi mówić żebym coś ze sobą zrobiła, początkowo delikatnie - mój kotleciku itp. Ale ostatnio jak wspomnieliśmy o urlopie powiedział wprost kurcze jakby cię tu w miesiąc odchudzić? A ja nawet nie jestem na niego zła, ja nie wiem co robić jak się mobilizować macie jakieś pomysły moje drogie Vitalijki?