Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
"Super mama" prawdę ci powie...

Długo już w domu nie zawitam...

Ale po kolei, żeby był kontekst:

Moja mama jest cholerną perfekcjonistką, ale nie, żeby sama robiła wszystko na 100%, ona wymaga tego od innych, a samą siebie już uważa za najlepszą.

Zawsze było tak, że mi dokuczała, nawet niby nie celowo. Opowiadała o "idealnych" dzieciach swoich znajomych, o tym, że córka pani A. dostała się na UJ na prawo, syn pana B. jest mistrzem polski w pływaniu.

No i jeszcze jedno: pomimo, że byłam szczupła ona mnie na siłę odchudzała... Stąd zaczęły się moje problemy najpierw z bulimią, potem z nadwagą.. Jakbym wtedy nie kombinowała z dietami, dziś ważyłabym te 60kg i miała nadwagę 5kg, a nie 15... ale do rzeczy.

W piątek przyjechaliśmy w nocy z Maksem, do mnie do domu rodzinnego. Wykąpałam się i w koszulce satynowej poleciałam do mamy na pogaduchy. Tak bardzo mi tego brakowało... A mama do mnie z tekstem:

-O Boże!!! Jaki ty masz brzuch, jesteś w ciąży czy to maks tak cię karmi?

Ręce mi opadły. -Nie mamo, nie jestem w ciąży.

A ona mnie dobija: ale masz taki duży brzuch, weź sobie porób badania, bo może znowu nie tak coś z jelitami?

Eh...

Z pogaduszek zrezygnowałam.

Mama się wkurza, ze tak bardzo się od niej uniezależniłąm, że mam swoje zycie itp... Trudno się dziwic, że tak o to zabiegałam.

W październiku jest wesele w rodzinie. Wypadałoby pójśc, bo juz dawno się z rodzinką nie widziałam. Ale pójdę jak schudnę;p

W tym tygodniuzdrowe jedzenie, zaraz wkładania do ust czegokolwiek po 19 i rower. A od 5września ruszam z kopenhaską. To już postanowione;]