Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
nawał pracy

Już kilka dni tu nie zaglądałam, bo miałam straszny tydzień i dobrze, że się skończył. Ogrom pracy, późne powroty do domu, do tego zepsuł mi się samochód. W nocy nie mogę spać, nie mam pojęcia czy to efekt nerwów czy zmęczenia. Wczoraj wstałam o 4.00 rano, bo i tak od 3.00 wierciłam się w łóżku i nie mogłam zasnąć. Myślałam, że dzisiaj spokojnie pośpię, przecież jest sobota, a tu guzik, obudziłam się o 1.00 i do rana się kręciłam. Znowu od 5.00 jestem na nogach.
Dobrze, że przy takim nawale pracy, niewyspaniu i braku samochodu udało mi się wykonać wszystkie moje ćwiczenia. Byłam w tym tygodniu 3 razy na siłowni i raz moja 9-letnia córka zaprosiła mnie do swojej "prywatnej" siłowni, gdzie musiałam pod jej czujnym okiem ćwiczyć ponad ),5 godz.
Wczoraj, jak każdego piątku, weszłam na wagę. Myślałam, że się poryczę, bo zobaczyłam 62,4 kg, czyli nie straciłam przez cały tydzień dosłownie nic. Moja złość była tym większa, że nie wytrzymałam i wlazłam na wagę w środę i wtedy pokazała 62,2 kg. Miałam więc nadzieję, że zobaczę mniej. Ale na szczęście dzisiaj znowu się zważyłam i jest 61,6. UFFFFFF!
Nie rozumię jednej rzeczy. Waga spada mi bardzo wolno (kiedyś było 1 kg tygodniowo, a teraz 2 kg w miesiąc), jak się mierzę to zaskakującej różnicy też nie ma, a mimo wszystko wydaje mi się, że moje ciało wygląda znacznie lepiej. Brzuch zrobił mi się bardziej płaski i trochę mniejsze biodra. Najbardziej chciałabym, żeby schudły mi uda. Koleżanki pytają a co z ubraniami. Też nie widzę różnicy, bo większość ubrań ma lajkrę.
Kończę, bo strasznie się rozpisałam.