Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Lubię jeść

Rozdział X

Lubię jeść

Ja naprawdę lubię jeść. Niestety moje lubienie jedzenia, przez problemy emocjonalne i nie tylko, przerodziło się w obżarstwo. Jadłam sama, po kryjomu, ogromne ilości, do bólu brzucha i tak codziennie. Wstydziłam się tego, był i jest to dla mnie wstydliwy temat. Teraz widzę jak nisko upadłam, mówi się, że alkoholik czy narkoman musi sięgnąć dna, by zdać sobie sprawę z własnego problemu i zacząć się leczyć, chcieć się leczyć. Ja chyba właśnie w moim jedzeniowym nałogu sięgnęłam dna. Chociaż wtedy wydawało mi się, że nie jest jeszcze tak źle, to teraz widzę jak bardzo było źle. Począwszy od wyglądu, poprzez brak kondycji, brak radości z życia, aż po zaczynające się powoli problemy zdrowotne. Nałóg zaślepia, ogłupia, ogłusza, odbiera tak wiele.

Teraz moje lubienie jedzenia wygląda całkiem inaczej. Lubię jeść i tu się nic nie zmieniło. Jem sporo, lubię duże objętościowe posiłki, jem smacznie, uwielbiam smakować rzeczy, których do tej pory nie jadłam. Wiecie co się zmieniło? Ja się nie wstydzę tego, że lubię jeść. Rozmawiałam dzisiaj w pracy z koleżanką, która wróciła z zagranicznego urlopu i spytałam m.in. o to co dobrego jadła, opowiedziała o różnych pysznościach, co ja skwitowałam ‘jak ja lubię jeść, nawet słuchanie o jedzeniu sprawia mi przyjemność, chciałabym też posmakować takie regionalne jedzenie’. W rozmowie uczestniczył też kolega. To było dla mnie mega pozytywne uczucie powiedzieć przy innych, tak na luzie, tak po prostu, bez wstydu, że lubię jeść. 

Lubię jeść, nie chcę już więcej się objadać, chcę już na zawsze jeść normalnie i lubić to, bez wstydu.

Pozdrawiam Was cieplutko! ❤