Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
W niedzielę wstaję bladym świtem

12 października 2015 

I jak to w niedzielne poranki bywa już o 6 byłam na nogach. Od jakiegoś czasu tak mam, że w niedzielę nie mogę długo spać. Szybki prysznic, śniadanko i do pracy rodacy. Pojechałam do nowego domu. Wcześniej zaplanowałam szycie firanek, ale siostra, od której miałam pożyczyć maszynę do szycia wyjechała na wypoczynek. Trudno, musiałam zająć się czymś innym. Na brak zajęć nie narzekam i jeszcze długo narzekać nie będę. Piętrzące się kartony z przeróżną zawartością czekają na swoją kolej. Wczoraj rozpakowałam szkło. Przy trzecim kartonie zmartwiłam się, że nic się nie zbiło. Przecież powinno, choćby cokolwiek "na szczęście", zwłaszcza, że miseczki, szklaneczki, talerzyki i licho wie, co jeszcze przebyły dłuuuuugą drogę. Najpierw wylądowały u przyjaciół na strychu, po kilku miesiącach pojechały do Leska, za jakiś czas wróciły do Sanoka, aż w końcu kilka tygodni temu złożone zostały w domu.

Już dawno nie ucieszyłam się tak, jak na widok rozbitej szklanki. Czwarty karton. No... wreszcie :) 

Ok. godz 11 zwariowałam. Wsiadłam do samochodu i pojechałam do marketu. Kupiłam paczkę Michałków, paczkę ciasteczek owsianych, dwie pizze, colę light i mleko do kawy. Wciągałam wszystko jak odkurzacz, aż w końcu zrobiło mi się niedobrze. Najdziwniejsze jest to, że ja od dawna już nie mam parcia na słodycze, a tu taka niespodzianka. Myślę, że to reakcja na stres, który towarzyszy mi od dawna. 

Mimo wszystko miałam fajny dzień. W kominku trzaskało drewno, było cieplutko i miło. Kasia bardzo mi pomogła w porządkowaniu szkła. Uparłam się, że muszę jeszcze zawiesić kilka obrazów i galerię z pamiątkowymi, rodzinnymi fotografiami. Moje nowe lokum zaczyna przypominać prawdziwy, przytulny dom. Wieczorem nie chciało się wracać do obecnego mieszkania. Jeszcze troszeczkę.

                           Dzisiaj jest mi wyjątkowo dobrze :)