Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Żeby tylko nie zacząć wpie... słodyczy

Miesiąc i 1 dzień. Tyle już nasza Kruszynka jest w domu. W tym czasie mąż z nią był... 1,5 godziny. 2 pierwsze noce budził się, gdy mała się budziła. Teraz już nawet o tym nie wie. A ja czuję się jak więzień. Z 3 dzieci. I niby pełny dom ludzi, zanim była w szpitalu to i rodzenstwo pomóc oferowało, a jak przyjdzie co do czego to kurde nawet do biedry nie mam kiedy skoczyć, bo bym musiała wszystkich zabrać ze sobą. Ktoś pomyśli, że mam co chcialam. Tak mam. Jakoś zawsze myślałam o 3 dzieci. Ale nigdy nie myślałam, że będę samotna ale nie samotna matka😔 bo tak się w tej chwili czuje. Mąż robi wszystko, żeby być poza domem. Ok, rozumiem, są żniwa, ale ta godzine czy dwie raz w tygodniu by mógł sam od siebie z dziećmi zostać chyba, nie?  A ja nawet go nie mam kiedy poprosić. Bo go nie ma. Telefonu... A to nawet szkoda nerwów, żeby się dowiedzieć że on zajęty, po co dzwonię... ostatnio waga szła mi fajnie w dół. Ale boję się że zacznę wpieprzac słodycze przez to wszystko...

Marzę o tym, żeby iść do fryzjera. Mam już 5-cio cm odrost😬😱 chyba zaczekam jeszcze ten tydzień, aż sie skończą żniwa, potem umowie się do fryzjera i po prostu powiem mężowi że wtedy mnie nie ma?

Teraz teściowa łaskawie przyszla wuzek powozić. Jak wie, że za chwilę mała będzie glodna i i tak ją muszę wziąść. No dzieki...