Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Jestem samotna bo jestem gruba jestem gruba bo
jestem samotna...

Tak zwane blednę koło, które ciągle toczy się w moim życiu. Jestem gruba, zawsze byłam, teraz nawet grubsza niż kiedyś. Obecnie mam doła jak z krk do Chin. Chyba dobija mnie ciągłe bieganie po lekarzach, ciągłe płacenie za wizyty i leki. Obecnie mam już ładny skład leków: Letrox 75mg, Siofor 3x 500mg, Luteina 2 x 50mg i coś czego nie wykupiłam bo jedno opakowanie kosztuje 160zl czyli Norproloc na obniżenie prolaktyny. Psychicznie również poległam, a co za tym idzie znów mam cudowny Bioxetin. Ginekolog, moja mama, chłopak wszyscy uważnie obserwują czy już schudłam, a ja czuje taką presje i zniechęcenie, że nie wiem co z tym robić. Niestety nie chudnę. W pon. pójdę zbadać TSH o ile uda mi się wyjść z łóżka. Czuje się potwornie spuchnięta w brzuchu i piersiach - mam wrażenie że zaraz eksplodują. W lustro już praktycznie staram się nie zaglądać. Wczoraj spędziłam godzinę u psychiatry. Dowiedziałam się, że żyje w przekonaniu o tym, że jestem beznadziejna. Pan doktor powiedział do mnie : Pani 80dziesiątko Pani jest chora, ale nie psychicznie, ale Pani jest chora. W takim razie nie wiem jak skoro nie psychicznie, zazwyczaj ludzie u psychiatry są chorzy psychicznie. Niestety moje życie to wegetacja. Całe dnie spędzam przed laptopem w łóżku, na zajęcia wychodzę z trudem lub w cale do pracy bo muszę. To tylko 15 kg, a jednak tak wiele żeby uratować mi życie...