Tytuł wpisu w pamiętniku odchudzania:
Gondol Jerzy, białe uda .... strumień świadomości
kobiety, którą nosi

Bo mnie nosi

Wciąż

Ten kapelusz

I komplementy nożne .. że niby nogi mam ok. To jak orzeźwiający i przyjemny i niespodziewany letni deszcz. Po tylu latach i tylu przypadkach słuchania czegoś wręcz przeciwnego.

Wiedziałam, tfu!, miałam nadzieję, że komplementy będą. Ale nie - że aż tyle.

Nieważne.

Nosi mnie i nosi, płynę na fali.

Samoocena nosem przebija niebo.

Samokrytyka przydeptana nawet nie popiskuje.

Po Staśka się środowym popołudniem wybrałam. Z przedszkola na zajęcia. Ale potem do domu miałam wracać bez Staśka. Więc kije wzięłam.

Jako nałogowa miłośniczka koloru różowego, pozwoliłam nałogowi błysnąć. Plastikowe portki brudnoróżowe i antypotna koszulka, w kolorze jasnego wściekłego amarantu. Białe obcasiki i różowiasta wzorkowa siata z siatki zamiast torebki.

A potem się na oczach mojej synowej_in_spe przebierałam. Chichotała. W różowej paniusi w ciągu minuty zamieniłam się w półgołego różowego sportowca. W tej różowej siacie miałam wszystko. W upał wiele nie trzeba. Białe pantofelki zamieniłam na ulubione białe adidaski i różowiaste skarpety. Plastikowe spodnie w fioletowe krótkie gacie sportowe. Z siaty plecak, do plecaka siata i butki. Plecaczek na plecy. Nawet okulary przeciwsłoneczne mam różowe, Milionerzy Ciechocińscy widzieli. Włosy w gumkę (!nie_różową). Patyki w dłoń.

I pa, Staśku, przybij piątkę. Alleluja i do przodu!

Cholera, trochę krótkie te gatki. Trochę? Bardzo trochę! O więcej niż połowę krótsze niż moje spodenki rowerowe. Nieopalona biała góra ud mi błyska. Nieskromnie jakby?. Rany!, męskie oczy przyciąga. Cieć przy Wydziale Filozofii był pierwszy.

Idę, Karową w dół, i udaję, że nic nie widzę. Ale trochę mi łyso.

BUW przy Dobrej. Mnóstwo studentów. Te połyskujące białe uda oczy młodych też przyciągają? hehe ? hehe

I tak idę i sobie pomyślałam - że WŁAŚNIE PO TO są damskie białe uda !!! Żeby rzucającą się w oczy białą nieskromnością przyciągać męskie spojrzenia.

Skrzydeł dostałam. Ręce z kijami pracują jak tłoki.

Centrum Kopernik. Rowerzyści mnie mijają. Czekajcie, cholery, niech no tylko siądę na własny rower, to co najmniej połowę z was ja powymijam, poprześcigam!

Most Syreny, tfu! Świętokrzyski. Syrena na czas okolicznej metrowej budowy dostała białą ochronną klatkę z grubych profili zamkniętych. Wygląda jak męczennica.

Jakiś staruszek (prawie w wieku mojego ojca) stoi przy balustradzie mostu i patrzy na budowę. A przy nim rower. Składak. Rany, toż to flaming!! Brawa dla tego pana: za wiek, za to, że jeszcze może posuwać na rowerze i za to, że ma flaminga na chodzie.

Zagadał. Myślałam, że pomocy potrzebuje. Wydłubałam z uszu muzykę. On nie chciał pomocy, on mnie chciał poderwać. Na to, że on stary i bez laski a ja z laskami idę.

Brawa dla tego pana za próbę podrywu w tym wieku!

Na szczycie mostu. Tak, na szczycie, bo jest on wygięty! Więc na szczycie zachwyt i zdumienie zdmuchnęły mnie z patyków do barierki. Wisłą płynęła gondola. Złota. Zjawisko...

Natychmiast przypomniała mi się piosenka (chyba) Santorki. Pamiętacie? "Gondolierzy znad Wisły, barkami wożą piach, ruszają wiosłem złoto odbitych w wodzie gwiazd". Przez lata była w każdym Koncercie Życzeń.

Choć ludzka pomysłowość nieznacznie, hehe, zmieniała tytuł. Były prośby o piosenkę o Gondolu Jerzym znad Wisły. Gondolierzy i Gondol Jerzy.

Hehe, jeszcze dwa razy miałam branie. Chyba dzisiaj jakieś fluidy czy inne feromony rozsyłałam. Pracownicy fizyczni przy budowie stadionu i menele przy mordowni Pralnia. Gwizdali. Tym takim specjalnym gwizdem.

Tam, gdzie zabili Dębskiego, tego ministra, nad Wisłą - jest teraz grecka knajpa. Kilka razy tam jadłam pierożki filo ze szpinakiem. Dzisiaj się zatrzymałam przy tym wielkim kuchennym oknie i stukałam w szybę. Zaczepiałam kucharza, który coś kręcił z przejęciem.

No bo i dlaczego nie miałam zaczepiać młodego faceta? Miałam fazę i tyle. Chciałam i już!

I koński ogon mi zawadiacko powiewał. Widziałam go na własnym cieniu.

Minęłam dom. Do delikatesów Almy jeszcze chciałam wpaść, nabyć ze 3 plasterki szynki, krokieta ze szpinakiem i kajzerkę. Szłam uśmiechnięta. Czekałam wrażenia, jakie wywrę na znajomym ochroniarzu w Almie, bo w tak krótkich gaciach to mnie jeszcze nie widział.

I nagle mnie zastopowało. Na wprost szła dziewczyna? kobieta?  25 lat, może mniej. W czarnym "wyszczuplającym" ubraniu. O wyglądzie młodej zaniedbanej orki, wadze kwintala co najmniej. Idiotka, takiej wagi żaden czarny ubiór nie wyszczupli! W reklamówce miała trzy opakowania Ptasiego Mleczka. Duże. Czwarte miała otwarte i jadła. Tak, na żywca, jedno po drugim. Nie żarła, nie pochłaniała, nie mlaskała, nie pożerała, nie kapało jej na brodę. Tylko jadła, równym tempem, każde jedno Ptasie na dwa razy....

Głupio i przykro mi się zrobiło. Dziewczyno, czemu się zabijasz?

Sklęsła mi cała radość.

Miałam jeszcze taaakie plany.

Miałam wrócić do domu, wysikać piwo, co je piłam, gdy czekałam na koniec Stasiowych zajęć. Miałam po sikaniu jeszcze iść na rower. Ze 20 kilometrów, to absolutne minimum choć przejechać.

Od południa stała wielka granatowa chmura. Niebo mruczało groźnie, błyskało na horyzoncie. Wiało mocno.

Gdybym jeszcze miała w sobie tę różową radość, to nie zważałabym na przeciwności pogodowe.

Ale już mi się nie chciało

Czarna otyła kretynka zjadła mi różową radość.

Ps vitaliowe

Waga poranna wtorkowa 56,7. Śniadanie pierwsze bardzo duże, drugie śniadanie makrelowędzone. Mała coś ta makrela.... nie nasyciła.

Rower wtorkowy 62 km, wypite pół litra izotonika i zjedzone pół jabłka. Waga porowerowa 56,3. Wypociłam oba śniadania?

Waga środowa 56,6

Waga czwartkowa 56,5

WCZORAJ, W TRAKCIE PATYKOWANIA, PRZEKROCZYŁAM 100 TYSIĘCY SPALONYCH TEGOROCZNIE KILOKALORII !!!

Acha, text pisałam w środę wieczorem. Potem przed tivi zaległam. A potem, gdy chciałam text wkleić, to mi Vitalia pokazała zamknięte drzwi. Trudno. Wklejam z opóźnieniem prawie dwunastogodzinnym