O mnie
Mam 39 lat. Rok temu na początku grudnia całkiem przez przypadek zdiagnozowano u mnie cukrzycę typu II , to był dla mnie ogromny szok. Będąc u lekarza wstydziłam sie podać wagę a może tak naprawdę jej nie znałam i bałam się do niej przyznać. Po powrocie do domu usiadłam w fotelu z receptami glukometrem i kilkoma ulotkami i zaczęłam płakać. Cały czas szumiały mi w uszach słowa lekarza ignoranta, który powiedział młoda pani jest, kumata poczyta sobie Pani w internecie o cukrzycy to sobie Pani poradzi. Jak sobie poradzi ? Męża dziadkowie umarli na tę podstępną chorobę , a ja mam dwie wspaniałe córki i męża , ja muszę żyć!!!!!!!!!!!!!!!!!!! A no i oczywiście jedyna wskazówka lekarza jaką dostałam to musi Pani schudnąć!!! Tyle tylko, że ja kumata jestem { jak słusznie lekarz ignorant zauważył} i to było dla mnie oczywiste. Tylko jak to zrobić? Wiele lat pracowałam na obecną wagę i tak prawdę mówiąc chyba nie czułam się z nią najgorzej . No właśnie waga ciekawa jestem ile ważę? Wagi w domu nie ma bo po co słonia ważyć. Cały wieczór myślałam i czytałam w internecie na zmianę, a cukier szalał jak szalony w moim organiźmie nic sobie z tego nie robiąc. Noc trwała wieczność. Rano pojechałam do sklepu i postanowiłam kupić wagę. Przyjechałam do domu i długo chodziłam koło niej jak koło zgniłego jajka. W końcu rozebrałam się i stanęłam na niej nieśmiało. To co zobaczyłam przeszło moje najśmielsze oczekiwania waga pokazała 129 kg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!
Usiadłam na kanapie i znowu ryk. Całe szczęście , że mam przyjaciółkę Kasię , która zawsze mnie wspierała i tym razem też się nie zawiodłam. Powiedziała , że sobie z tym poradzimy a ona będzie mnie wspierać. Parę dni później trafiłam do szpitala z szalejącym cukrem i źle dopasowanymi lekami. Tam całe szczęście lekarze trochę mądrzejsi od poprzednika i wyedukowali mnie odrobinę. Pełna zapału powróciłam dwa dni przed wigilią do domku. A waga już spadła do 122 kg.
Więcej o mnie
